Η συζήτησή μας με την Αλεξάνδρα Μαρτίνου, την πρόεδρο της Eνωσης «Μαζί για το Παιδί», ξεκινά ενδοσκοπικά από το παρελθόν που την καθόρισε και τις επιλογές που τη διαμόρφωσαν στη γυναίκα που είναι σήμερα. Εκεί ανακαλύπτει κανείς βιώματα που εξηγούν ίσως τη βαθιά ανάγκη της για προσφορά. Για παράδειγμα, μία από τις πρώτες εικόνες που μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη της είναι εκείνη που ως παιδί βοηθά συσκευάζοντας φιστίκια στα ετήσια μπαζάρ του Σώματος Ελληνίδων Οδηγών, του οποίου η μητέρα της, Αλίκη Βεκρή, ήταν ενεργό μέλος.
Και ύστερα υπάρχει έντονα και η πατρική φιγούρα. Ο πατέρας της Σωκράτης. «Μας εμφύσησε τη νοοτροπία ότι αν σου περισσεύει χρήμα, χρόνος ή γνώση χρειάζεται να τα θέτεις στη διάθεση της κοινωνίας» αναφέρει καθώς θυμάται πως όταν εκείνη ήταν ακόμη μαθήτρια η οικογένειά της είχε αναλάβει να καλύψει τις ανάγκες σε γραφική ύλη ενός σχολείου στα Τρίκαλα Κορινθίας. Και βέβαια υπήρξε και το μότο του Pierce – Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, όπου φοίτησε: «»Νon ministrari, sed ministrare», «Να μην υπηρετείσαι, αλλά να υπηρετείς»».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
