Γιατί γίνατε φωτογράφος;
«Δεν είχα καμία σχέση με τη φωτογραφία. Τελείωσα το Λύκειο και πήγα στρατό. Σε μια συνομιλία, ένας φίλος φαντάρος μού είπε ότι σπούδαζε φωτογραφία. Εγινε κάτι μέσα μου και μετά από μία εβδομάδα πήγα και γράφτηκα σε σχολή, χωρίς να ξέρω το γιατί».
Μετράτε δεκάδες βραβεία, μεταξύ άλλων αναδειχθήκατε καλύτερος φωτογράφος πρώτης γραμμής από το περιοδικό «Τime» το 2015, έχετε τιμηθεί από το Ιδρυμα Magnum, οι εικόνες σας δημοσιεύονται σε διεθνούς εμβέλειας και κύρους έντυπα όπως «Time», «Newsweek», «The Νew York Times». Πώς τα καταφέρατε;
«Από το 2011 μέχρι το 2013 κέρδισα κάποια βραβεία. Και προσπάθησα μέσα από αυτά να αναδείξω τη δουλειά μου. Αυτός είναι και ο ρόλος των βραβείων, όχι η προσωπική προβολή. Κάποιοι άνθρωποι με είδαν. Η Ελλάδα τότε ήταν πρώτο θέμα παγκοσμίως. Πήρα κάποιες πολύ καλές αναθέσεις από το «Τime», το «Newsweek» και ήμουν για τρία χρόνια ο επίσημος φωτογράφος για τους «Νew York Times» στην Ελλάδα».
Τι κάνει κάποιον καλό φωτογράφο;
«Το να τραβήξεις μια καλή φωτογραφία με ωραίο φως και κάδρο, με τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα – σύγχρονες μηχανές, φίλτρα κ.τ.λ. – δεν είναι δύσκολο. Για εμένα το πιο σημαντικό είναι να έχεις με την εικόνα σου να πεις κάτι που θα αγγίξει και που θα χαρακτηρίζει και εσένα ως άνθρωπο».
Μία φωτογραφία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;
«Οχι. Αν μπορούσε θα το είχε ήδη κάνει».
Βρεθήκατε στην πρώτη γραμμή, καλύπτοντας την Αραβική Ανοιξη σε Αίγυπτο και Λιβύη, τον πόλεμο στη Γεωργία. Ηταν παράτολμο;
«Ναι, ήταν. Σήμερα αρκετές φορές νεότερα παιδιά από μένα μού λένε: «Θέλω να πάω στον πόλεμο να φωτογραφίσω». Δεν μπορώ να τους αποτρέψω, αλλά πλέον δεν πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι που θα σε βοηθήσει να εξελιχθείς σε φωτογραφικό επίπεδο».
Γιατί;
«Εφόσον στην πρώτη γραμμή υπάρχουν τα μεγάλα πρακτορεία, νομίζω πως ένας freelancer φωτογράφος δεν έχει λόγο να ρισκάρει τη ζωή του. Αλλωστε, δεν είναι όπως παλιά. Σήμερα με τα social media η είδηση βρίσκει αμέσως κανάλι διάδοσης. Για εμένα η φωτογραφία έχει περάσει σε άλλο επίπεδο. Πρέπει να έχει ένα άλλο βάθος, να είναι πιο δημιουργική από μια απλή καταγραφή. Πειραματίζομαι στη φωτογραφία. Και πρέπει να πειραματιζόμαστε. Δεν χρειάζεται να κυνηγάμε συνέχεια την επιτυχία. Δεν μπορεί με το ζόρι να βγάλεις καλές εικόνες κάθε μέρα».
Πλέον επικεντρώνεστε στην Ελλάδα;
«Ναι. Ποιο το νόημα αν ένας φωτογράφος δεν καταγράψει αυτά που συμβαίνουν στον τόπο του; Προσωπικά, μεγάλωσα δύσκολα, έχω ζήσει αρκετές από τις καταστάσεις που φωτογραφίζω. Δεν μπορείς να προσπεράσεις αυτό που συμβαίνει τώρα, είτε πρόκειται για το Μεταναστευτικό είτε για την οικονομική κρίση. Επιλέχθηκα από το πρόγραμμα ArtWorks του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος που υποστηρίζει οικονομικά νέους καλλιτέχνες. Μέρος των χρημάτων που έλαβα τα χρησιμοποίησα λοιπόν για να ταξιδέψω στη Βόρεια Ελλάδα, καταγράφοντας την κρίση εκεί».
Σας εμπιστεύονται οι άνθρωποι;
«Βρέθηκα σε πορείες, σε hot spots, φωτογράφισα εξαρτημένες ιερόδουλες που εκδίδονταν για τρία ευρώ. Δεν φωτογραφίζω «επιτηδευμένα». Το κάνω με σεβασμό, πιστεύω. Δεν ήθελα να αποτυπώσω κάποιον την ώρα που έκανε χρήση. Θυμάμαι ακολούθησα μια εξαρτημένη μητέρα την ημέρα που άφησε το μωρό που γέννησε στο νοσοκομείο. Σήμερα συνεχίζω με το πρότζεκτ «Little left to lose», καταγράφοντας την ελληνική κρίση».
Είχατε ποτέ αμφιβολία για το αν έπρεπε να δημοσιεύσετε μια φωτογραφία;
«Πρόσφατα στο Μάτι. Βρέθηκα πρώτος, μαζί με δύο συναδέλφους, και είχα τις πρώτες φωτογραφίες από τους νεκρούς. Αρχικά δεν τις έστειλα στο πρακτορείο. Μετά από συζήτηση κατάλαβα ότι έπρεπε να γίνει. Ηταν ένα ντοκουμέντο τού τι συνέβη».
Η τύχη παίζει ρόλο στη δουλειά του φωτορεπόρτερ;
«Μεγάλο. Ομως για να σε συναντήσει πρέπει να είσαι παρών στη στιγμή».
Οι εικόνες φρίκης που έχετε δει σας στοιχειώνουν;
«Προφανώς έχεις αναμνήσεις. Νομίζω όμως ότι οι φωτογράφοι έχουμε γίνει πολύ αυτοαναφορικοί. Αυτά που είδαμε εμείς 10 φορές μέσα σε έναν χρόνο, οι κάτοικοι της Μυτιλήνης τα αντίκριζαν κάθε ημέρα. Γι’ αυτό δεν μου αρέσει να μιλώ για τη δουλειά μου. Σπάνια δίνω συνεντεύξεις. Το κάνω μόνο για να πω κάτι που ίσως βοηθήσει κάποιον».
Με τις φωτογραφίες σας παίρνετε θέση;
«Νομίζω ο φωτογράφος πρέπει να παίρνει θέση, αλλά είναι σημαντικός ο τρόπος με τον οποίο το κάνει. Με ενδιαφέρει να δείξω καταστάσεις. Φωτογραφίζοντας έναν άνθρωπο στο σπίτι του όταν του έχουν κόψει το ρεύμα, νομίζω ναι, παίρνεις θέση».
Κινδύνευσε ποτέ η ζωή σας;
«Στην Αίγυπτο και στη Λιβύη. Αλλά τότε είχα άγνοια κινδύνου. Ευτυχώς με στηρίζει η γυναίκα μου, που βρίσκει πάντα λύσεις και με συμπληρώνει».
