Αγγελοι και εξάγγελοι

Παραμένοντας μέλος της κατηγορίας των ανθρώπων που, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, θεωρούν την εφημερίδα απαραίτητη για την απόλαυση του πρωινού καφέ, μία εβδομάδα πριν, το Σάββατο 15 Οκτωβρίου, ξεφύλλιζα τρεις εφημερίδες όταν και διαπίστωσα πως το 85% των καλών αρθρογράφων τους ασχολήθηκαν με ένα και μόνο θέμα:την ιστορία φρίκης με το κάθαρμα από τον Κολωνό που χρησιμοποιούσε ένα κοριτσάκι 12 χρόνων για να ικανοποιήσει το διεστραμμένο γούστο το δικό του και όποιου άλλου πλήρωνε. Ουδεμία έκπληξη. Η ιστορία είναι τρομακτική. Ολοι σχεδόν οι αρθρογράφοι και οι σχολιογράφοι του Τύπου μας ασχολήθηκαν με αυτή και μόνο. Είναι η τρομακτική επικαιρότητά της ο λόγος; Σίγουρα ναι: δεν μιλάμε για πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα. Η μονοθεματικότητα, βέβαια, της δημοσιογραφικής ενασχόλησης δεν είναι η πρώτη φορά που προκύπτει, συμβαίνει συνέχεια. Το ίδιο 85% ασχολήθηκε κάποια στιγμή με την αποτρόπαια ιστορία της Ιωάννας που μια διαταραγμένη τής πέταξε βιτριόλι στα καλά καθούμενα. Το ίδιο 85% ασχολήθηκε με το φρικιαστικό έγκλημα στα Γλυκά Νερά. Το ίδιο με την υπόθεση Πισπιρίγκου, το ίδιο και με τον Λιγνάδη ή με τον Φιλιππίδη. Είναι σαν στα ΜΜΕ να έχει διαμορφωθεί ένα ετερόκλητο πλήθος σχολιαστών που λειτουργεί κομμάτι σαν Χορός αρχαίας τραγωδίας. Περιμένει τη μεγάλη είδηση για να πάρει θέση – συνήθως δηλώνοντας αποστροφή και αγανάκτηση. Συμπονά το θύμα εκφράζοντας πάντα την κοινή γνώμη.

Δεν κουνάω το χέρι σε κανέναν – κι εγώ αν έπρεπε να γράφω ένα σχόλιο καθημερινά το ίδιο θα έκανα. Θα είχα στο μυαλό μου τον κόσμο και θα ήθελα να εκφράσω την αποστροφή του, θα πονούσα για το θύμα, θα φώναζα όσο μπορούσα δυνατότερα για την ανάγκη δικαιοσύνης. Κατά βάθος ζηλεύω τους συναδέλφους για τον συχνά νηφάλιο χειρισμό τρομακτικών ιστοριών, ζηλεύω κυρίως την ψυχραιμία τους. Απλώς υπάρχει κάτι που με προβληματίζει σε όλες αυτές τις δημοσιογραφικές συναισθηματικές αντιδράσεις. Οταν όλοι εξαντλούμαστε σε εκφράσεις συμπάθειας για τα θύματα ή αναρωτιόμαστε δημοσίως πού πάει αυτός ο κόσμος, δεν μετατρέπουμε με αυτόν τον τρόπο τα έντυπα σε εγχειρίδια ψυχοθεραπείας στα οποία καταθέτουμε τους φόβους μας; Και δεν θα ήταν μάλλον προτιμότερο να μιλάμε για το κακό που υπάρχει εκεί έξω και για τις αιτίες που αυτό γιγαντώνεται προτού προκύψει η φρίκη;