Αφοπλιστικές ερωτήσεις

Σε ένα σουπερµάρκετ στο Τελ Αβίβ, ένας κοµψά ντυµένος άνδρας έσπρωχνε µε το ένα χέρι το καρότσι µε το µωρό του και µε το άλλο το καρότσι µε τα ψώνια. Η τρυφερή εικόνα του πατέρα που έχει βγει από το σπίτι παρέα µε το νεογέννητο παιδί του «θόλωσε» όταν εκείνος έσκυψε για να πιάσει ένα κουτί µε γάλα σε σκόνη. Οπως δίπλωσε το σώµα του, το πουλόβερ του τραβήχτηκε προς τα πάνω αποκαλύπτοντας στην πίσω τσέπη του παντελονιού του κάτι που έµοιαζε µε όπλο. Ηταν όπλο. Ενα µικρό περίστροφο. Αναρωτήθηκα ποιος ο λόγος να πηγαίνεις για ψώνια οπλισµένος. Αλλά και γιατί να έχεις όπλο, δεδοµένου ότι για να το έχεις θα είσαι και πρόθυµος να το χρησιµοποιήσεις. Οχι; Αραγε θα µάθαινε και στο παιδί του, όταν εκείνο θα µεγάλωνε, να το χρησιµοποιεί, στο πλαίσιο της σύσφιγξης των σχέσεων πατέρα και γιου; Αλλοι παίζουν µε τα αγόρια τους ποδόσφαιρο, άλλοι σκοποβολή. Δεν είναι όµως το ίδιο. Και δεν ήταν ο µπαµπάς της ιστορίας µας ο µόνος Ισραηλινός που είδα σε εκείνο το ταξίδι να οπλοφορεί. Πόσο έτοιµοι να υπερασπιστούν την πατρίδα τους ένιωθαν άραγε όλοι αυτοί οι άνδρες που κυκλοφορούσαν µε ένα πιστόλι στην τσέπη τους; Εγώ πάντως ένιωθα παράξενα όταν στην καφετέρια κάθονταν δίπλα µου και το ακουµπούσαν πάνω στο τραπέζι, µε την κάννη του να µε κοιτάζει. Ή να κοιτάζει τις δύο κυρίες οι οποίες στο διπλανό τραπέζι έλεγαν τα δικά τους, συνηθισµένες σε τέτοιες εικόνες και σε παρόµοιες νοοτροπίες. Το ίδιο άβολα ένιωσα σε κάτι δρόµους της Αµερικής (άλλο ταξίδι αυτό), όπου τα όπλα ήταν περισσότερα από τα σκέιτµπορντ και τα ποδήλατα. Εκείνες τις εικόνες θυµήθηκα βλέποντας στις ειδήσεις τους πολίτες του Μίσιγκαν που µπήκαν µε τα όπλα τους στο Κοινοβούλιο απαιτώντας να αρθούν οι απαγορεύσεις που είχαν επιβληθεί λόγω κορωνοϊού. Τότε έγινε και το διπλό φονικό στην Κρήτη. Είδα αρκετούς Κρητικούς να υπερασπίζονται στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης την ιδιαίτερη πατρίδα τους, επισηµαίνοντας πως δεν µπορεί κάθε ανεγκέφαλος που οπλοφορεί και είναι έτοιµος να σκοτώσει για ασήµαντη αφορµή να χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο νησί. «Είναι λάθος να γενικεύουµε», «δεν είναι όλοι οι Κρητικοί έτσι…». Δίκιο είχαν. Πράγµατι, δεν είναι όλοι οι Κρητικοί έτσι, είναι όµως αρκετοί. Επιπλέον, τα συµπεράσµατα βγαίνουν και διά της γενικεύσεως. Τι συµπεραίνουµε βλέποντας κάθε λίγο και λιγάκι ένα πολύ καλό, όπως διαβεβαιώνουν φίλοι και συγγενείς, παιδί από την Κρήτη να σηκώνει το όπλο που παρανόµως (ή και νοµίµως) φέρει και να σκοτώνει; Κυρίως, πόσο δεν έχει κάνει τη δουλειά του το κράτος, όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, που δεν έπρεπε να έχουν αφήσει στους κατοίκους των περιοχών που αντιµετωπίζουν παρόµοια προβλήµατα, όχι όπλα, ούτε µαχαίρια για να κόβουν τις µπριζόλες τους. Που δεν έπρεπε να επιτρέπουν σε κανέναν Ελληνα να οπλοφορεί για την πλάκα του ή για το χόµπι του. Αφοπλισµός για όλους, χθες!