Η προβολή στους κινηματογράφους της νέας ταινίας του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην αίθουσα» θα γίνει αιτία για να ξεκινήσει ο δεύτερος κύκλος των αντιπαραθέσεων ανάμεσα στους υποστηρικτές της κάποτε «ρήξης» και σε όσους τρομάζουν με την ανάμνηση των κινήσεων του Γιάνη Βαρουφάκη το 2015, έτος που πλέον μοιάζει εξαιρετικά μακρινό – και ευτυχώς. Η διαφορά σε σχέση με τον πρώτο κύκλο των καβγάδων είναι ότι αυτή τη φορά όλοι θα ορκίζονται ότι έχουν δει την ταινία – και έτσι το πράγμα θα έχει λιγότερη πλάκα. Ομολογώ ότι ο καβγάς που γινόταν ανάμεσα σε ανθρώπους που την ταινία δεν την έχουν δει καν, με την ευκαιρία της προβολής της στο Φεστιβάλ της Βενετίας, ήταν εξαιρετικά διασκεδαστικός. Το δεύτερο μέρος του δύσκολα θα βγάλει γέλιο ανάλογο. Στο σινεμά το πρώτο μέρος είναι πάντα καλύτερο: ακόμη και όταν έχουμε να κάνουμε με αποθεώσεις ή καταδίκες.
Είναι η πρώτη φορά που Eλληνες τσακώνονται για κάτι που δεν έχουν δει; Θα έλεγα όχι. Ανάλογες αντιπαραθέσεις υπήρχαν παλαιότερα και για τον «Τελευταίο πειρασμό», το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη που είχε μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο Μάρτιν Σκορσέζε: ήμουν ένας από τους «ελεύθερους πολιορκημένους» που βρέθηκαν στο Σινέ Οπερα την πρώτη ημέρα της προβολής της ταινίας όταν ο κινηματογράφος δέχθηκε επίθεση από Χριστιανοταλιμπάν που έσκισαν μάλιστα την οθόνη. Αλλά χαμός είχε γίνει τη δεκαετία του ’80 και για την «Ελένη», το πόνημα του Ελληνοαμερικανού Νίκου Γκατζογιάννη, που περιγράφει τις περιπέτειες μιας μάνας η οποία χάνει την κόρη της στον ελληνικό Εμφύλιο. Το βιβλίο έγινε ταινία, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατον να την παρακολουθήσεις, αφού οι νεολαίοι του ΚΚΕ κατήγγελλαν τον συγγραφέα ως συκοφάντη του Δημοκρατικού Στρατού και περικύκλωναν τα σινεμά, μολονότι οι ίδιοι δεν είχαν δει την ταινία! Αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις στην Ελλάδα φουντώνουν εύκολα – πόσω μάλλον τον καιρό των social media, του Facebook και του Twitter, που είναι τα «μαρμαρένια αλώνια» της καθημερινής άποψης. Ωστόσο, αν αφήσουμε στην άκρη βιβλία (που δεν έχουμε διαβάσει) και ταινίες (που δεν έχουμε δει) θα διαπιστώσουμε ότι το να παίρνουμε θέση για πολλά που δεν γνωρίζουμε δεν είναι καθόλου παράξενο. Θα έλεγα μάλιστα ότι αποτελεί και μία από τις μικρές απολαύσεις της ζωής μας, αρκεί να είμαστε άνθρωποι κοινωνικοί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
