«Πριν από περίπου δύο χρόνια διάβασα για την περιοδεία που είχε κάνει ο τότε 93 ετών Σαρλ Αζναβούρ στην Αµερική και ένιωσα δέος. Αυτός ο άνθρωπος που ανακάλυψε το 1946 η Εντίθ Πιαφ συνέχιζε να τραγουδά µπροστά στο κοινό και να γράφει καινούργια τραγούδια σε µεγάλη ηλικία. Μάλιστα ετοιµαζόταν για µια σειρά νέων συναυλιών και, µέχρι πριν από λίγες ηµέρες, έδινε συνεντεύξεις.
Το 1948 συνόδευσε την Πιαφ στην περιοδεία της στην Αµερική, χωρίς χρήµατα, χωρίς visa και χωρίς να ξέρει λέξη αγγλικά – αρχικά τον µετέφεραν στο EIlis Island, αλλά µετά αφέθηκε ελεύθερος και επέζησε τις πρώτες ηµέρες, µέχρι να προσαρµοστεί, χάρη στα 50 δολάρια ενός φιλάνθρωπου.
Αυτός ο καλλιτέχνης, µε τη ζωή σαν παραµύθι, δεν σταµάτησε ποτέ να τραγουδά. Τραγούδια του ηχογράφησαν πολλοί γνωστοί τραγουδιστές, από τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ µέχρι τον Ελβις Κοστέλο. Τον αποκάλεσαν «Φρανκ Σινάτρα της Γαλλίας» και το δικό του «My Way» ήταν το κλασικό «La Bohème».
Από τους αγαπηµένους µου γάλλους τραγουδιστές, τον άκουσα για πρώτη φορά όταν ήµουν µικρό παιδί. Από µια συζήτηση που είχα µε τον Διονύση Σαββόπουλο στο ραδιόφωνο πριν από µερικά χρόνια, ο Αζναβούρ είναι ένας από τους καλλιτέχνες που εκτιµά και ο Διονύσης. Μου είχε αναφέρει µάλιστα ότι µέσα στα τραγούδια που ξεχώριζε ήταν και το υπέροχο «Ay! Mourir Pour Toi». Ο Αζναβούρ πέρασε και στις επόµενες γενιές, όταν αρκετοί διάσηµοι καλλιτέχνες από τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 τραγούδησαν συνθέσεις του. Θα σταθώ µεταξύ άλλων στην ερµηνεία του Ελβις Κοστέλο και στο τραγούδι του «She» που ακούστηκε στην ταινία «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ». Μάλιστα, το τραγούδι αυτό, στην πρώτη εκτέλεση από τον ίδιο, είχε φτάσει µέχρι το Νο 1 του βρετανικού hit parade, τοποθετώντας τον Αζναβούρ στους ελάχιστους γάλλους τραγουδιστές που έχουν πετύχει κάτι ανάλογο.
O Σαρλ Αζναβούρ είναι ένας από τους πολλούς τραγουδιστές που έγραψαν το soundtrack της ζωής µας και έκαναν πολλές γενιές, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, να αγαπήσουν το ευρωπαϊκό τραγούδι».
