Η ζωή με έναν σκύλο μπορεί να σε μάθει πολλά για τον σύντροφό σου αλλά και για τον εαυτό σου, έγραφε σε ένα πρόσφατο άρθρο της η Katherine Bindley της «Wall Street Journal». Εξ αρχής, το να έχεις σκύλο απαιτεί αγάπη και αφοσίωση. Ωστόσο, το σημαντικότερο μάθημα που μπορεί να δώσει ένας σκύλος ίσως είναι το τελευταίο της ζωής του, όπως είπαν εκατοντάδες αναγνώστες της «Journal» σχολιάζοντας το άρθρο της Bindley. Ο αναπόφευκτος θάνατος ενός κατοικιδίου και η διαχείριση του πένθους που τον συνοδεύει αποτελούν ένα μεγάλο μάθημα ψυχικού σθένους.
Ο Richard Nelson, από το Ουόσκοτ του Ουισκόνσιν, γνωρίζει πολύ καλά την οδύνη που προκαλεί η απώλεια ενός κατοικίδιου ζώου.
«Οι πιο οδυνηρές εμπειρίες της ζωής μου ήταν όταν έπρεπε να αποχαιρετήσω τους καλύτερους φίλους μου» είχε πει αναφερόμενος στα τρία αγγλικά σπρίνγκερ σπάνιελ που είχε ο ίδιος και η οικογένειά του. Το τέταρτο, ο Κάπτεν, είναι 2 ετών. «Οταν πέθαναν τα άλλα, ο πόνος βασικά ήταν αβάσταχτος».
Η απώλεια ενός σκύλου αποτελεί μια μοναδική κατηγορία πένθους, σύμφωνα με τη Nancy Curotto, ψυχολόγο που ειδικεύεται στην απώλεια κατοικίδιων ζώων.
Η σχέση που έχει ένας άνθρωπος με το κατοικίδιό του είναι «ένας από τους ισχυρότερους δεσμούς που μπορεί να αναπτύξει» ανέφερε η Curotto. «Πρόκειται για μια σχέση άνευ όρων. Το κατοικίδιό σας σάς βλέπει με έναν τρόπο που δεν συναντάμε σε άλλες σχέσεις».
«Η στενοχώρια είναι κομμάτι της συμφωνίας. Αν δεν αποκτήσεις ποτέ σκύλο, στερείς από τον εαυτό σου ένα από τα πιο όμορφα και ανθρώπινα πράγματα που μπορεί να σου προσφέρει η ζωή»
Παρόλο που οι περισσότεροι ιδιοκτήτες όταν υιοθετούν ένα ζώο αποδέχονται σιωπηρά ότι θα ζήσουν περισσότερο από το αντικείμενο της αγάπης τους, ο βαθύτατος δεσμός που αναπτύσσεται μεταξύ τους κάνει ιδιαίτερα δύσκολη τη διαχείριση της απώλειας, όταν αυτή συμβεί.
Η Sandra Sori, από το Οκλαντ του Νιου Τζέρσι, μπορεί να επιβεβαιώσει πόσο ενταγμένα στη ζωή μας είναι τα κατοικίδια ζώα.
«Περνάτε περισσότερο χρόνο με τον σκύλο σας από ό,τι με οποιονδήποτε άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένου και του συντρόφου σας» παρατηρούσε. Η Sori τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει ζήσει με τέσσερα διαφορετικά σκυλιά, μαζί με τα δύο που έχει τώρα: τον Ρέι, ένα 10χρονο επανιέλ μπρετόν, και τον Φράνκι, έναν 5χρονο σκύλο Αγίου Βερνάρδου. «Εχεις καθημερινές τελετουργίες και ρουτίνες που μπορεί να μην τις αντιλαμβάνεσαι καν, αλλά όταν φύγουν, η απώλεια είναι τόσο μεγάλη».
Ο πόνος αυτής της απώλειας είναι αρκετός για να κάνει ακόμη και τους πιο έμπειρους ιδιοκτήτες σκύλων να αναρωτιούνται κατά πόσο η αγάπη ενός σκύλου αξίζει το τίμημα.
«Κάθε φορά που έπαιρνα ένα καινούργιο κουτάβι αναρωτιόμουν τι δεν πάει καλά με μένα, γνωρίζοντας ότι κάποια μέρα θα ήμουν αναγκασμένος να το ξαναπεράσω» λέει ο Nelson.
Η Curotto έρχεται συχνά αντιμέτωπη με το ερώτημα αυτό στη δουλειά της. Υπενθυμίζει στους πελάτες της ότι το γεγονός πως αποφασίζουν να υιοθετήσουν έναν άλλο σκύλο δεν υποβαθμίζει ούτε αντικαθιστά τη σχέση που είχαν πριν: «Δεν το ξεπερνάμε ποτέ αυτό το πένθος» λέει. «Προχωράμε με το πένθος μας. Μπορείτε να πενθείτε και να αγαπάτε ταυτόχρονα».
Ο Derick Ball, από το Ράντσο Πάλος Βέρντες της Καλιφόρνια, αναμετριέται με αυτή την αντίφαση καθώς ο ίδιος και η οικογένειά του παρακολουθούν το 15χρονο κοκαπού τους, την Ντακότα, να φθίνει σταδιακά. «Θα βλέπω αυτό το σημείο στο πάτωμα άδειο και θα ραγίζει η καρδιά μου» λέει.
Ακόμα και τη στιγμή που βρίσκεται αντιμέτωπος με την αναπόφευκτη απώλεια, ο Ball δεν μετανιώνει.
«Η στενοχώρια είναι κομμάτι της συμφωνίας. Αν δεν αποκτήσεις ποτέ σκύλο, στερείς από τον εαυτό σου ένα από τα πιο όμορφα και ανθρώπινα πράγματα που μπορεί να σου προσφέρει η ζωή» λέει.
«Πάντα λέω ποτέ ξανά» συμφωνεί η Sori. «Και μετά παίρνω άλλο, γιατί δεν υπάρχει άλλη αγάπη σαν αυτή».
Το να προσπαθείς να αποφύγεις τον μελλοντικό πόνο, επεσήμαναν άλλοι, έχει τις δικές του συνέπειες.
Υστερα από τον θάνατο του τελευταίου του σκύλου, ενός αρσενικού ημίαιμου, διασταύρωση ποιμενικού με χάσκι, ο David Wase, από το Χίλσμπορο της Βιρτζίνια, δίσταζε να υιοθετήσει ξανά – φοβόταν τη στιγμή που θα έπρεπε να βιώσει άλλη μια απώλεια. Πέρασε πάνω από ένας χρόνος μέχρι να του αλλάξει γνώμη ο Σέιμπερ, ένας καθαρόαιμος γερμανικός ποιμενικός που είχε γεννηθεί από μια μητέρα που βρέθηκε εγκαταλελειμμένη στην οδό Μπέλτγουεϊ στην Ουάσιγκτον.
«Εφτασα να πιστεύω ότι αν δεν είχα έναν σκύλο σύντροφο, απλώς στερούσα από τον εαυτό μου μια πλουσιότερη ζωή, ενώ παράλληλα στερούσα από έναν σκύλο, κάπου στον κόσμο, έναν άνθρωπο που μπορεί να τον είχε απόλυτη ανάγκη» δήλωσε ο Wase.
Ορκίστηκε ότι δεν θα άφηνε ποτέ ξανά να περάσει τόσος χρόνος.
«Ναι, ένας σκύλος θα σας φέρει αντιμέτωπους με μια ενδεχομένως αβάσταχτη απώλεια» δήλωσε ο Wase. «Αλλά, σας το εγγυώμαι, θα νιώσετε ότι είστε ζωντανοί και ανθρώπινοι και ότι έχετε την ικανότητα να νοιάζεστε και να βιώνετε βαθιά συναισθήματα στην πορεία».
