Στα 20 και στα 30 η ζωή μας είναι γεμάτη γεγονότα και αλλαγές. Εγώ πέρασα αυτά τα χρόνια έχοντας ένα σταθερό σημείο αναφοράς: ένα σκυλί ράτσας Γκολντεντούντλ, που το έλεγαν Φράνι.
Θεωρούμε ότι το μεγάλωμά μας συντελείται στα χρόνια της εφηβείας. Αλλά εγώ έγινα αυτή που είμαι στα χρόνια μετά τα 20 και ως τα 40, σε αυτή την περίοδο όπου οι αλλαγές είναι ιλιγγιώδεις.
Σε όλη αυτή την περίοδο είχα ένα σταθερό σημείο αναφοράς: το σκυλί μου, τη Φράνι.
Οταν την πρωτοπήρα, ήταν μια χνουδωτή μπάλα 9 εβδομάδων, κουλουριασμένη σε ένα ροζ καλάθι, πλάι στο γραφείο μου. Ημουν 25 χρονών, μετέωρη και λίγο μοναχική, μια άπειρη ρεπόρτερ που δούλευε εξ αποστάσεως έχοντας ακολουθήσει ένα αγόρι στη Φιλαδέλφεια.
Πλέον είχα μια ξανθιά συνεργάτιδα που έμοιαζε με χαρακτήρα από το «Μάπετ Σόου». Της άγγιζα το κεφάλι καθώς έγραφα και της χάιδευα τα μαλακά αφτιά.
Μαζί στο ποτάδικο
Μια μέρα, ένα αυτοκίνητο που έπαιζε χιπ χοπ σε εκκωφαντική ένταση ελάττωσε ταχύτητα και βρέθηκε δίπλα μου. Ετοιμάστηκα για την αναπόφευκτη παρενόχληση. Αντί για αυτό, όμως, ο τύπος που οδηγούσε φώναξε «Ωραίο σκυλάκι!» και έφυγε σανιδώνοντας το γκάζι.
Ηταν 2010. Ο Ντέιβ, που ήταν πια αρραβωνιαστικός μου, σπούδαζε Ιατρική και ήταν έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα στην εκπαίδευσή του. Μην έχοντας οικονομική άνεση, δεν την πήγαμε σε σκυλο-νηπιαγωγείο. Η Φράνι δεν είχε τρόπους, πηδούσε πάνω σε όλους, καθώς η τρυφερότητα και ο ενθουσιασμός της δεν μπορούσαν να περιοριστούν στην οριζόντια θέση. Κάποια σαββατόβραδα την παίρναμε μαζί μας σε ένα φθηνό ποτάδικο, το Dirty Franks, όπου έτρωγε φιστίκια από το πάτωμα.
Ανυπομονούσα να παντρευτώ τον Ντέιβ και επίσης ανυπομονούσα να δω τι θα γινόταν με τη δική μου καριέρα και την υπόλοιπη ζωή μου. Είχα απορίες.
Η γλυκιά Φράνι, που έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο, ήταν μάρτυρας της πρώτης περιόδου της ενήλικης ζωής μου, ένα κεφάλαιο που σιγά-σιγά κλείνει για τη γενιά των μιλένιαλς. Πλησιάζουμε τα 40 έχοντας περάσει τις στενοχώριες και τις χαρές αυτών των χρόνων της ανάπτυξης και του μεγαλώματος. Ολοι αναρωτιόμαστε τι θα ακολουθήσει.
Η ζωή σε κίνηση
Στα 20 και στα 30 η ζωή μας είναι γεμάτη κίνηση. Είναι μια περίοδος κατά την οποία αλλάζουμε συχνά σπίτια και συντρόφους, επαγγελματικούς τίτλους και επώνυμα. Συσσωρεύουμε πτυχία, σημάδια, μωρά, φίλους, δώρα γάμου και (ίσως) σπίτια. Συνταγή δεν υπάρχει και πολλοί από εμάς κάνουν τα πράγματα αργότερα.
Είναι όμως περίοδος αλλαγών για όλους, περίοδος που καταλαβαίνεις πώς να ζεις στον κόσμο σαν ενήλικος.
Στα δικά μου γεμάτα χρόνια βρεθήκαμε στη Νέα Υόρκη, όπου ο Ντέιβ πήρε μια θέση ειδικευόμενου στο νοσοκομείο. Η Φράνι έμαθε να χρησιμοποιεί ασανσέρ και να επιβιβάζεται στον προαστιακό για τα ταξίδια του Σαββατοκύριακου. Μετακομίζαμε σε μια σειρά από ολοένα και μικρότερα διαμερίσματα, κάτι που είχε ως συνέπεια να γίνεται όλο και μικρότερο και το κρεβάτι της.
Ενώ ο Ντέιβ δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα συν την 24ωρη εφημερία, η Φράνι και εγώ μάθαμε να αγαπάμε το Μανχάταν. Καταλήξαμε να έχουμε τα ίδια χόμπι, με κυριότερο από αυτά το να περπατάμε παντού. Κρατούσα στο χέρι μου το λουρί της Φράνι τη νύχτα που περπάτησα όλο το Σέντραλ Παρκ με την καλύτερή μου φίλη, εξομολογούμενη με δάκρυα στα μάτια ότι φοβόμουν πως η καριέρα μου δεν πήγαινε πουθενά και πως δεν ήμουν καλή σε τίποτα από όλα αυτά.
Λίγες εβδομάδας αργότερα μου πρότειναν την πρώτη μου δουλειά ως ρεπόρτερ στη «Wall Street Journal».
Με τον Ντέιβ αρχίσαμε να προσπαθούμε να κάνουμε παιδί. Την ημέρα που κανονικά θα ήμουν στη 12η εβδομάδα της εγκυμοσύνης, ένας υπέρηχος ρουτίνας αποκάλυψε πως δεν ήμουν πια. Περπατήσαμε ως το σπίτι σαν υπνωτισμένοι, μέσα στο κρύο του Ιανουαρίου.
Τελικά, μετά τα μεσάνυχτα, ο Ντέιβ πήγε για ύπνο και η κολλητή μου σταμάτησε να στέλνει μηνύματα. Εγώ όμως δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Καθώς μετρούσα αντίστροφα τομ χρόνο για την επέμβαση που είχα να κάνω το επόμενο πρωί, η Φράνι ήταν αυτή που έμεινε μαζί μου, με το κεφάλι ακουμπισμένο στα πόδια μου, πάνω στον καναπέ.
Μαθαίνοντας να είσαι γονιός
Νέο διαμέρισμα, το ίδιο χνουδωτό κεφάλι στον ολοένα και μικρότερο χώρο της αγκαλιάς μου, μέρος της οποίας πλέον καταλάμβανε μια κοιλιά. Είχαμε μετακομίσει στο Κονέκτικατ, όπου ο Ντέιβ είχε βρει την πρώτη του πραγματική δουλειά. Ημουν 31 ετών. Από ό,τι φαινόταν, τελικά θα κάναμε παιδί. Δεν μπορούσα να μπω στη διαδικασία προετοιμασίας του παιδικού δωματίου μέχρι που έφτασα στην 33η εβδομάδα της εγκυμοσύνης.
Οταν ήρθε το μωρό, ροδαλό και υγιές, η Φράνι το χαιρέτησε γλείφοντάς το στο πρόσωπο. Φύλαγε την κούνια του μικρού και το επέβλεπε όταν το βάζαμε μπρούμυτα.
Ημουν πανευτυχής, αν και ορισμένες φορές αισθανόμουν ότι συνέβαιναν πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Με τον Ντέιβ προσπαθούσαμε να αγοράσουμε ένα σπίτι. Οι συνάδελφοι με συμβούλευαν να σκεφτώ το επόμενο βήμα στην καριέρα μου. Και ξαφνικά ήμουν και μαμά; Ποιος θα μπορούσε να τα επεξεργαστεί όλα αυτά μαζί;
«Υπάρχει ένα σημείο στη ζωή σου, γύρω στα 30», μου είχε πει η μητέρα μου, «που συμβαίνουν τα πάντα».
Μετακομίσαμε πιο βαθιά στα προάστια και αποκτήσαμε και μια κόρη. Αρχισα να εργάζομαι και πάλι εξ αποστάσεως, γράφοντας πυρετωδώς μια εβδομαδιαία στήλη.
Λέγοντας «αντίο»
Στα 13 της χρόνια η Φράνι ακόμη πηδούσε καμιά φορά πάνω στους ανθρώπους για να τους χαιρετήσει, κάτι για το οποίο αισθανόμουν ταυτόχρονα ντροπή αλλά και λίγη περηφάνια.
Εγώ στα 38 μου ήμουν κουρασμένη και ήθελα ένα διάλειμμα. Πήρα μια εκπαιδευτική άδεια που μου έδινε χρόνο για μεγάλες βόλτες στα δάση και για επισκέψεις στον κτηνίατρο της Φράνι. Είχε αρχίσει να εμφανίζει ξαφνικά κάποια μικρά, μυστηριώδη προβλήματα υγείας.
Ενα πρωί ξυπνήσαμε και ανακαλύψαμε ότι ένας όγκος κοντά στην ουρά της Φράνι, που ήταν σταθερός για πολύ καιρό, είχε ανοίξει. Ακόμη και την ώρα του επείγοντος ιατρικού περιστατικού, δεν μπορούσα να καταλάβω. Ημουν θυμωμένη που ο κτηνίατρος δεν μας πρότεινε θεραπευτικές επιλογές. «Να κάνουμε ένα σχέδιο!» σκεφτόμουν. Ο Ντέιβ με πήρε πιο πέρα και μου εξήγησε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα.
Είχε έρθει η ώρα, είπε.
Επαναλάμβανα συνέχεια «όχι», σαν να έλεγα κάποιο ξόρκι. Του είπα ότι δεν ήμουν έτοιμη.
Φυσικά, δεν έχει και πολλή σημασία αν είσαι έτοιμος. Περάσαμε τις επόμενες δύο μέρες ταΐζοντάς τη με το χέρι φέτες σαλάμι και τα αγαπημένα της κρακεράκια. Ο όγκος δεν της επέτρεπε να ανέβει στον πάνω όροφο, οπότε ξάπλωνα εγώ μαζί της στο καλυμμένο με πετσέτες κρεβάτι της στην κουζίνα.
Ηταν μια Δευτέρα
Στο τέλος ήμασταν μόνο εγώ, ο Ντέιβ και η Φράνι σε ένα δωμάτιο στο κτηνιατρείο. Ετσι είχε αρχίσει άλλωστε: με τους τρεις μας στο αυτοκίνητο να πηγαίνουμε στο διαμέρισμά μας στη Φιλαδέλφεια. Ο Ντέιβ ήταν στο τιμόνι του μίνι βαν των γονιών του και εγώ κρατούσα το μικρούλι κουταβάκι στην αγκαλιά μου, ενθουσιασμένη, αβέβαιη και γεμάτη ελπίδες. Ο κτηνίατρος της έδωσε το φάρμακο. Της είπαμε ξανά και ξανά ότι την αγαπάμε. Κρατήσαμε τις πατούσες της και χαϊδέψαμε το μικρό απαλό της κεφαλάκι και τα αφτιά της. Ενιωσα ότι ήταν το πιο ενήλικο πράγμα που είχα κάνει ποτέ. Ηταν μια Δευτέρα, την ημέρα των 39ων γενεθλίων μου.
Ο καθένας μας έμοιαζε να ζει ένα διαφορετικό στάδιο του πένθους. Ο Ντέιβ, αποφασισμένος να καλύψει το κενό που υπήρχε στο σπίτι μας, πέρασε γρήγορα στη φάση που περιλαμβάνει επαφές με μέλη του Συλλόγου Γκολντεντούντλ Βόρειας Αμερικής. Τις τελευταίες ώρες της Φράνι, ο εξάχρονος γιος μου την τάιζε Doritos και κόλλησε πάνω από το κρεβάτι της μια κάρτα που είχε φτιάξει μόνος του. Η κόρη μου απλώς κράτησε πιο σφιχτά το σακουλάκι με τα πατατάκια και μουρμούρισε «μου αρέσουν τα Doritos μου», πράγμα που μας φρίκαρε λίγο, αλλά, από την άλλη, δεν ήταν ούτε 5 ετών.
Εκλαιγα, έτρεχα και έκλαιγα τρέχοντας. Δεν μπορούσα να διανοηθώ να πηγαίνω βόλτα χωρίς τη Φράνι, οπότε σκέφτηκα… μήπως να μην ξαναπάω βόλτα ποτέ; Δεν μετάνιωνα για τίποτα, μόνο πονούσα.
Εχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε να πάρουμε ένα άλλο κουτάβι στο τέλος του χρόνου. Τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Μπορώ ήδη να το νιώσω με τα παιδιά μου.
Το επόμενο κεφάλαιο θα είναι γλυκό, είμαι σίγουρη, όπως θα είναι και το νέο καινούργιο κουταβάκι. Ομως σε εμένα πάντα θα λείπουν εκείνα τα γεμάτα χρόνια που μεγάλωνα παρέα με τη Φράνι.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τη Rachel Feintzeig στο Rachel.Feintzeig@wsj.com.
