Τελικά, ακόμη και από τους Γάλλους πήραμε μια άρνηση στο αίτημά μας να μην προμηθεύσουν την Τουρκία με τους πυραύλους αέρος-αέρος «Meteor». Και είναι προς τιμήν των φίλων μας των Γάλλων ότι διατύπωσαν ευγενώς την άρνησή τους, γιατί το αίτημά μας ήταν τελείως παράλογο. Πώς γίνεται να εξουδετερώσουμε με πολιτικά μέσα το πλεονέκτημα της τεράστιας, σε σύγκριση με τη δική μας, αγοράς της Τουρκίας; Δεν γίνεται, οπότε παρηγορούμαστε με την ιδέα ότι τουλάχιστον θα τους προμηθευτούμε πρώτοι εμείς, συνεπώς για ένα διάστημα θα έχουμε το προβάδισμα.

Δεν γίνεται να εξουδετερώσουμε ούτε το άλλο μεγάλο πλεονέκτημα της Τουρκίας, το μέγεθος του στρατού της. Αν δεν κάνω λάθος, η Τουρκία διαθέτει τον μεγαλύτερο αριθμό στρατευμένων μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ, μετά τις ΗΠΑ που είναι πρώτες στην κατάταξη. Αναρωτιέμαι αν ο στρατός αυτός θα κληθεί να αναλάβει ρόλο ειρηνευτικό στην Ουκρανία, μετά την κατάπαυση του πυρός.

Ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Λαβρόφ, δήλωσε στα μέσα της περασμένης εβδομάδας ότι η χώρα του δεν θέλει καθόλου ευρωπαϊκά στρατεύματα στις ειρηνευτικές δυνάμεις. Επομένως, τι; Να θυμίσω ότι η Τουρκία διατήρησε σχέσεις και με τις δύο πλευρές στον πόλεμο της Ουκρανίας. Οταν μάλιστα υπήρξε σοβαρό πρόβλημα με τη ροή της εξαγωγής σιτηρών από την Ουκρανία, η Τουρκία ήταν που μεσολάβησε για τη διευθέτησή του.

Επίσης σημαντικό είναι ότι οι τούρκοι στρατιώτες προέρχονται από μια κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει η πολυτέλεια της ευαισθησίας για τις ανθρώπινες απώλειες, όπως στις ευρωπαϊκές. Καταλήγω, λοιπόν, με την προειδοποίηση να κατέβουμε όσο είναι νωρίς από τα σύννεφα, για να μην πέσουμε απότομα και χτυπήσουμε, αν δούμε τουρκικό στρατό να φρουρεί την ειρήνη στην Ουκρανία.

Εν πάση περιπτώσει, εμείς οι Ευρωπαίοι θα κάτσουμε να φτιάξουμε τη δική μας κοινή άμυνα, για να μην είμαστε εξαρτημένοι από τους Αμερικανούς και ξαναβρεθούμε στα κρύα του λουτρού. Σύμφωνοι και μπράβο μας! Η Τουρκία όμως θα έχει θέση στο ευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα ή όχι; Υποθέτω ότι εμείς θα την προτιμούσαμε εκτός.

Οι άλλοι; Πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι η Τουρκία στην Ευρώπη, αν αναγνωρίζει στη Ρωσία τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ασφάλειά της; Νομίζω όσο χρήσιμη ήταν και στις ΗΠΑ, τότε που η Ρωσία ήταν ο αντίπαλος. Ας μη λησμονούμε ότι, παρά τις καλές σχέσεις, οι διαφορές μεταξύ των δύο χωρών έχουν ιστορικό βάθος αιώνων. Στη Συρία, για να περιοριστώ στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, οι δύο χώρες βρέθηκαν σε αντίθετες πλευρές και η Ρωσία έχασε. Ρυθμιστής εκεί είναι τώρα η Τουρκία.

Το ευνοϊκό για την πλευρά μας είναι ότι η Τουρκία την περίοδο αυτή καταπιάνεται με μεγαλύτερα ζητήματα από τα δικά μας, αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση εφησυχασμό, ιδίως με τη ρευστότητα που επικρατεί στο σύστημα και τη γενική αβεβαιότητα για το μέλλον του. Το επισημαίνω, επειδή, αν ευσταθεί αυτό που γράφεται και ακούγεται, ότι ο Γιώργος Γεραπετρίτης θα μετατεθεί στο Μαξίμου, η θέση του υπουργού Εξωτερικών γίνεται ίσως η πιο κρίσιμη στον ανασχηματισμό που ετοιμάζεται, αφού άλλες μετακινήσεις σε βασικά υπουργεία δεν αναμένονται.

Υποψήφιοι πολλοί δεν υπάρχουν. Οσο και αν ακούγεται αστείο λοιπόν (και ιδίως όταν προέρχεται από τούτη τη στήλη…), ιδεώδης για τον ρόλο θα ήταν ο Δημήτριος Λουδοβίκος Ραϋμόνδος Ουμβέρτος Ερνέστος Αβραμόπουλος, σήμερα ταπεινός βουλευτής Ηλείας.

Φυσικά, παραμένει πάντα ο Αβραμόπουλος! Βλέπει δηλαδή τις Βερσαλλίες μέσα από το Μουλάτσι, όπως ο Τραμπ βλέπει την Τοσκάνη μέσα από το Βέγκας. Ο Αβραμόπουλος, όμως, έχει ένα τεράστιο δίκτυο δημοσίων σχέσεων, το οποίο στην πραγματικότητα είναι το έργο της ζωής του. (Λογικά δεν πρέπει να του μένει χρόνος για τίποτα άλλο εκτός από το να συντηρεί σχέσεις και γνωριμίες…) Εχει άνετη πρόσβαση σε ηγέτες της περιοχής, τον είδαμε λ.χ. πρόσφατα να γίνεται δεκτός από τον Ερντογάν και τον Φιντάν για μιάμιση ώρα, ενώ είναι και τελείως ακίνδυνος για τον Πρωθυπουργό.

Ανεξαρτήτως, πάντως, του προσώπου που θα επιλέξει να εμπιστευτεί ο Πρωθυπουργός για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών, θα πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσει ότι δεν είναι αυτός ο υπουργός Εξωτερικών και να στρέψει το ενδιαφέρον και τη διοικητική του μέριμνα στο εσωτερικό. Αν ο ίδιος δεν ασχοληθεί σοβαρά με τα προβλήματα στο εσωτερικό, δύσκολα θα ξανακερδίσει εκλογές. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο μεγάλος πρόγονός του έτσι την πάτησε στις εκλογές του 1920. Απουσίαζε για χρόνια στο εξωτερικό, ενώ στο εσωτερικό η διαφθορά και η κακοδιοίκηση κάλπαζαν.

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Ο Παναγιώτης Δουδωνής (όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Ευάγγελος Βενιζέλος…) έπαθε αυτό που παθαίνουν όσοι αγωνιούν να δείξουν στους άλλους πόσο έξυπνοι είναι: έγινε ρεζίλι. Ο κ. Δουδωνής υποστήριξε σε συνέντευξή του ότι η Ακροδεξιά κυβερνά σήμερα στην Ελλάδα, επειδή οι δύο κατά τη γνώμη του πιο γνωστοί ακροδεξιοί, ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης, είναι υπουργοί της κυβέρνησης. Και επειδή, κατά την κρίση του, το επιχείρημα αυτό ήταν σπουδαίο, το αναπαρήγαγε στα σόσιαλ για να διαδοθεί.

Ετσι το πρόσεξε ο Αδωνις Γεωργιάδης και θύμισε, με δική του ανάρτηση, στον κ. Δουδωνή ότι με αυτούς τους ακροδεξιούς είχε συγκυβερνήσει το ΠαΣοΚ, αμέσως προτού ενσκήψουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Να θυμίσω όμως και εγώ στον κ. Γεωργιάδη ότι τότε ο κ. Δουδωνής δεν ήταν στο ΠαΣοΚ, στο οποίο τον έφερε σχετικά πρόσφατα ο Νίκος Ανδρουλάκης. Σε παλαιότερες συνεντεύξεις του, θυμίζω, ο κ. Δουδωνής εξέφραζε την εκτίμησή του για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μετά είδε την αλήθεια στο βλέμμα του Νικόλα, όπως την είδε και η κυρία Θρασκιά στο βλέμμα του Αλέξη…