Με έχει κουράσει και εκνευρίσει η μεμψιμοιρία ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και ο Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο. Φτάνει πια! Αυτός ο ισχυρισμός είναι κινδυνολογία καλλιεργούμενη συστηματικά από την κυβέρνηση και τίποτε περισσότερο. Το ταλέντο περισσεύει στην αντιπολίτευση, απλώς είναι διεσπαρμένο στο κομματικό σύστημα και οι προσωπικές φιλοδοξίες του καθενός (θεμιτές, δεν τις κατακρίνω) τους εμποδίζουν να ενωθούν. Τι λείπει; Η προσωπικότητα που θα επιβληθεί διά της φυσικής ανωτερότητάς της επί των υπολοίπων και θα τους ενώσει. Ετσι δεν γίνεται πάντα; Δεν σας λέω κάτι καινούργιο, το ξέρετε ήδη.

Ωστόσο! Για πρώτη φορά η τάξη πραγμάτων που διατηρεί τον κ. Μητσοτάκη στην κορυφή κλονίζεται και μεταβάλλεται, καθώς ένας νέος παράγοντας εμφανίζεται και την αλλάζει. Υπάρχει, επιτέλους, αυτή η προσωπικότητα. Μάλλον περιττεύει να σας την υποδείξω, γιατί μας συστήνεται μόνος του ο Στέφανος Κασσελάκης, χωρίς την υποκριτική σεμνοτυφία των άσχημων, των φτωχών και των ατάλαντων: «Αν υπάρχει ένα άτομο, το οποίο να μπορεί να εμπνεύσει περισσότερο από εμένα, να ενώσει τον προοδευτικό κόσμο, να διοικήσει τη χώρα καλύτερα, να εκπροσωπήσει καλύτερα τη χώρα στο εξωτερικό, βρες το μου να το στηρίξω». Και έτσι είναι, γιατί, όπως είπε στην ίδια συνέντευξη με τον Γιώργο Λιάγκα, ποτέ δεν λέει ψέματα! Τουλάχιστον ολόκληρα ψέματα, μόνο μισά – και αυτό από την ίδια συνέντευξη.

Ειδικά όσον αφορά την εκπροσώπηση της χώρας στο εξωτερικό, προσωπικώς δεν έχω αμφιβολία ότι ο κ. Κασσελάκης θα τα καταφέρει καλύτερα. Κατ’ αρχάς, το Μαξίμου θα είναι ένα διαρκές τηλεοπτικό reality show, που θα μεταδίδεται καθημερινά, εκτός Σαββατοκύριακου, τέσσερις φορές την ημέρα, ανά τρίωρο. Κάθε φορά με την ανασκόπηση όσων έχουν συμβεί κατά το τρίωρο διάστημα που μεσολάβησε (π.χ. η Φάρλη έκανε τα κακά της στο χαλί), αλλά και με θέματα χρήσιμα για τον κόσμο με τα προβλήματά του. Ας πούμε, πόσο έχουν τα παπούτσια Prada και πόσο τα γυαλιά Gucci; Τι κουρτίνες να βάλω σε βυσσινί voile για να ταιριάξουν με τον Roche Bobois καναπέ μου; Οι μπιγκόνιες στον κήπο μου μαραίνονται – γιατί; Κάνει καλό στα φυτά μου να τους μιλάω; Τέτοια θέματα.

Θα μου πείτε, μα θα του περισσεύει χρόνος για τέτοια; Απολύτως! Οπως έχει πει ο ίδιος, το πρώτο που θα κάνει είναι να καταργήσει τη βουλευτική και υπουργική ασυλία και το δεύτερο θα είναι η υγεία. Το πρώτο θέλει συνταγματική αναθεώρηση και παίρνει χρόνο. Θέλεις σαράντα ημέρες τουλάχιστον για τις δύο ψηφοφορίες με πλειοψηφία τριών πέμπτων για να αποφασιστεί η αναθεώρηση, η δε διαδικασία ξεκινά από την επόμενη Βουλή. Συνεπώς, δεν θα έχει κάτι άλλο να κάνει. Θα είναι αναγκασμένος να περιμένει την ολοκλήρωση της όλης διαδικασίας για να μπορεί να πει ότι έκανε το πρώτο και έπειτα να προχωρήσει στο δεύτερο. Οπότε από ελεύθερο χρόνο άλλο τίποτα. Με τον Στέφανο, λοιπόν, έχεις τη φυσική ηγεσία. Την κυβερνητική αρμοδιότητα της οικονομίας την παραχωρείς αποκλειστικά στον Κυριάκο Βελόπουλο. Τι πάει να πει γιατί; Ο άνθρωπος υπόσχεται συντάξεις των τεσσάρων με έξι χιλιάδων (ευρώ) σε όλους τους Ελληνες και μάλιστα μέσα σε διάστημα οκτώ με εννέα μηνών. Ωστόσο, ο κ. Βελόπουλος θα μπορούσε εκ παραλλήλου να ασχοληθεί και με άλλα ειδικά καθήκοντα, που θα τα εξηγήσω παρακάτω.

Το Μαξίμου θα είναι ένα διαρκές τηλεοπτικό reality show, που θα μεταδίδεται καθημερινά, εκτός Σαββατοκύριακου, τέσσερις φορές την ημέρα, ανά τρίωρο

Συνεχίζοντας την ανίχνευση του ταλέντου, εννοείται ότι για την εξωτερική πολιτική της χώρας θα ήταν ιδεώδης ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Νίκος Ανδρουλάκης, που δεν κουράζεται να προειδοποιεί ότι «με τον Μητσοτάκη η Ελλάδα μοιάζει όλο και λιγότερο με ευρωπαϊκή χώρα». Ο κ. Ανδρουλάκης προφανώς ξέρει και μπορεί να επαναφέρει την Ελλάδα στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων με τόση πείρα στην Ευρωβουλή. Το λεπτό σημείο εδώ, όμως, είναι το ενδεχόμενο σύγκρουσης αρμοδιοτήτων, διότι το υφυπουργείο Θρησκευμάτων στο Παιδείας θα το κρατάει και αυτό ο κ. Βελόπουλος, πέραν της Οικονομίας, με μία και μόνο αποστολή, η οποία εκ της φύσεώς της θα περιβάλλεται με άκρα μυστικότητα: να πείσει τον Ιησού να στείλει ιδιόχειρη επιστολή στον ΟΗΕ για το Κυπριακό, ώστε να σπάσει το αδιέξοδο. Επ’ αυτού, λοιπόν, θα είναι απαραίτητη η συναίνεση του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας.

Γνωρίζουμε βεβαίως τη γνώμη της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου για τον Στέφανο, δεν την κρύβει. Αμφιβάλλετε όμως ότι και αυτή θα καμφθεί όταν δει τις άλλες προσωπικότητες να προστρέχουν στη σωτηρία της πατρίδας και να συντάσσονται υπό τον Στέφανο; Πολύ περισσότερο, δε, αν της προσφερθεί το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ξέρετε μήπως καταλληλότερο πρόσωπο για να αναμορφώσει τη Δικαιοσύνη, που είναι πασίγνωστο ότι πάσχει;

Να συνεχίσω; Δεν μπορώ, θα αδικήσω τόσο πολλούς! Οι θέσεις είναι πεπερασμένες, ενώ το ταλέντο μας τρέχει από τα μπατζάκια – θέλω να πω, από την άκρη της χλαμύδας, γιατί έχω στον νου μου την Ελλάδα. Σταματώ εδώ και, πάντως, εσείς ξέρετε ότι υπάρχει εναλλακτική…

Η Συνέντευξη

Οφείλω να παραδεχτώ ότι ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Λιάγκας διεξήγαγε τη συνέντευξη, στην οποία αναφέρομαι παραπάνω, ήταν υποδειγματικός. Παρά τη φιλική σχέση ή, έστω, την αμοιβαία συμπάθεια που είναι ορατή στους δυο τους, ο κ. Λιάγκας επεφύλασσε για τον συνομιλητή του έναν καταιγισμό σκληρών, ανελέητων ερωτήσεων, όπως «λες ψέματα;» ή «δίνεις υποσχέσεις που δεν κρατάς;». Καταλαβαίνω τον φθόνο άλλων δημοσιογράφων πίσω από τα κακεντρεχή σχόλιά τους. Είναι επειδή εκείνοι ποτέ δεν θα τολμούσαν να κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ…