Οι Καραμανλικοί, ως πολιτική τάση, περνούν υπαρξιακή κρίση. Για την ακρίβεια, πρόκειται για τους λεγόμενους Νεοκαραμανλικούς, διότι τους συγκρότησε ως πολιτική τάση η εποχή του Κώστα Καραμανλή του Ακάματου. Τους λέμε, όμως, Καραμανλικούς, αφενός επειδή ο κανονικός Καραμανλής έχει πεθάνει και δεν θα διαμαρτυρηθεί και, αφετέρου, για τον ίδιο λόγο που εδώ στην Ελλάδα ονομάζουμε Ολυμπιονίκη τον αθλητή που ήρθε έκτος, έβδομος ή και όγδοος. Μιλώ για την εποχή της αστακομακαρονάδας και της προσέγγισης αριστερού και δεξιού λαϊκισμού. Την εποχή κατά την οποία η ΝΔ έπαψε να ντρέπεται για το ΠαΣοΚ που καταπίεζε μέσα της και βγήκε, που λέει ο λόγος, από την ντουλάπα χορεύοντας Village People. (Ασχετο αυτό, αλλά μου άρεσε ως εικόνα…)

Απλουστεύοντας τα πράγματα, θα έλεγα ότι η τάση των Καραμανλικών ήταν τρόπον τινά η αναγέννηση του Λαϊκού Κόμματος, εκσυγχρονισμένου όμως κατά το υπόδειγμα του ΠαΣοΚ, δηλαδή η λεγόμενη και γαλάζια πασοκαρία. Η ιδεολογική φυσιογνωμία της θυμίζει σε πολλά σημεία της ΠαΣοΚ της ύστερης Ανδρεϊκής περιόδου. Στην οικονομία, «δώσε και μένα, μπάρμπα» και κρατισμός. Στην εξωτερική πολιτική, ακινησία, μαξιμαλισμός και υπερήφανη κλάψα στα Ελληνοτουρκικά. Με την Ευρώπη σχέση αμηχανίας και κρυφτούλι, σαν να πρόκειται για κάποιον γυμνασιάρχη, που είναι καλύτερα να μη σε βλέπει πολύ, για να μη σε μάθει και μετά σε προσέχει. (Παρεμπιπτόντως, ακούω ότι ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που συνέβαλε τα μέγιστα στη σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία, ρωτάει πάντα με ενδιαφέρον τι κάνει και πώς είναι ο Κώστας Καραμανλής…)

Για ένα μεγάλο διάστημα είχαν οργανωθεί, με προφανή σκοπό να ελέγξουν – το θέτω κομψά – τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ώστε να εξουδετερώσουν τον κίνδυνο του εκσυγχρονισμού του κράτους και, ουσιαστικά, του περαιτέρω εξευρωπαϊσμού της χώρας. Προετοίμαζαν μάλιστα και τον διάδοχο, που θα αποκαθιστούσε τις παραδοσιακές ισορροπίες, στο πρόσωπο του Νίκου Δένδια, για τον οποίον είναι κοινό μυστικό ότι έχει φιλοδοξίες, τις οποίες του υποδαυλίζουν οι συγκεκριμένοι κύκλοι, που αναζητούν εναγωνίως αντίπαλο δέος στον Μητσοτάκη.

Παρατηρήστε, όμως, πόσες αναποδιές τούς έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο. Κατ’ αρχάς, ο πόλεμος που εξαπέλυσε η Ρωσία κατά της Ευρώπης (διότι περί αυτού πρόκειται), ο οποίος έβαλε τέλος στο παραμύθι της ιδιαίτερης σχέσης με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα και, το χειρότερο, έστειλε το Κυπριακό στα αζήτητα. Ο τρομερός σεισμός στην Τουρκία, που ισοδυναμεί με συντριβή της σε έναν πόλεμο, ανοίγει εκεί που κανείς δεν το φανταζόταν την προοπτική για τη διευθέτηση (δικαστική, εννοείται) των ζητημάτων με την Τουρκία. Και βλέπουμε τον Δένδια να λέει ότι όχι μόνο θα ήταν «εγκληματικό λάθος», αν η Ελλάδα δεν ανταποκρινόταν στο άνοιγμα της Τουρκίας, διότι είναι «εθνική μας υποχρέωση». Με άλλα λόγια, βασικά ερείσματα της φυσιογνωμίας τους παύουν να υπάρχουν.

Κάπου εκεί, αν θυμάμαι σωστά, επιχειρεί τη μεγάλη επιστροφή ο Ακάματος και επιστρέφει ο μεγάλος ύπνος. Η απογοήτευση από τις δύο απόπειρες που επιχείρησε ήταν τέτοια, ώστε αποφάσισε να αποσυρθεί και τυπικά από την πολιτική – γιατί ουσιαστικά ήταν πάντα απών, ακόμη και ως πρωθυπουργός. Ο Πάκης, ο αρχιτέκτονας της προσέγγισης ΣΥΡΙΖΑ και λαϊκής Δεξιάς Πάκης, που ήταν στην πραγματικότητα ο ιθύνων νους και ο κινητήρας των Καραμανλικών, λιμνάζει στην Ακαδημία και κάνει βαρετές ομιλίες σε ένα μείγμα καθαρευούσης και λατινικών, ως επί το πλείστον σε τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους της Πελοποννήσου. Ακόμη και το γεγονός ότι το όνομα του Κώστα (Αχ!) Καραμανλή συνδέθηκε στην αρχή της σταδιοδρομίας του με το δυστύχημα των Τεμπών είναι ένα πλήγμα για την επωνυμία (το μπραντ νέιμ, της καθομιλουμένης), μολονότι ο ίδιος δεν είχε σχέσεις με την τάση. Τελευταίο, συνέβη και το αδιανόητο, έτσι είδαμε τον Αντώναρο (τον πρώτο και αυθεντικό «κύκλο του Καραμανλή») να πολιτεύεται με τον ΣΥΡΙΖΑ. Τι απέγιναν λοιπόν οι Καραμανλικοί;

Δεν λέω ότι εξέλιπαν, διότι ως ιδέες, τάσεις και αντιλήψεις εξακολουθούν να υπάρχουν και θα εκφραστούν κάποια ώρα, εφόσον οι συνθήκες το ευνοούν. Θα είναι όμως με μία μορφή διαφορετική από εκείνη που ξέραμε. Ισως μάλιστα δεν θα λέγονται καν Καραμανλικοί…

Ετσι έστρωσε

Την αποκάλυψη έκανε η «Washington Post», σε συνεργασία με την ομάδα ερευνητικής δημοσιογραφίας «ICIJ». Το πολυτελές διαμέρισμα που δώρισε ο Πούτιν στην καθηγήτρια η οποία τον έκανε να αγαπήσει τη γερμανική γλώσσα στα γυμνασιακά χρόνια αγοράστηκε με χρήματα του Ρόμαν Αμπράμοβιτς, μέσω εταιρειών του στην Κύπρο. Το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι η εμπλοκή της Κύπρου στη διευκόλυνση των ολιγαρχών της Ρωσίας – αυτό είναι πασίγνωστο στην Ευρώπη, απλώς εμείς το αγνοούμε συνειδητά, για τον ίδιο λόγο που κρίνουμε πάντα ότι η συμμετοχή της Κύπρου στη Eurovision αξίζει το δικό μας δωδεκάρι. Το ενδιαφέρον είναι μάλλον ότι η αποκάλυψη έρχεται ως μία ακόμη απόδειξη ότι ο προσωπικός πλούτος του Πούτιν περνά μέσα από τους ολιγάρχες, που είναι κατά κάποιον τρόπο τα πορτοφόλια του και οι τραπεζικοί λογαριασμοί του.

Ο Αμπράμοβιτς, συγκεκριμένα, είναι από εκείνους που γρήγορα κατάλαβαν ότι η συνεργασία με τον Πούτιν ήταν όρος επιβίωσης και διατήρησης της οικονομικής ισχύος τους. Δεν είναι πολύ γνωστό, αλλά το θυμίζει η Κάθριν Μπέλτον στην εξαίρετη έρευνά της, που κυκλοφορεί σε βιβλίο με τον τίτλο «Putin’s People», ο Πούτιν υποχρέωσε τον Αμπράμοβιτς να ζήσει ο ίδιος τρία χρόνια στη χειρότερη επαρχία της Σιβηρίας (εκεί που είναι το περιβόητο, λόγω Γκουλάγκ, Μαγκαντάν) ως κυβερνήτης της. Μετά έστρωσε…