Το κεντρί που λείπει

Ο θρήνος για την απουσία αντιπολίτευσης επέστρεψε και αυτός, με όλα τα υπόλοιπα που είχαν πάει διακοπές. Τον ακούμε, σε αντίστιξη με τη θεαματική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ που συντελείται υπό συνθήκες μουσικής κωμωδίας. Συχνά υποκριτικός και προσχηματικός, ο θρήνος αυτός κρύβει πίσω του τη δυσαρέσκεια κατεστημένων συμφερόντων που απειλούνται. Ομως το πρόβλημα που δίνει την αφορμή για την ποικιλία της γκρίνιας και των ανησυχιών είναι πραγματικό και το βλέπουμε στην απόδοση της κυβέρνησης, που είναι πανίσχυρη και θα έπρεπε να κάνει κάτι περισσότερο από ημίμετρα και ad hoc παρεμβάσεις. Δεν έχει το κίνητρο όμως να το κάνει, γιατί συναγωνίζεται τον εαυτό της, και αυτό έχει εκ των πραγμάτων τα όριά του: μπαίνει μπροστά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ακινησία γίνεται το κλειδί για τη μακροημέρευση. Με άλλα λόγια, επειδή ομελέτα δεν γίνεται χωρίς να σπάσουμε αβγά, μεγάλη προσοχή, παιδιά, μη ραγίσει κανένα αβγό και τρέχουμε!…

Χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση δεν υπάρχει το κεντρί που θα παρακινούσε την κυβέρνηση σε δράση. Οταν η κυβερνητική εναλλακτική δεν υφίσταται ούτε ως μεθυσμένο όνειρο, γιατί να διακινδυνεύσουν τη θέση τους οι κυβερνώντες, επιχειρώντας αλλαγές που θα δυσαρεστήσουν κατεστημένα συμφέροντα και θα ταρακουνήσουν τις ισορροπίες; Μετά τον γάμο των ομοφύλων (μάλλον συμβολικής αξίας μεταρρύθμιση, δυσανάλογα υψηλού πολιτικού κόστους), η μόνη σοβαρή κυβερνητική παρέμβαση, με χαρακτήρα μεταρρύθμισης, που μπορώ εγώ να θυμηθώ ήταν η φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών με το τεκμαρτό εισόδημα. Παρότι μόνο περί τους 250 φορολογουμένους αμφισβήτησαν το φορολογικό τεκμήριο, αμέσως οι πιέσεις άρχισαν να ασκούνται εκ των ένδον στην κυβέρνηση για τον περιορισμό ή τη «δίκαιη χαλάρωση» του μέτρου. Φαίνεται ότι τρόμαξαν και οι ίδιοι από την επιτυχία του. Ποιος να φανταζόταν ότι ήταν τόσοι πολλοί εκείνοι που δεν πλήρωναν καθόλου και τώρα τους κακοφαίνεται η πρώτη φορά;

Χωρίς αντιπολίτευση δεν χρειάζονται πάρα πολλά για να διατηρήσεις τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια σου. Πολύ περισσότερο δε, εφόσον μιλάμε για μια κυβέρνηση η οποία σε γενικές γραμμές είναι καλή. Μια τέτοια κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη ούτε να ζορίζεται ούτε να διακινδυνεύει. Αρκεί να υπάρχει, να υπενθυμίζει σταθερά την παρουσία της και να δείχνει έτοιμη. Για τι ακριβώς έτοιμη δεν έχει σημασία – αρκεί να διαχέεται η πάντα καθησυχαστική εντύπωση της ετοιμότητας. Αφού εναλλακτική δεν υπάρχει στον ορίζοντα, γιατί να τους αλλάξεις; Χίλιες φορές καλύτερα οι επαρκείς, παρά οι ξεγάνωτοι! Αφού κάποιος θα είναι εκεί επάνω ούτως ή άλλως, δεν γίνεται να μην υπάρχει κυβέρνηση. Αυτή είναι η λογική που επικρατεί όταν εκλείπει ο ανταγωνισμός – πρώτοι οι δεξιοί θα έπρεπε να το καταλαβαίνουν αυτό.

Γι’ αυτό νομίζω ότι είναι απαραίτητη μια σοβαρή αντιπολίτευση, που θα παρακολουθεί την πραγματοποίηση των κυβερνητικών δεσμεύσεων, την πρακτική εφαρμογή τόσων νόμων που ψηφίζονται και τυπώνονται. Μια αντιπολίτευση, δηλαδή, που θα πίεζε την κυβέρνηση επί τη βάσει του καλύτερου αποτελέσματος, όχι με το κριτήριο της ιδεολογικής εχθροπάθειας. Μια τέτοια αντιπολίτευση, την οποία θα μπορούσε να τη φανταστεί κάποιος στη θέση της κυβέρνησης, θα χρειαζόταν όχι για «να κοντύνει τον Μητσοτάκη», όπως το θέλει η διατύπωση της αγοράς, αλλά για να τον κάνει καλύτερο. Σε τελική ανάλυση, εξαρτάται με τι αναμετράται ο καθένας, ποια κριτήρια επιλέγει. Λόγου χάρη, η αναζήτηση του μέτρου της επιτυχίας στην εξουσία, στις διάφορες μορφές της προσωπικής ισχύος που κερδίζει εκείνος που την ασκεί, είναι ένα πράγμα. Η αναζήτησή του όμως στη θέση που θα έχει τελικά στην Ιστορία είναι άλλης τάξεως, ανώτερης.

ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ

Η πρόσφατη προσχώρηση του Ρόμπερτ Κένεντι του νεότερου (RFK τζούνιορ) στην καμπάνια του Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι αντιπροσωπευτική της στάσης που υιοθετεί έναντι του Τραμπ η πολιτική δυναστεία από την οποία προέχεται ο τζούνιορ. Είναι τόσο άστοχο να το ισχυρίζεται κανείς όσο θα ήταν αν επιχειρούσε να ερμηνεύσει την πολιτική δράση της δυναστείας Παπανδρέου μέσα από το γεγονός ότι ο αείμνηστος Γιωργάκης Παπανδρέου, ο θείος Γιώργος και ετεροθαλής αδελφός του Ανδρέα, υπήρξε αντιπρόεδρος στο κόμμα του Βασίλη Λεβέντη! Ενας πολιτικός που αποκαλύπτει μόνος του ότι είχε ένα σκουλήκι που του έτρωγε τον εγκέφαλο και αφηγείται την ιστορία πως κυκλοφορούσε με ένα νεκρό αρκουδάκι ξεχασμένο μέσα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου δεν μπορεί να εκπροσωπεί κανέναν άλλον πέρα από τον εαυτό του και, ενδεχομένως, το σκουλήκι στον εγκέφαλό του…

ΚΑΘΑΡΗ ΝΙΚΗ

Από τους 35 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έλειπαν από την ψηφοφορία οι δύο. Ο Νίκος Παππάς πήρε 17 ψήφους και εξελέγη πρόεδρος της ΚΟ του κόμματος. Εναντίον του ψήφισαν 12, ενώ υπήρξαν και 4 λευκά, που μπορούν να προστεθούν στα «όχι». Ουδέν το μεμπτό γύρω από την εκλογή του πρώην υπουργού (και Διαστήματος, πέραν πολλών άλλων τομέων) στην επίζηλη θέση, την οποία τίμησαν μεγέθη ενός Σωκράτη Φάμελλου. Μέχρι που ο ίδιος έσπευσε να χαρακτηρίσει «καθαρή νίκη» την επικράτησή του με σχετική πλειοψηφία μίας ψήφου. Είπαμε να χρησιμοποιούμε τον μεταφορικό λόγο για να ξεφεύγει ο πολιτικός λόγος από τα ξύλινα στερεότυπα, όχι όμως και να ανασκολοπίζουμε τις έννοιες! Το 17-16 είναι νίκη, αλλά είναι οριακή νίκη, αυτός είναι ο ακριβής προσδιορισμός της. Καθαρή νίκη ήταν το 13-0, με το οποίο ο ίδιος καταδικάστηκε από τη Δικαιοσύνη. Για να ξέρουμε τι λέμε, δηλαδή…

Αν αυτό συμβαίνει περισσότερες από τέσσερις με πέντε φορές τον χρόνο, θα πρέπει να προβλέπεται και επίδομα ψυχικής οδύνης στην αποζημίωση της Προέδρου.