Ο Στέφανος Κασσελάκης προσπάθησε να ζεστάνει το πιάτο που κρύωσε και, για τον σκοπό αυτόν, έκανε «ένα ρεπορτάζ» στη Μακρόνησο, όπως ονόμασε την αποστολή ο συνεργάτης του υποψηφίου, ο ναύαρχος Αποστολάκης.
Κατόπιν τούτου, οι διεθνείς οίκοι αναβαθμίζουν τη Μακρόνησο σε Long Island. Ταιριάζει γάντι στην περίπτωση, διότι στο Long Island τοποθετεί ο Φιτζέραλντ τη βίλα του Τζέι Γκάτσμπι. Αν εξαιρέσει κανείς τον κρυφό ρομαντισμό του μυθιστορηματικού ήρωα, που δεν νομίζω ότι τον διαθέτει ο κ. Κασσελάκης, ο φέρελπις υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει αρκετά τον Γκάτσμπι. Και ο ήρωας του Φιτζέραλντ, θυμίζω, εμφανίζεται από το πουθενά, για να διασκεδάσει τους πλούσιους της Νέας Υόρκης από την αυτοκτονική βαρεμάρα του βίου τους, όπως κατ’ αναλογία επιχειρεί ο Στέφανος με την Αριστερά.
Το πλέον κωμικό στο τελευταίο κατόρθωμα του κ. Κασσελάκη είναι η παρουσία του ναυάρχου Αποστολάκη σε ρόλο γενικών καθηκόντων παρά τω Κασσελάκη. Προφανώς, ο ναύαρχος δεν έχει πρόβλημα με τον ρόλο αυτόν, οπότε περιττεύει να ρωτήσω σχετικώς, έχει απαντήσει με τη στάση του. Ο ίδιος μάλιστα αποκάλυψε ότι ηγήθηκε της αποβατικής επιχειρήσεως στο Long Island και επίσης ότι ήταν ο κυβερνήτης του σκάφους που χρησιμοποιήθηκε. Η επιχείρηση, σύμφωνα με ειδικούς στους οποίους απευθύνθηκα, θεωρείται δυσκολότερη και από αυτή την κατάληψη του Γκους Γκριν στον Πόλεμο των Φόκλαντ το 1982. Παρά ταύτα ήταν επιτυχής. ίσως γι’ αυτό, ως επιβράβευση δηλαδή, εμφανίζεται και ο ναύαρχος σε ένα φευγαλέο πλάνο του «ρεπορτάζ». Καταλαβαίνω για έναν άνθρωπο σαν τον κ. Αποστολάκη, ο οποίος συνήθισε μια ζωή ολόκληρη με ευθύνες και καθήκοντα, να βαριέται στη σύνταξη. Τόσο θαμπώθηκε, όμως, από τις ικανότητες και την ποιότητα του κ. Κασσελάκη, ώστε να εκτίθεται ανεπανόρθωτα;
Ο επίδοξος Γκάτσμπι του ΣΥΡΙΖΑ πνίγεται στα νερά του κομματικού πατριωτισμού
Είναι, δε, αξιοσημείωτο ότι ο ναύαρχος σπεύδει να τα δώσει όλα υπέρ του κ. Κασσελάκη τώρα που η υποψηφιότητα του τελευταίου ξεφουσκώνει. Συγκινητική οπωσδήποτε η αυταπάρνηση του ναυάρχου, δίχως άλλο, αλλά ο αγών είναι άπελπις και μάταιος. Το σοκ των πλημμυρών έχει συνταράξει το πανελλήνιο, ακόμη και οι τελείως απαθείς, τα εντελώς δίποδα, αντιλαμβάνονται ότι κάτι πολύ σοβαρό τρέχει στη χώρα και ότι δεν χωράνε πολλά αστεία. Μέσα στο κλίμα αυτό, πιθανότερο φαίνεται να ψηφίσει για εκλογή προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ το στενότερο κοινό του κόμματος: στελέχη, σταθεροί φίλοι, ψηφοφόροι. Με ένα τέτοιο εκλογικό σώμα, στο οποίο υπερτερεί το κομματικό στοιχείο, ο κ. Κασσελάκης δεν έχει ελπίδες. Ούτε καν για μια αξιοπρεπή εμφάνιση στη δεύτερη θέση, κατά τη γνώμη μου. Ο επίδοξος Γκάτσμπι του ΣΥΡΙΖΑ πνίγεται στα νερά του κομματικού πατριωτισμού. Ελπίζω, μάλλον είμαι βέβαιος, ότι ο ναύαρχος έχει μεριμνήσει και τα σωστικά μέσα είναι σε ετοιμότητα. Η επιχείρηση έρευνας και διάσωσης κατά τα νατοϊκά πρότυπα είναι έτοιμη να ξεκινήσει. Οι άνδρες της ομάδας περιμένουν το παράγγελμα του ναυάρχου…
Ανεξαρτήτως της τελικής επίδοσής του, ο Κασσελάκης βοήθησε με τον τρόπο του στην εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Η υποψηφιότητά του και η αλαζονεία της ενίσχυσαν το ένστικτο της κομματικής αυτοσυντήρησης και τόνωσαν το αίτημα της ιδεολογικής καθαρότητας, αν όχι ορθοδοξίας. Επίσης, ας μην το κρύβουμε, το προϊόν ήταν ελαττωματικό και εφθάρη γρήγορα. Από υπέρλαμπρη περίπτωση αριστείας, μέσα σε λίγες μέρες ο κ. Κασσελάκης έγινε αμφιλεγόμενος, επειδή μπερδεύει συστηματικά την αυθάδεια με την τόλμη. Ως προσωπικότητα, ο κ. Κασσελάκης δεν έχει την ωριμότητα που απαιτεί η πολιτική.
Συγκεκριμένα, του λείπει η ωριμότητα να καταλαβαίνει ότι στην πολιτική ποτέ δεν κάνεις κακό σε κάποιον από κακία και μόνο, εφόσον δεν υπάρχει ένα προφανές όφελος. Δεν λες, δηλαδή, ότι είχες πάει στην τουαλέτα όταν μιλούσε ο Στέφανος Τζουμάκας, διότι δεν κερδίζεις τίποτα από μια κακία εις βάρος του. Αντιθέτως, δείχνεις μικρότητα, επιπολαιότητα και περιττή κακία. (Διότι και η κακία χρειάζεται στις κατάλληλες δόσεις, όχι όμως η περιττή, η άνευ λόγου…) Προσωπικά, στον Στέφανο Τζουμάκα δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ και τίποτα απολύτως. Η εντιμότητά του, όμως, είναι εγνωσμένη. Ενας άγνωστος, νεαρός πολιτικός, που επαγγέλλεται τη διά μαγείας (και γοητείας) ανανέωση της Αριστεράς, οφείλει να σέβεται την εντιμότητα ή, έστω, να την αναγνωρίζει όταν τη βλέπει. Ακόμη και αν οφείλεται στη «θεία απλότητα», την οποία ύμνησε ο Ιωάννης Χους, ένας αξιόλογος θεολόγος και προπομπός της Μεταρρύθμισης, που όμως είχε κακό τέλος στην πυρά…
Λόγια της πλώρης
Στον ναρκισσισμό του κ. Κασσελάκη μπορώ να αντιπαραβάλω μόνο τον ραφινάτο αυτοσαρκασμό του τέως υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη – ας είναι και ακούσιος, όπως είναι τα περισσότερα από τα ωραία που λέει και κάνει. Κατά την τελετή παράδοσης των καθηκόντων του στον Χρήστο Στυλιανίδη, λοιπόν, ο απελθών υπουργός αποκάλυψε το βάθος της σχέσης του με τη θάλασσα και την υποταγή του σε αυτήν: «Αισθάνομαι πάντα ένας άνθρωπος της θάλασσας» είπε και πρόσθεσε το σιβυλλικό: «Πάντα θα έχω εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που δρουν και λειτουργούν στο θαλάσσιο πεδίο».
Πάντως, έτσι όπως τα έκανε στο υπουργείο του, ουδείς αμφιβάλλει ότι ο κ. Βαρβιτσιώτης είναι άνθρωπος της θάλασσας. Την κουβαλάει μαζί του με ό,τι καταπιάνεται κατά καιρούς. Δεν είναι και τόσο μεγάλος μπελάς, εφόσον βέβαια έχεις έτοιμο έναν στρατό από σφουγγαρίστρες για να αναλάβει το έργο της αποκατάστασης όταν θα έχει τελειώσει ο Μιλτιάδης…
