Τώρα που κάπως κοπάζει η θύελλα της διάσπασης στον ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένα πράγματα μπορούμε να τα παρατηρήσουμε με ηρεμία και να εκτιμήσουμε καλύτερα τη σημασία τους. Οι λοιδορίες που εκτοξεύθηκαν εκατέρωθεν στη διαμάχη ήταν πολλές, μία όμως ήταν εκείνη που ενόχλησε περισσότερο τους αποχωρήσαντες, διότι, ενώ ειπώθηκε μόνο μία φορά από τον πρόεδρο Κασσελάκη, οι άλλοι εξακολούθησαν να επανέρχονται σε αυτή. Εννοώ την εμπορική επωνυμία «Pummaro», που χρησιμοποίησε ως μετωνυμία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ για τις σάλτσες των θεωρητικών κειμένων, στα οποία δίνει τόσο αφύσικα υπερβολική σημασία η Αριστερά.
Από όλες τις αστόχαστες κουβέντες που βγήκαν από το στόμα του, εκείνοι κόλλησαν στο «Pummaro». Αυτή ήταν και η φορά που η ομάδα Αχτσιόγλου χρησιμοποίησε τη βαρύτερη έκφραση του λεξιλογίου της εναντίον του προέδρου: τον χαρακτήρισαν χυδαίο. Τίποτε δεν τους έτσουξε περισσότερο από το ότι ο Κασσελάκης θεωρεί σάλτσες τις θεωρίες και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις της Αριστεράς. Και μάλιστα «Pummaro», δηλαδή σκέτος χυμός τομάτας, δηλαδή άνοστος. Ούτε καν «Barilla», που τουλάχιστον είναι έτοιμες σάλτσες και τις προσθέτεις κατευθείαν στα ζυμαρικά. Για τους αποχωρήσαντες, τέτοια περιφρόνηση προς τα κείμενα συνιστά πραγματική ιεροσυλία, διότι τα κείμενα στην Αριστερά είναι πράγματι ιερά.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς βρίσκονται και οι ρίζες της ιδεοληψίας που χαρακτηρίζει έντονα την Αριστερά που εκπροσωπούν οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι η ιερότητα των κειμένων πηγάζει από την πεποίθηση στην αιώνια και παντοτινή αλήθεια της μαρξιστικής θεωρίας και στο επακόλουθό της, δηλαδή τη μάταιη προσπάθεια να ταιριάξει η πραγματικότητα με τη θεωρία. Αυτό άλλωστε ήταν και το ψυχόδραμα του ΣΥΡΙΖΑ όσο ήταν στην εξουσία: μια ακατάπαυστη σύγκρουση θέσεων (δηλαδή, κειμένων) με τις απαιτήσεις που έθετε η πραγματικότητα. Αυτή τη διελκυστίνδα διαχειρίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ επί Αλέξη Τσίπρα και, ουσιαστικά, αυτή τον διέλυσε. Το σκοινί της διελκυστίνδας, ως γνωστόν, έσπασε.
ΕΙΡΩΝΕΙΑ
Καταλάβαμε όλοι, νομίζω, ότι η προσβλητική συμπεριφορά του Ρίσι Σούνακ έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη υπαγορεύτηκε από λόγους εσωτερικής πολιτικής. Ηταν, κατά κάποιον τρόπο, ένα άνοιγμα του βρετανού πρωθυπουργού στη δεξιά πτέρυγα του κόμματος, με την οποία προσφάτως είχε σοβαρά προβλήματα. Εμείς δεν δώσαμε σημασία, αλλά στη Βρετανία ήταν μεγάλη υπόθεση η αποπομπή της υπουργού Εσωτερικών, Σουέλα Μπράβερμαν, από την κυβέρνηση Σούνακ, διότι η κυρία Μπράβερμαν είχε αναθέσει στον εαυτό της τον ρόλο του αυτόνομου εκφραστή της ακροδεξιάς πτέρυγας των Συντηρητικών, προκαλώντας συνεχώς προβλήματα στον Σούνακ με τις δημόσιες παρεμβάσεις της.
Με τα πολλά, την καθάρισε και εκείνη αποχώρησε με μια δημόσια επιστολή υπόδειγμα κατινιάς. Συνεπώς, έπρεπε κάπως ο Σούνακ να απευθυνθεί στην ακραία δεξιά πτέρυγα και να τους καθησυχάσει. Ενδεχομένως, η απρέπεια του προς τον έλληνα ομόλογό του να είχε αυτόν τον σκοπό. Φυσικά, αυτό δεν μειώνει καθόλου την ηλιθιότητά της. Απλώς, την εξηγεί. Εν μέρει και πάλι, όχι εξ ολοκλήρου.
Σε αυτή την υπόθεση της Δεξιάς των Τόρηδων υπάρχει μια ειρωνεία, την οποία οι σχολιαστές στη Βρετανία αποφεύγουν να θίξουν, λόγω του καθεστώτος λογοκρισίας που επιβάλλει η πολιτική ορθότητα της ιδεολογίας «woke». Σε ένα κόμμα που γερνάει και δεν ανανεώνεται, όπως αυτό των Συντηρητικών, έχει ενδιαφέρον ότι οι εκφραστές της ακραίας Δεξιάς είναι ως επί το πλείστον οι δεύτερης γενιάς απόγονοι έγχρωμων μεταναστών από τις πρώην αποικίες.
Ο Σούνακ, η Μπράβερμαν, η Κέμι Μπάντενοχ (η πιο θατσερική από τις υποψηφιότητες για την ηγεσία), ο ακραία φιλελεύθερος Κουόζι Κουόρτενγκ, υπουργός Οικονομικών της αξέχαστης Λιζ Τρας (η κακομοίρα που άντεξε λιγότερο από το μαρούλι…), είναι οι πολιτικοί που διεκδικούν σήμερα την κληρονομιά της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Συντηρητικό Κόμμα της Βρετανίας και ανήκουν όλοι στη συγκεκριμένη κατηγορία.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ
Μαζί με τις ευχές μου για βίο ευτυχή και ανθόσπαρτο προς το πολιτικοκαλλιτεχνικό ζεύγος Πέτρου Κόκκαλη και Δήμητρας Ματσούκα, που πρόκειται να παντρευτούν στις 7 Δεκεμβρίου, να εκφράσω και την απορία μου για μία δήλωση της μέλλουσας κυρίας Πέτρου Κόκκαλη. «Παντρευόμαστε για καθαρά συναισθηματικούς λόγους. Είμαστε επτά χρόνια μαζί» είπε η κυρία Ματσούκα. Μα χρειαζόταν να πει το προφανές και πασίδηλο; Για ποιους άλλους λόγους θα μπορούσαν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου, αν όχι για τους συναισθηματικούς;
ΕΞΩ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ!
Μια κατάσταση Κίνας με Ταϊβάν θα έλεγα ότι αναπτύσσεται μεταξύ της Ζωής Κωνσταντοπούλου και των αποσχισθέντων βουλευτών από το κόμμα της. Περιθώρια για χωροταξικές μετακινήσεις δεν υπάρχουν, οπότε αναγκαστικά οι αποσχισθέντες κάθονται πίσω από τους βουλευτές της Πλεύσης Ελευθερίας.
Υποχρεώνονται έτσι να περνούν μπροστά από την κυρία Κωνσταντοπούλου, η οποία κάθε φορά που τους βλέπει φουντώνει, επειδή πιστεύει ότι πρέπει να επιστρέψουν τις έδρες τους. Ετσι, λοιπόν, κάθε φορά που περνά ο Μιχάλης Χουρδάκης ακούει από πίσω του μια φωνή να λέει «κλέφτες, κλέφτες!». Αλλες φορές, όταν συμβαίνει να αποχωρεί κάποιος βουλευτής της Πλεύσης, ακούγεται η ίδια φωνή να προειδοποιεί: «Πρόσεξε μην αφήσεις τίποτα πίσω, γιατί εδώ υπάρχουν κλέφτες!». Οπως είναι φυσικό, ο κ. Χουρδάκης έχει αναστατωθεί και δεν το κρύβει…
