Δεν νομίζω ότι πρέπει να είμαι ο μόνος ο οποίος, κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω για περιστατικά βίας και βασανισμού μαθητών στα σχολεία από συμμαθητές τους, σκέφτομαι ότι δύο σφαλιάρες, σβουριχτές και χορταστικές (να πιάσει όλη η παλάμη το πρόσωπο), ίσως δεν θα έβλαπταν. Η ίδια οργή και αγανάκτηση, υποθέτω, πρέπει να καταλαμβάνει τους περισσότερους. Ωστόσο, την ίδια στιγμή αντιλαμβάνομαι ότι αυτό δεν γίνεται και, επίσης, ότι δεν είναι σωστό. Είναι απλώς μια σκέψη της στιγμής που την κάνω για να εκτονώσω τον θυμό μου και τίποτα περισσότερο. Αυτό που μπορεί να γίνει, όμως, είναι να σταματήσει η θεσμοθετημένη πλέον ατιμωρησία των παιδιών στα σχολεία.
Η ατιμωρησία είναι αυτό που διαφθείρει τους νέους, αλλά και αυτή η στάση είναι βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα μας. Πηγάζει, νομίζω, από τη βλακώδη εξιδανίκευση της νεότητας και το αφόρητο γλείψιμο των νέων, που είναι πια επίσημη ιδεολογία της πολιτείας και καθεστώς. Ποιος τολμά, λ.χ., να ασκήσει κριτική στην οργανωμένη ηλιθιότητα που ονομάζουμε «Βουλή των Εφήβων»; Πού οδηγεί η εμετική κολακεία της νεότητας και η συνακόλουθη απουσία ορίων δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά για να το βρούμε. Καταλήγει στο δίποδο κτήνος που βασάνιζε ΑΜΕΑ στο YouTube και στους ομοίους του που πλήρωναν για να βλέπουν το θέαμα.
ΠΟΙΟΣ; ΑΥΤΟΣ!
Το πρόσθεσε ο Ορσον Γουέλς στην ταινία του «Ο τρίτος άνθρωπος» και ισχύει απολύτως: Ακόμη και ένα σταματημένο ρολόι δύο φορές τη μέρα θα δείξει την ώρα σωστά. Παρομοίως και με τη Θεοδώρα Τζάκρη. Κάποιες φορές – πολύ σπανίως, είναι αλήθεια – θα πει κάτι το οποίο στέκεται. Στην περίπτωση της εκδήλωσης, λ.χ., με αντικείμενο την αμηχανία της Αριστεράς και θέμα «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος;», η κυρία Τζάκρη έχει δίκιο, όταν λέει ότι «αυτό το ερώτημα έχει κριθεί». Η απάντηση είναι κανένας. Οχι, δηλαδή, ότι ο Μητσοτάκης είναι άμωμος και ανυπέρβλητος. Εχει και αυτός τις αδυναμίες του και δεν χωρεί αμφιβολία ότι, στατιστικά, θα υπάρχει κάποιος θεωρητικά καλύτερός του. Ομως δεν βρίσκεται στην Αριστερά και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν βρίσκεται καν στην πολιτική. Μένει στο σπίτι του και κοιτάζει τη δουλειά του. Μέχρι λοιπόν να εμφανιστεί αυτός, ο Μητσοτάκης παραμένει ο καλύτερος πρωθυπουργός των τελευταίων δεκαετιών. Λυπάμαι αν στενοχωρώ ορισμένους, αλλά το λέει αυτό η σοφία των πολλών και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις. Διερωτώμαι, λοιπόν, ποιος είναι ο σκοπός της εκδήλωσης αυτής, εκτός βέβαια από την παραδοχή της αμηχανίας εκείνων που την οργανώνουν.
ΠΑΠΙΑ
Ο βουλευτής της Πλεύσης Ελευθερίας Σπύρος Μπιμπίλας υπέπεσε κατά τη γνώμη μου σε ένα σφάλμα, για το οποίο ίσως θα έπρεπε να απολογηθεί στην κοινότητα των ομοφυλοφίλων. «Να έρθει η Εκκλησία να μας πει πόσοι είναι οι γκέι ιερείς» είπε στη Βουλή. Οπωσδήποτε υπάρχουν ομοφυλόφιλοι στην Εκκλησία, όπως υπάρχουν παντού στην κοινωνία. Μπορεί, επίσης, να είναι περισσότεροι, εν σχέσει με άλλα πεδία κοινωνικών δραστηριοτήτων. Πώς μπορεί όμως να γνωρίζει τις σεξουαλικές προτιμήσεις τους η Εκκλησία; Από εκείνους που γίνονται μοναχοί και ακολουθούν ιερατική σταδιοδρομία, η Εκκλησία ζητάει αγαμία, ανεξαρτήτως του είδους του σεξ που μπορεί να τους ενδιαφέρει. Επομένως, αυτό που ζητάει ο κ. Μπιμπίλας δεν γίνεται. Εκτός αν πιστεύει και αυτός, όπως πολλοί άλλοι γύρω μας, ότι οι ομοφυλόφιλοι κάπως προδίδονται, κατά την έννοια του αμερικάνικου ρητού ότι «αν περπατάει σαν πάπια, κολυμπάει σαν πάπια και ακούγεται σαν πάπια, τότε είναι πάπια». Αυτό όμως θα σήμαινε ότι συμφωνεί με το ανόητο και παρωχημένο στερεότυπο του Φίφη των παλιών ελληνικών ταινιών. Ετσι είναι;
ΤΟΣΟΔΟΥΛΙΔΗΣ
Το πρόβλημα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι παμπάλαιο. Το υφίστανται όσοι κατακτούν την εξουσία με μόνο κίνητρο να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία τους, χωρίς να ξέρουν τι θα την κάνουν και πώς θα τη χειριστούν. Στις δημοκρατίες, όμως, αυτή η αδυναμία δεν κρύβεται, αργά ή γρήγορα ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και αντιδρά. Στην περίπτωση του κ. Νίκου Χριστοδουλίδη, αυτό συνέβη γρήγορα, στον πρώτο κιόλας χρόνο της προεδρίας του και δεν εκπλήσσει κανέναν. Αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας, αποκαλύψεις διαφθοράς, παρά τις μεγαλοστομίες και, βεβαίως, αδυναμία επανεκκίνησης της διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού, την οποία ο ίδιος υπονόμευσε ως υπουργός Εξωτερικών. Μπορείς να κοροϊδέψεις κάποιους ανθρώπους για κάποιο διάστημα, αλλά δεν μπορεί να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα, που έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν. Υποθέτω ότι ο κ. Χριστοδουλίδης το καταλαβαίνει αυτό, τώρα που η δημοτικότητά του έχει κατρακυλήσει στο 16% και από Χριστοδουλίδης έχει γίνει Τοσοδουλίδης. Αρχή άνδρα δείκνυσι.
