Δεν είναι ενδιαφέρον πως αφήσαμε πίσω μας το δυστύχημα στα Τέμπη; Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις κανείς δεν ρωτάει πια γι’ αυτό. Το θέμα δεν αναφέρεται καν, είναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ξεχάστηκε, ούτε και είναι δυνατόν να ξεχαστεί. Για όσους το έζησαν, έστω και ως είδηση της επικαιρότητας, θα είναι πάντα ένα ορόσημο: θα λέμε, πριν από τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη και μετά. Για να προχωρήσει, όμως, η ζωή πρέπει να το εσωτερικεύσουμε και αυτό κάνουμε. Μη νομίζετε, όμως, ότι δεν θα το ξαναβρούμε μπροστά μας. Το πνεύμα του Σταθμαρχείου Λάρισας είναι πάντα εδώ, μαζί μας, και εγώ το είδα με τα μάτια μου την περασμένη Τρίτη στην πλατεία Συντάγματος. Γι’ αυτή την απροσδόκητη συνάντηση θέλω να σας μιλήσω.

Πήγαινα στο Σύνταγμα, που λέτε, ώρα ενδεκάτη πρωινή. Για κάποιον λόγο, η Καραγεώργη Σερβίας ήταν κλειστή για τα οχήματα. Μια πλαστική κορδέλα απλωνόταν κατά πλάτος και έφραζε τον δρόμο. Στην Αθήνα όμως, όπως και στο Κάιρο, στο Λάγκος, στο Χαρτούμ (πριν από τον πόλεμο) και σε άλλες σύγχρονες μεγαλουπόλεις, ποιος υπολογίζει το εμπόδιο μιας κορδέλας; Σιγά! Μόνο στον υπανάπτυκτο κόσμο – υπανάπτυκτο κατά την έννοια της ατομικής ελευθερίας, δηλαδή σε κάτι Λονδίνα, Βερολίνα, Βρυξέλλες κ.λπ. – οι οδηγοί θα σεβαστούν μια ψωραλέα κορδέλα που εμποδίζει τη δίοδο με τις άσπρες και κόκκινες ρίγες της. Εδώ, στον Υπαρκτό Ελληνισμό, θα τη δούμε σαν πρόκληση για την ελευθερία μας, που μας γεννά την υποχρέωση να την ξεπεράσουμε.

Για τον λόγο αυτόν, λοιπόν, ο Δήμος είχε προβλέψει (διότι διοικείν, κύριε μου, σημαίνει προβλέπειν!) και είχε φροντίσει να σταλεί αυτοκίνητο της Δημοτικής Αστυνομίας για να προσδίδει το κύρος της Δημοτικής Αρχής στην πτωχή κορδέλα, την οποία στο μεταξύ ο άνεμος είχε στριφογυρίσει και έμοιαζε περισσότερο με σπάγγο – χοντρό σπάγγο, εννοείται. Το περιπολικό ήταν σταθμευμένο κατά πλάτος της οδού, τα μηχανάκια όμως συνέχιζαν να περνούν ανενόχλητα. Απλώς, οι οδηγοί τους έσκυβαν λίγο (να μη χτυπήσουν την κορδέλα και την κόψουν!) χωρίς καν να μειώνουν ταχύτητα.

Δεν άντεξα και κοίταξα από περιέργεια στο περιπολικό, να δω τι γίνεται εκεί μέσα. Μπροστά, πάνω από το ταμπλό, έβλεπες τη φραπεδιά ακουμπισμένη – σύμβολο ισχυρότερο και από το λαμπρό οικόσημο του Δήμου, που φιλοτεχνήθηκε επί Αβραμόπουλου. Ο συνοδηγός έκανε κάτι στο κινητό του. Με κοίταξε πλαγίως, με την ενόχληση του ανθρώπου που ένας ξένος μπαίνει ξαφνικά στη ζωή του. Μπορεί να μιλούσε με το κορίτσι του (ή με το αγόρι του – εγώ δεν βάζω εμπόδια στην ευτυχία των ανθρώπων). Ο οδηγός είχε βολευτεί στο πίσω κάθισμα και διάβαζε κάτι, νομίζω ένα βιβλίο. Ηταν, βλέπετε, ένα μικρό αυτοκινητάκι πόλης, μάλλον στενόχωρο για δυο κοτζάμ παλικάρια.

Δεν µέµφοµαι επ’ ουδενί τα δύο παιδιά, η δουλειά τους είναι πολύ βαρετή, είναι αλήθεια. Δεν είναι εύκολο να σου λένε στήσου εκεί για κάποιες ώρες να εμποδίζεις την κυκλοφορία. Κάπως πρέπει να περάσει η ώρα. Δεν μπορείς να γίνεσαι κακός, ούτε να τσακώνεσαι με τους τίμιους βιοπαλαιστές, που δεν υπολογίζουν Χριστό με το μηχανάκι τους, ούτε σήματα ούτε πεζοδρόμια ούτε πεζοδρόμους ούτε περιπολικά! Ομως στην ωραία εικόνα, που στάθηκα για μια στιγμή και θαύμασα σαν «θάλασσα του πρωιού κι ανέφελου ουρανού», που λέει ο ποιητής, εγώ αναγνώρισα το πνεύμα του Σταθμαρχείου Λάρισας! Τον Βασίλη και τα φιλαράκια του… Η ίδια νοοτροπία, η ίδια ποιότητα, το ίδιο πνεύμα είναι εδώ, είναι μαζί μας. Δεν εξαφανίστηκε επειδή 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Κρύφτηκε για λίγο και τώρα ξεπροβάλλει δειλά-δειλά και περιμένει την επόμενη ευκαιρία.

Να επαναλάβω, κλείνοντας, ότι σε όλα αυτά δεν υπάρχει μομφή για τα πρόσωπα, αλλά μόνο κατανόηση. Γι’ αυτό και δράττομαι της ευκαιρίας να παρακαλέσω τον δήμαρχο να τους πάρει πιο άνετα αυτοκίνητα. Σε αυτά δεν μπορούν καν να ξαπλώσουν…

Ξύλινα Ποδήλατα

Πολύ σωστά κόπηκε από τον Αρειο Πάγο το κόμμα του Πωλ Ευμορφίδη! Δεν κοίταξα την απόφαση, δεν μπορώ να κρίνω τη νομική αιτιολόγησή της, δεν έχω καν τα σχετικά προσόντα. Την επικροτώ όμως για αισθητικούς λόγους. Επειδή τα ξύλινα ποδήλατα του κ. Ευμορφίδη είναι η πιο περιττή ασχήμια στην πόλη. Επίσης, είναι ψεύτικα και δήθεν, διότι τα βασικά στοιχεία του μηχανισμού τους είναι ασφαλώς από μέταλλο, δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι από ξύλο.

Υποτίθεται, όμως, ότι το ξύλινο ποδήλατο (με τα ελάχιστα μεταλλικά στοιχεία) συμβολίζει μια οικολογική ισορροπία, την οποία ο κ. Ευμορφίδης προτείνει ως υπόδειγμα ανάπτυξης στον ελληνικό λαό, γι’ αυτό άλλωστε έφτιαξε κόμμα και επεδίωξε τη συμμετοχή στις εκλογές. Σύμφωνοι και εύγε του! Εύχομαι ολοψύχως να τα καταφέρει κάποτε ο άνθρωπος, διότι οι προθέσεις του είναι καλές και άγιες. Ομως, το ξύλινο ποδήλατο, που έχει λανσάρει ως σήμα κατατεθέν της παρουσίας του, είναι αντικείμενο απερίγραπτης ασχήμιας και χοντροκοπιάς. Σχεδόν σοβιετικό, θα το χαρακτήριζα. Ισως στη Βόρειο Κορέα να εκτιμούσαν το ντιζάιν. Είναι όμως θλιβερό όσο τα ριχτά κοντομάνικα πουκάμισα (με γιακά Byron) και τα σανδάλια, με κάλτσες ή χωρίς…