Ολόκληρη η Δύση έχει σκύψει επάνω από το Ισραήλ και προσπαθεί να το συγκρατήσει, για να μην πέσει στην παγίδα των ισλαμιστών της Χαμάς, στην παγίδα του κύκλου του αίματος. Αυτό τουλάχιστον είναι ολοφάνερο, όταν ο εμφανώς εύθραυστος στα 80 του πρόεδρος των ΗΠΑ σπεύδει αυτοπροσώπως στο σημείο της κρίσης και μάλιστα παρίσταται σε συνεδρίαση του πολεμικού συμβουλίου (war cabinet) του Ισραήλ.
Ομως και πέραν της εξωγενούς πίεσης, οι ίδιοι οι Ισραηλινοί καταλαβαίνουν ποιος είναι ο σκοπός της Χαμάς από τα μέσα που χρησιμοποιεί η οργάνωση. Οταν οι τρομοκράτες διαπράττουν φρικώδεις βαρβαρότητες εις βάρος ακόμη και βρεφών, όταν μάλιστα διαφημίζουν και προβάλλουν με κάθε μέσον τη φρίκη που προκαλούν, το κάνουν με τον σκοπό να υποχρεώσουν τον αντίπαλο να ανταποδώσει τα όμοια. Αν το Ισραήλ καταπιεί το δόλωμα, τότε η Γάζα γίνεται πάλι το κέντρο της προσοχής του αραβικού κόσμου, ενδεχομένως και του μουσουλμανικού. Στην εποχή του Ιντερνετ και των social media η κινητοποίηση της κοινής γνώμης του αραβικού κόσμου υπέρ της Γάζας είναι παιχνιδάκι, αν έχεις να τους δείξεις νεκρά μωρά. Με τον τρόπο αυτόν, αφενός ναυαγεί η πολιτική των ΗΠΑ, για την προσέγγιση των Αράβων και ειδικά της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ και, αφετέρου, η Χαμάς αποκτά ξανά τον ρόλο που είχε χάσει.
Την πληρώνει ο δύσμοιρος πληθυσμός της Γάζας, τον οποίο οι εγκληματίες της Χαμάς κρατούν όμηρο. Κάποιος πρέπει να χύσει το αίμα του, όμως, για να μείνουν ανοιχτές οι πληγές και να διατηρηθεί η αστάθεια στη Μέση Ανατολή. Αυτό αποδυναμώνει τη θέση της Δύσης στην περιοχή (λ.χ., τον εμπορικό διάδρομο, που θα συνέδεε την Ινδία με τη Δύση μέσω Ισραήλ, μάλλον τον ξεχνάμε) και ενισχύει τον άξονα των αυταρχικών καθεστώτων, που συνασπίζονται κατά της Δύσης. Μακροπρόθεσμα, μια τέτοια κατάσταση δεν ευνοεί το Ισραήλ. Μια πιθανή στρατηγική ήττα της Δύσης στην περιοχή θα είναι εις βάρος του. Να είναι, λοιπόν, τόσο βλάκες οι Ισραηλινοί ώστε ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου στη Γάζα να ήταν «λάθος» τους; Και γιατί να μην είναι, ίσως αναρωτηθείτε. Αλλωστε, δεν τους έπιασε στον ύπνο η Χαμάς και καταρράκωσε το γόητρο της αμυντικής υπεροχής τους; Ετσι είναι, όμως το λάθος ή, μάλλον, η σωρεία των λαθών που έκανε το Ισραήλ να πιαστεί στον ύπνο είναι από αυτά που γίνονται μία φορά ή, τέλος πάντων, δεν επαναλαμβάνονται αμέσως.
Από την άλλη πλευρά, αν η Χαμάς μπορεί να διαπράττει τις φρικαλεότητες που είδαμε, γιατί να διστάζει να μεταχειριστεί ομοίως τους Παλαιστινίους; Ομηροί της είναι και αυτοί στο κάτω-κάτω. Αφήστε, δε, ότι ανταμείβονται αδρά μετά θάνατον, διότι τους κάνει μάρτυρες, έστω και με το ζόρι. Οπότε, αν εσύ δεν μου κάνεις τη χάρη να βομβαρδίσεις το νοσοκομείο μου, το βομβαρδίζω μόνος μου. Πώς να το αποκλείσεις; Απαντήσεις δεν έχω. Τις σκέψεις μου τακτοποιώ για να τις μοιραστώ μαζί σας, διότι όλοι ανησυχούμε. Ακόμη και η κυρία Τούνη, η διαπρεπής ινφλουένσερ, φοβάται μήπως έχουμε τον «Τέταρτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Ισως ακόμη περισσότερο ανησυχεί η κυρία Φον ντερ Λάιεν, η Μεγαλειοτάτη της Ευρώπης, γι’ αυτό και επισκέφθηκε το Ισραήλ, όπως καταλαβαίνω. Για να τους πει, δηλαδή, πόσο ανησυχούμε όλοι στην Ευρώπη, γιατί τίποτε άλλο δεν μπορεί να κάνει η πρόεδρος της Κομισιόν.
Εν πάση περιπτώσει, η χλωμή παρουσία της Ευρώπης στο διεθνές γεωπολιτικό πεδίο δεν είναι κάτι καινούργιο. Το ξέραμε, απλώς οι εξελίξεις το επιβεβαιώνουν ακόμη μία φορά. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει, κατά τη γνώμη μου, ότι αυτή η φάση όξυνσης του Μεσανατολικού συμπίπτει με την αμηχανία διαχείρισης του Μεταναστευτικού από πλευράς της Ευρώπης και, έτσι, φωτίζει τα αίτια της αδυναμίας των Ευρωπαίων να συμφωνήσουν σε μια σοβαρή κοινή πολιτική. Ο λόγος είναι ότι προσπαθούμε να μην αναγνωρίσουμε ευθέως και ανοιχτά ότι δεν θέλουμε μουσουλμάνους εποίκους στην Ευρώπη. Οι ευρωπαίοι πολίτες δεν το θέλουν, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι το καταλαβαίνουν και το υπολογίζουν. Την ίδια ώρα, όμως, οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται ότι, για χίλιους πολύ σοβαρούς λόγους, αυτό δεν μπορεί να ειπωθεί ευθέως ως θέση της Ευρώπης. Δεν είναι μόνο ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αυτομάτως κρίση στις σχέσεις με τον μουσουλμανικό κόσμο και ότι, επίσης, θα προκαλούσε εσωτερικά προβλήματα σε ευρωπαϊκές χώρες με μουσουλμανικό πληθυσμό. Θα υποχρέωνε, εν τέλει, την ίδια την Ευρώπη να αναθεωρήσει την ιδεολογία της. Αφού δεν γίνεται, λοιπόν, ούτε καν να ονομάσουμε την ουσία του προβλήματος, φλυαρούμε, βαυκαλιζόμαστε και ο καθένας, παιδιά, ας προσέχει τα σύνορά του.
Το πρόβλημα της Δύσης, ειδικά δε της Ευρώπης, με το Ισλάμ δεν είναι θρησκευτικό. Η Ευρώπη έχει ξεπεράσει τη θρησκεία – αν εξαιρέσει κανείς ορισμένες περιοχές της, π.χ. στη νοτιοανατολική άκρη της, όπου ο μαρξισμός είναι θρησκεία. Ο Χριστιανισμός μένει πάντα ως πολιτισμικό υπόβαθρο της Ευρώπης, όμως, μετά τον Διαφωτισμό, την εποχή του Εθνικισμού, τη Βιομηχανική Επανάσταση και τα συμπαρομαρτούντα, η θρησκεία ελάχιστα επηρεάζει την πορεία της πολιτικής. Είναι μεν χριστιανική η Ευρώπη ως προς την ταυτότητά της, όσο είναι όμως και τα πολιτικά κόμματα της Ευρώπης που αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοδημοκρατικά. Το πρόβλημα με το Ισλάμ είναι πολιτισμικό, επειδή – πιο απλά δεν μπορώ να το πω – εμείς και εκείνοι ζούμε σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους…
