Υπάρχουν ορισμένες ιδιοτροπίες στην κουλτούρα του κάθε λαού, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίζουμε με ευρύτητα πνεύματος, ιδίως όταν ιστορικοί λόγοι έχουν προσδώσει στις ιδιοτροπίες αυτές αξία εθνικού συμβόλου.
Πάρτε το παράδειγμα με τους άντρες και τη φούστα τους. Ο Σκωτσέζος τη θέλει μακριά μέχρι το γόνατο και τη συνδυάζει με ψηλές κάλτσες, όμως τη φοράει όπως η Σάρον Στόουν στην περίφημη ταινία: χωρίς εσώρουχο από κάτω. Και τούτο παρότι το κλίμα στη Σκωτία είναι περίπου όπως της Δανίας.
Ο Ελλην, αντιθέτως, τη θέλει κοντή, πολύ κοντή, καυτό μίνι που έλεγαν παλιά. Τη θέλει επίσης λευκή και πλισέ και τη φοράει πάντα με χοντρό λευκό καλτσόν, παρότι στην Ελλάδα σκάει ο τζίτζικας τους έξι μήνες στον χρόνο. Εμείς, λοιπόν, αυτές τις ιδιοτροπίες τις κοιτάμε και προχωράμε, όπως είπε και ο Βιργίλιος στον Δάντη, αφού ούτως ή άλλως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε.
Με την ίδια απάθεια (που κρύβει αμηχανία) παρακολουθώ μια αμερικανική ιδιοτροπία που πάντα την έβρισκα συναρπαστική και φρικώδη συγχρόνως, εννοώ τη λατρεία τους για τον Ελβις Πρίσλεϊ.
Προσοχή: όχι για τον μεγάλο Ελβις των πρώτων χρόνων, τον Ελβις που έδωσε με την ερμηνεία του μορφή στο ροκ εν ρολ, αλλά τον παρακμιακό Ελβις του Βέγκας.
Τον Ελβις της καψουρομπαλάντας, που σφιγγόταν μέσα σε κορσέδες για να κρύψει την μπάκα του αλκοόλ και φούσκωνε τον καβάλο του παντελονιού με χαρτί υγείας για να σκανδαλίζει τις γριές με τα λιλά και τα ζαχαρί μαλλιά στο κοινό. Αυτό τον Ελβις λατρεύουν σε βαθμό ώστε να υφίστανται σωσίες του, οι οποίοι μάλιστα διαγωνίζονται μεταξύ τους και βραβεύουν τον καλύτερο. Είναι κάτι τελείως αμερικανικό, που δεν νομίζω ότι μπορούμε να το φανταστούμε να ευδοκιμεί αλλού.
Ή μήπως κάνω λάθος; Το λέω, διότι στην Αργεντινή έναν τέτοιο εξέλεξαν ως πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν είναι μόνο ότι ο Χαβιέρ Μιλέι έκανε προεκλογική εκστρατεία με ένα ηλεκτρικό πριόνι (θαύμα πώς δεν ακρωτηριάστηκε κανένας), ότι ανέβαινε στην εξέδρα των ομιλιών του και χοροπηδούσε σαν γορίλας σε οίστρο ή ότι μιλάει κάθε μέρα με τον σκύλο του – ακριβέστερα, με το φάντασμα του σκύλου του, διότι ο καημένος ο σκυλάκος έχει πεθάνει.
Είναι, επίσης, ότι έχει την κόμμωση και τις φαβορίτες του Ελβις της παρακμής. (Για να προλάβω την απορία σας, ναι, τραγουδάει κιόλας ο Χαβιέρ, το συνήθιζε και στην προεκλογική εκστρατεία του, αλλά είναι εντελώς άφωνος και αληθινό μαρτύριο να τον ακούς…) Τα πριόνια, οι χοροί και τα διάφορα καραγκιοζιλίκια του, θέλω να πω, είναι τα παρεπόμενα. Είναι όλα αυτά που πρέπει να περιμένουμε από έναν τύπο με μαλλί και φαβορίτες τύπου Ελβις. (Ιδίως, θα προσέθετα, αν συνδυάζεται και με την ιδιότητα του καθηγητή, αλλά δεν είναι ώρα να το ανοίξουμε αυτό…)
Ο συσχετισμός της γελοιότητας της κόμμωσης με τη σοβαρότητα ενός προσώπου στην πολιτική είναι βεβαίως αυθαίρετος, αλλά τον υποστηρίζει η στατιστική. Δεσπόζει, εν προκειμένω, το προηγούμενο του Τραμπ, τον οποίον μάλιστα ο Μιλέι θαυμάζει.
Δεν ήταν εξ αρχής εμφανές ότι ένας πολιτικός με κάτι σαν ξεθωριασμένη και τσουρομαδημένη ουρά αλεπούς στο κεφάλι αντί για μαλλιά δεν μπορούσε να είναι σοβαρός; Το ότι όμως ενδέχεται να επανεκλεγεί πρόεδρος μας υπενθυμίζει ότι η σοβαρότητα δεν είναι απαραιτήτως προϋπόθεση επιτυχίας στην πολιτική.
ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ
Στη συνάντηση που είχε ο Αλέξης Τσίπρας με τον Φρανσουά Ολάντ στο Παρίσι συζήτησαν όλα τα μεγάλα θέματα της εποχής μας, από τη γεωπολιτική αδυναμία της Ευρώπης μέχρι την κλιματική κρίση. Ηταν φυσικό, διότι παρόμοια ευκαιρία ο κ. Ολάντ δεν θα μπορούσε να την έχει ξανά. Οπότε σίγουρα θα την αξιοποίησε, προκειμένου να θέσει όλες τις απορίες και τους προβληματισμούς του στην κρίση του κ. Τσίπρα, ο οποίος θεωρείται μέγα κεφάλαιο για την ευρωπαϊκή Αριστερά – εδώ στην Ελλάδα, τουλάχιστον, από τους φίλους του. Εν τούτοις, μου κάνει εντύπωση ότι, μεταξύ τόσων θεμάτων που συζήτησαν οι δυο τους και τα οποία παραθέτει ο κ. Τσίπρας στην ανακοίνωσή του, δεν είδα πουθενά μνεία στην ιστορική συμφωνία Τσίπρα – Λούλα για τον στρατηγικό συντονισμό της Νοτιοαμερικανικής με την Ευρωπαϊκή Αριστερά. Γιατί; Ηταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να το θέσει στον κ. Ολάντ. Θα κολακευόταν πολύ αν ο κ. Τσίπρας ζητούσε και αυτός τη γνώμη του για κάτι…
ΑΣΤΙΚΗ ΠΑΝΙΔΑ
Ο Χάρης Δούκας, που αναλαμβάνει τα καθήκοντα του δημάρχου Αθηναίων με το νέο έτος, ανακοίνωσε την κυβέρνησή του, ούτως ειπείν. Τους αντιδημάρχους του, δηλαδή, που αντιστοιχούν στους υπουργούς, καθώς και τους εντεταλμένους συμβούλους, που είναι κάτι σαν υφυπουργοί. Ετσι λοιπόν πληροφορήθηκα ότι ο Δήμος Αθηναίων διαθέτει στο Δημοτικό Συμβούλιο, παρακαλώ, εντεταλμένο σύμβουλο Αστικής Πανίδας!
Πρόκειται, δε, για τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο, κατά σύμπτωση εγγονό του συνονόματου ιστορικού στελέχους του ΠαΣοΚ, που ήταν ο πρώτος που δημοσίως χαρακτήρισε «ζώα» τους πολιτικούς αντιπάλους του, τότε που υπερασπιζόταν τον Ανδρέα από την τηλεοπτική εκπομπή του στο αλησμόνητο «Κανάλι 29» του Κουρή.
Επιστρέφω όμως στο σήμερα και αναρωτιέμαι ποια μπορεί να είναι η αστική πανίδα. Οι αίγαγροι του Εθνικού Κήπου ή μήπως οι αρουραίοι; (Στους τελευταίους περιλαμβάνω και τους ιπτάμενους, που περνάνε για περιστέρια.) Αν, πάντως, ως αστική πανίδα νοούνται τα δίποδα ζώα που κατοικούν στην πόλη, τότε νομίζω ότι χρειάζεται αντιδημαρχία, γιατί αυτά είναι τα περισσότερα…
Ο ναυάρχος Αποστολάκης δεν διακρίνεται, έχει χωθεί κάτω στη μηχανή και μαστορεύει κάτι, προτού ξεκινήσουν. Για τη Μακρόνησο, υποθέτω, που αρέσει πολύ στον Στέφανο
