Τόσοι ακριβώς χρειάζεται να φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε το ΠαΣοΚ να γίνει και τυπικά αξιωματική αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σήμερα 35 βουλευτές, ενώ το ΠαΣοΚ 31. Χρειάζεται, επομένως, να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ με 30 και το ΠαΣοΚ γίνεται αυτομάτως το πρώτο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα της αντιπολίτευσης, ο δε Νίκος Ανδρουλάκης αναγορεύεται αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. (Το χειρότερο σενάριο για όλους θα ήταν να αποσχιστούν 4 και να βρεθούν ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ με κοινοβουλευτική ισοδυναμία…)
Δεν ξέρω αν θα συμβεί αυτό κάποια στιγμή στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον, είναι όμως πιθανό, εφόσον υπάρξουν οι προϋποθέσεις. Ας υποθέσουμε ότι τελικά διαγράφουν από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Στέφανο Κασσελάκη. Τι γίνεται τότε; Αν δεν τον διαγράψουν, οι προσκείμενοι σε αυτόν βουλευτές δεν έχουν κανέναν λόγο να ανεξαρτητοποιηθούν. Αντιθέτως, πρέπει να παραμείνουν εφόσον ο κ. Κασσελάκης σκοπεύει να διεκδικήσει την ηγεσία ξανά, αυτή τη φορά μέσω του συνεδρίου. Αν όμως τον διαγράψουν (που είναι και το πιθανότερο, καθώς η αναβολή του συνεδρίου παρατείνει την κρίση ηγεσίας), τότε η διάσπαση πραγματοποιείται και στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Αφού τι άλλο μένει στον κ. Κασσελάκη παρά να κατέβει με δικό του κόμμα; («Ο δικός μας ο ΣΥΡΙΖΑ», που λέει και ο ύμνος των Κασσελίστας.) Διαφορετικά, οι σκοτεινοί και επικατάρατοι «87+» θα έχουν καταφέρει να τον στείλουν σπίτι του. Το αντέχει ο εγωισμός του; Και πείτε ότι ο εγωισμός του το αντέχει, το αντέχει ο ναρκισσισμός του;
Από τους 35 που απαρτίζουν σήμερα την ΚΟ ποιοι είναι οι επίφοβοι να αποσκιρτήσουν; Υπολογίζω περί τους 11 τους Κασσελίστας. Ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιοι άλλο, γιατί ομολογώ ότι ορισμένα μέλη της ΚΟ μού είναι άγνωστα – μπορεί σε τοπικό επίπεδο να είναι δραστήριοι οι άνθρωποι, αλλά στο πανελλήνιο επίπεδο δεν παίζουν. Πρώτη είναι η κυρία Θεοδώρα Τζάκρη, η οποία έχει τόσο εκτεθεί υπέρ του κ. Κασσελάκη ως υπαρχηγός του, ώστε απλώς δεν έχει άλλη επιλογή. Δεύτερος ο κ. Πέτρος Παππάς, για τον οποίο ο κ. Κασσελάκης είναι ο πολιτικός του έρωτας, όπως έλεγε ο λατρεμένος Πανίκας Ψωμιάδης για τον Κώστα Καραμανλή. Δεν θα απέκλεια, επίσης, την κυρία Ελενα Ακρίτα, περισσότερο επειδή ταιριάζουν με τον Στέφανο και ως lifestyle και ως χαρακτήρες. Πιθανή θεωρώ και την κυρία Ραλλία Χρηστίδου, ίσως και τον κ. Αλέξανδρο Αυλωνίτη, επειδή αμφότεροι έχουν πάρει θέση δημοσίως υπέρ του εκπεσόντος προέδρου. Γιατί όχι, επίσης, την κυρία Γιώτα Πούλου ή την κυρία Κυριακή Μάλαμα, οι οποίες είχαν ευνοηθεί από την κατάσταση Κασσελάκη.
Από εκεί και κάτω όμως, τίποτα δεν είναι βέβαιο στον κατάλογο των 11. Ισως κάνει εντύπωση ότι δεν περιλαμβάνω τον ναύαρχο κ. Αποστολάκη, ο οποίος λειτουργούσε περίπου ως ιπποκόμος πρώσου αξιωματικού. Νομίζω ότι εξετέλεσε την αποστολή του και τον απέσυραν, αφού ο κ. Κασσελάκης δεν έχει μέλλον. Εξάλλου, έχει και κάτι δικαστικές περιπέτειες, διαβάζω. Πάντως, ακόμη και έτσι αν έρθουν τα πράγματα, υπάρχει σανίδα σωτηρίας για τον ΣΥΡΙΖΑ και διαθέτει επίσης 11 βουλευτές. Είναι το ψυγείο της «Νέας Αριστεράς», στο οποίο συντηρούνται άριστα, σαν φρέσκοι, οι 11 που αποχώρησαν μετά τη νίκη του κ. Κασσελάκη. Γιατί να μην επιστρέψουν, εφόσον τον ξαποστείλουν; Ας το έχουμε και αυτό στα υπ’ όψιν.
Ομως, δεν δρουν μόνο εντός του ΣΥΡΙΖΑ οι δυνάμεις που απεργάζονται κοινοβουλευτικές ανακατατάξεις. Διεργασίες συμβαίνουν και στους ανεξάρτητους, που ήδη φτάνουν τους 14. Αν βεβαίως ο κ. Λευτέρης Αυγενάκης επιστρέψει κάποια στιγμή στη ΝΔ, όπως πιθανολογείται, θα γίνουν 13 – γι’ αυτό, να ξέρετε, λέγεται ότι τον κρατούν σιδηροδέσμιο κάπου στα έγκατα της Βουλής, γιατί το 13 είναι γρουσούζικο. Αυτοί δικαιούνται εκπροσώπηση στη λεγόμενη Διάσκεψη των Προέδρων, διότι η θέση συνεπάγεται εξουσία, καθώς η Διάσκεψη δεν αποφασίζει μόνο το προγραμματισμό της Βουλής, αλλά και τη σύνθεση των Ανεξαρτήτων Αρχών, με πλειοψηφία 3/5 των μελών της. (Και, επειδή ούτε έτσι βγαίνει άκρη, εικάζεται ότι στην επόμενη αναθεώρηση το όριο θα κατέβει στο 1/5…) Προϋπόθεση όμως είναι να συμφωνήσει η πλειοψηφία των 14 και να προτείνει έναν ή μία εξ αυτών.
Στις 7 του μηνός, ο Πρόεδρος της Βουλής έλαβε οκτώ τέτοιες επιστολές, οι οποίες υποδείκνυαν τον κ. Μιχάλη Χουρδάκη ως εκπρόσωπο της ομάδας, ανάμεσά τους και την επιστολή της κυρίας Αθηνάς Λινού. Θυμίζω ότι ο κ. Χουρδάκης είχε αποχωρήσει μαζί με τη μητέρα του από την Πλεύση Ελευθερίας, λόγω οικονομικών διαφορών. Δεν ήταν σύμφωνος, αν θυμάμαι καλά, με το μέγεθος της μηνιαίας συνδρομής. Λίγες μέρες αργότερα όμως, η κυρία Λινού απέσυρε την επιστολή της (είχαν μαζευτεί πολλοί «Σπαρτιάτες» εκεί και μύριζαν, φαίνεται…) και, συνεπώς, δεν προχωρεί η υπόθεση της εκπροσώπησης των ανεξαρτήτων. Συγχρόνως, τις διαφωνίες τους με τον ορισμό του κ. Χουρδάκη έθεσαν στον Πρόεδρο και ο κ. Παύλος Σαράκης μαζί με δύο άλλους βουλευτές της επιρροής του. Τυπικά, η διαμαρτυρία τους δεν είχε καμία ισχύ, εφόσον υφίστατο η πλειοψηφία των 8 στους 14. Εκτιμάται, παρ’ όλα αυτά, ότι στη ζούγκλα των ανεξάρτητων έχουν διαμορφωθεί πια δύο τάσεις, που ανταγωνίζονται η μία την άλλη, αλλά τουλάχιστον ομοιοκαταληκτούν: η τάση Χουρδάκη και η τάση Σαράκη. Αν ο αγώνας είναι δίκαιος, θα κερδίσει ο χειρότερος. Στον συγκεκριμένο κόσμο, έτσι γίνεται συνήθως…
Είναι πολύ κρίμα για τον ίδιο τον κ. Σαμαρά, αλλά αφού εκείνος έτσι κρίνει έχει κάθε δικαίωμα. Ο καθένας φροντίζει για την υστεροφημία με τον τρόπο που ο ίδιος νομίζει καλύτερο…
