Ο διορισμός έγινε σε πολιτικά νεκρό χρόνο, όπως λέει το δημοσιογραφικό στερεότυπο· συγκεκριμένα, στις αρχές Αυγούστου, όταν όλοι έχουν τον νου τους στις διακοπές. Ετσι ο Πρωθυπουργός απέφυγε τον θόρυβο για το πρόσωπο που επέλεξε ως τον έλληνα επίτροπο στις Βρυξέλλες. Ομως η κατάπληξη παραμένει. Μα, ο Τζιτζικώστας επίτροπος! Δεν υπήρχε καλύτερος; Αυτά άκουγα και εξακολουθώ να ακούω από διάφορους κεντρώους και εκσυγχρονιστές ως επί το πλείστον.
Η απάντηση είναι ότι ασφαλώς υπήρχαν καλύτεροι. Πάντα υπάρχουν καλύτεροι. Για τη δουλειά όμως που τον διάλεξε ο Πρωθυπουργός μια χαρά είναι ο κ. Τζιτζικώστας. Δηλαδή, τι φανταζόμαστε, ότι θα καθορίσουμε την πορεία της Ευρώπης αν στείλουμε ως επίτροπο έναν πολιτικό με περισσότερο ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά; Αν το φαντάζεται κανείς αυτό, τότε δεν καταλαβαίνει τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Δεν υπερασπίζομαι την επιλογή που έγινε στο πρόσωπο του κ. Τζιτζικώστα επειδή συμβαίνει να έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις ικανότητές του· αντιθέτως, βρίσκω ότι δεν διαφέρει σε τίποτα από τον τυπικό δεξιό μακεδόνα πολιτευτή.
Ούτε βέβαια έχω καμία συνάφεια με τον κόσμο της δήθεν λαϊκής (λαϊκιστικής, στην πραγματικότητα) Δεξιάς, την οποία εκπροσωπεί ο κ. Τζιτζικώστας. Ρεαλιστικά μιλώ, σταθμίζοντας το πρόσωπο με τις δυνατότητές του, τη θέση αλλά και τις ευρύτερες πολιτικές σκοπιμότητες που έπρεπε να υπηρετήσει ο Πρωθυπουργός διά της επιλογής του.
Οσον αφορά το πρόσωπο, αγγλικά σίγουρα θα μιλάει άριστα ο κ. Τζιτζικώστας, διότι στην Αμερική έχει σπουδάσει. Επίσης ξέρει από γραφειοκρατία και τα πάει περίφημα μαζί της – ούτε διαφωνούν ούτε τσακώνονται, είναι πολύ αγαπημένοι οι δυο τους. Επομένως, είναι ό,τι πρέπει για τη θέση.
Ως προς τις πολιτικές σκοπιμότητες που έπρεπε να λάβει υπ’ όψιν ο Πρωθυπουργός, δεν ήταν τόσο ότι με τον συγκεκριμένο διορισμό ικανοποίησε τη λεγόμενη λαϊκή Δεξιά, που αισθάνεται παραπεταμένη στη γωνία, όσο ότι, προωθώντας τον κ. Τζιτζικώστα, δημιουργεί ένα αντίπαλο δέος για τον Νίκο Δένδια. Τέλος, για να εκτιμήσουμε τη σημασία της θέσης, ας πάψουμε να μυθοποιούμε την «Ενωμένη Ευρώπη» και ας τη δούμε επιτέλους στις πραγματικές διαστάσεις της.
Δεν χρειάζεται να ψάξετε μακριά, η έκθεση του Μάριο Ντράγκι με τίτλο «Το μέλλον της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας», είναι πια δημόσιο κείμενο, το βρίσκει ο καθένας στην ιστοσελίδα της Ενωσης. Παρά την κομψότητα της διπλωματικής γλώσσας που χρησιμοποιεί ο πρώην τραπεζίτης, περιγράφει το πρόβλημα επακριβώς και στην εντέλεια.
Συνοψίζω τα βασικά: αδυναμία εστίασης της πολιτικής δράσης σε μια συνεκτική πολιτική· γραφειοκρατία που πνίγει την καινοτομία· ενιαία αγορά που παραμένει κατακερματισμένη, με αποτέλεσμα να φεύγουν εκτός Ευρώπης οι δυναμικές εταιρείες· σπατάλη των τεράστιων πόρων σε πολλές και μικρές πολιτικές, εθνικού ενδιαφέροντος, εις βάρος της κεντρικής πολιτικής ιδέας· απουσία συντονισμού πολιτικών σε κρίσιμους τομείς, όπως η άμυνα και η βιομηχανική πολιτική· τέλος, ένα σύστημα λήψης αποφάσεων που καταδικάζει την Ευρώπη να σέρνεται – όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, χρειάζονται 19 μήνες για να περάσει ένας νόμος.
Να δώσω ένα παράδειγμα στο οποίο εντοπίζονται ορισμένες από τις παθογένειες που επισημαίνει στην ανάλυσή του ο Ντράγκι. Οταν οι γεωπολιτικές ισορροπίες αλλάζουν δραματικά στον κόσμο και ξαφνικά η άμυνα γίνεται προτεραιότητα, τι κάνει η ΕΕ; Ορίζει επίτροπο Αμυνας. Τι θα κάνει αυτός ο άνθρωπος, εκτός του να φέρει υπερηφάνως τον τίτλο του και τον μισθό του;
Από όσο ξέρω, η ΕΕ έχει μόνο ένα κονδύλι των 8 δισ. ευρώ, σε βάθος οκταετίας, για τεχνολογική έρευνα σε αμυντικά συστήματα, το οποίο εγκρίθηκε το 2021. Συγγνώμη, αλλά δεν είναι πεταμένα λεφτά όλα αυτά για τις δημόσιες σχέσεις της Ενωσης; Για να έχουμε μια ιδέα περί της τάξης των μεγεθών για τα οποία μιλάμε, σημειώστε ότι οι ΗΠΑ έχουν ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό 900 δισ. δολαρίων, σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο.
Με λίγα λόγια, αυτό που συνάγεται από την έκθεση Ντράγκι είναι ότι απέναντι στις προκλήσεις της νέας εποχής η Ευρώπη έχει τα χέρια της δεμένα. Μην περιμένουμε λοιπόν πρόοδο της Ευρώπης, όσο ισχυρές και αν είναι οι εξωτερικές πιέσεις. Συντήρηση και πολλή προσοχή χρειάζεται, καθόλου βίαιες κινήσεις για να μη σπάσει τίποτα και τρέχουμε.
Και, βεβαίως, χρειάζεται μπόλικη αρλούμπα, υψηλή παπαρολογία (μην κοροϊδεύετε: διδάσκεται πλέον στα γαλλικά πανεπιστήμια ως Haute Paparologie) και δημόσιες σχέσεις, ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ότι κάτι τρέχει, ενώ δεν τρέχει τίποτα. Με άλλα λόγια, αυτό ακριβώς που κάνει η κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Γι’ αυτό τα έχει καταφέρει τόσο καλά και είναι πανίσχυρη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, ειλικρινά δεν βλέπω γιατί να μην είναι κατάλληλος ο κ. Τζιτζικώστας! Για τέτοια Ευρώπη μια χαρά είναι ο Αποστόλης…
Διεθνής Καριέρα
Χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες, αλλά με τη μεθοδικότητα που τον χαρακτηρίζει, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει μικρά, πλην σταθερά βήματα στη διεθνή καριέρα του και, ιδού, έρχονται επιτέλους οι πρώτες αποδείξεις διεθνούς αναγνώρισης.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα ο πρόεδρος τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης «Νίκος Νικηφορίδης» που του επιδόθηκε σε λαμπρή τελετή στο αμφιθέατρο «Μιλτιάδης Εβερτ» του Αθήνα 9.84. Πρόκειται αναμφίβολα για διεθνή αναγνώριση, δεδομένου ότι το Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών (γενικώς), που του απένειμε το βραβείο, είναι μια κυπριακή ΜΚΟ.
