Θα μπορούσε να ήταν υλικό για το σενάριο μιας ηθογραφικής ταινίας σαν εκείνες του ιταλικού νεορεαλισμού της δεκαετίας του 1950, είναι όμως μόνο ένα πρόσφατο επεισόδιο από την πολιτική ζωή μας. Ο Κώστας Σημίτης, πλήρης ημερών στα 88 του, μας άφησε χρόνους.

Και ενώ κανείς δεν το περίμενε ή τέλος πάντων οι περισσότεροι το είχαν ξεχάσει, ανακαλύψαμε ότι μας είχε αφήσει κληρονομιά! Μια κληρονομιά, μάλιστα, της οποίας την αξία σήμερα μπορούμε να εκτιμήσουμε, μετά τα παθήματα της αλησμόνητης δεκαετίας. Θα περίμενε κανείς ότι η κληρονομιά αυτή θα κατέληγε στους φυσικούς απογόνους του εκλιπόντος, δηλαδή στο ΠαΣοΚ. Ελα όμως που ήρθαν έτσι τα πράγματα και ο Μητσοτάκης τους την πήρε μέσα από τα χέρια.

Κομβικό ρόλο στην υπόθεση έπαιξε ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε αμέσως και στο έπακρο την ευκαιρία που του πρόσφερε στο πιάτο με την ανοησία της η κυρία Λατινοπούλου. Υπερασπίστηκε τον Σημίτη και το έκανε συντονιζόμενος με το πνεύμα της συλλυπητήριας δήλωσης του Πρωθυπουργού που είχε προηγηθεί.

Ετσι εδραιώθηκε η εντύπωση ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι απλώς συναισθανόταν, αλλά συμμετείχε στο πένθος για την απώλεια και μάλιστα για πολιτικούς λόγους. Το γεγονός ότι ο κ. Γεωργιάδης αφέθηκε να προβληθεί ως ο μόνος υπερασπιστής του Σημίτη απέναντι στην κυρία Λατινοπούλου σχολιάστηκε από την Αννα Διαμαντοπούλου.

Ομως οι Πασόκοι, αντί να ξυπνήσουν και να χυμήξουν στην κληρονομιά, την πίεσαν παρασκηνιακά να το μαζέψει. Φοβήθηκαν, φαίνεται, ότι το κατηγορητήριο που εκφώνησε η κυρία Λατινοπούλου άνοιγε την παλιά πληγή ανάμεσα στο πατριωτικό ΠαΣοΚ και στους εκσυγχρονιστές. Αν ήταν πράγματι αυτό, ήταν άστοχο, γιατί όλοι εκείνοι οι Πασόκοι που μισούσαν τον Σημίτη βρίσκονται πια στον ΣΥΡΙΖΑ και στα θραύσματά του.

Επειτα, μάθαμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εκφωνούσε επικήδειο στην κηδεία και, μετά από αυτό, το παιχνίδι είχε τελειώσει: ο Μητσοτάκης είχε αρπάξει το μεγαλύτερο μέρος της κληρονομιάς και μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε, τον Κίτσο τον λεβέντη, τον καραμπουζουκλή! Απορώ ειλικρινά πώς την πάτησαν έτσι στο συγκεκριμένο θέμα. Κακώς απορώ όμως, διότι ρίχνω ματιά στο γήπεδο τριγύρω και θυμάμαι ότι παίζει μόνος του. Ναι, υπάρχει αντιπολίτευση, ας μην καρδιοχτυπούν οι υπερευαίσθητοι δημοκράτες. Διατίθεται μάλιστα σε ευρεία ποικιλία, χάρη στην ελευθερία της αγοράς. Οι προσωπικότητες είναι που δεν υπάρχουν στην αντιπολίτευση…

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ

Μου το θύμισε πολιτικός παράγοντας και σας το μεταφέρω, γιατί είναι απολύτως εύστοχο. Στον Σημίτη οφείλουμε ευγνωμοσύνη, πέραν των άλλων, επειδή αν δεν εκλεγόταν εκείνος πρόεδρος του ΠαΣοΚ, θα εκλεγόταν ο Ακης Τσοχατζόπουλος, ο οποίος έτσι θα γινόταν πρωθυπουργός. Η ύπαρξή του, λοιπόν, μας γλίτωσε από το όνειδος μιας πρωθυπουργίας Τσοχατζόπουλου. Αιωνία η μνήμη του…

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Δεν κατάλαβα, το παραδέχομαι, αν είναι ειλημμένη απόφαση ή απλώς μια πρόταση που τη συζητούν. Το γεγονός είναι πάντως ότι στον ΣΥΡΙΖΑ σκέφτονται σοβαρά να κάνουν εκδήλωση για τα δέκα χρόνια από την «πρώτη φορά Αριστερά», που συμπληρώνονται στις 25 του μηνός.

Δεδομένου του μακάβριου θέματος, είναι αμφίβολος ο χαρακτήρας της εκδήλωσης. Θα είναι μια απόπειρα εξιδανίκευσης και μυθοπλασίας ή μνημόσυνο με καφέ και κονιάκ; Κανείς δεν ξέρει. Σίγουρα ούτε και οι ίδιοι. Από την πλευρά μου, όμως, εύχομαι να γίνει η εκδήλωση με μεγάλη επιτυχία, γιατί είναι εγγυημένο ότι θα έχει μεγάλη πλάκα. Θα είναι επίσης η εκδήλωση αυτή μια αξιοσημείωτη πρωτοτυπία, γιατί δεν είναι σύνηθες να βλέπουμε την αντιπολίτευση να προσφέρεται να κάνει εκείνη τη δουλειά της συμπολίτευσης.

Αναρωτιέσαι πώς τους κατέβηκε η ωραία ιδέα και δυσκολεύεσαι να το συλλάβεις, γιατί η απλή, η καθημερινή χαζομάρα είναι εύκολη, ο καθένας μας κάνει τέτοιες. Η τεράστια χαζομάρα, όμως, απαιτεί κάτι ξεχωριστό, ίσως κάποιο ταλέντο, που δεν το βρίσκεις στον καθένα. Πάντως, χρειάζονται προσοχή τέτοιες ξαφνικές εμπνεύσεις. Η συγκεκριμένη δεν βλάπτει, αντιθέτως μάλιστα ωφελεί, καθώς θυμίζει σφάλματα που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Αν όμως τους περάσει ξαφνικά από τον νου η ιδέα ότι μπορούν, ας πούμε, να γλιστρήσουν γλυκά στον αέρα σαν τα περιστέρια από τον έκτο όροφο της Κουμουνδούρου, τότε προσοχή! Να μην πιστέψουν την εσωτερική φωνή που τους το λέει γιατί θέλει το κακό τους! Και κυρίως μακριά από μπαλκόνια και παράθυρα…

Ο ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ

Εχει διπλή υπηκοότητα, ελληνική και ρωσική, όμως οι γονείς του χώρισαν και αυτός μεγάλωσε με τη μητέρα του στη Ρωσία. Ενηλικιώθηκε, τον πήραν στον στρατό και τον έστειλαν στον πόλεμο με την Ουκρανία. Ευτυχώς για το παιδί, αιχμαλωτίστηκε από τους Ουκρανούς και τουλάχιστον γλίτωσε τη ζωή του. Οι ελληνικές διπλωματικές αρχές, λόγω της πίεσης από την οικογένειά του στην Ελλάδα, ζητούν από τους Ουκρανούς να μας παραδώσουν τον αιχμάλωτο, για να τον στείλουμε στον πατέρα του.

Να γυρίσει πίσω στη Ρωσία για να πολεμήσει ξανά δεν νομίζω να το έχει σκοπό, μετά τα όσα πέρασε και περνάει. Ωστόσο, οι Ουκρανοί αρνούνται απολύτως να τον απελευθερώσουν, δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν. Παρότι, την ίδια στιγμή, απαιτούν από την Ελλάδα τρελά πράγματα. (Είχαν φτάσει στο σημείο να μας ζητούν να εγγυηθούμε εμείς, ως Ελλάδα, την ούτως ειπείν ουκρανικότητα της Θάλασσας του Αζόφ…) Το μόνο παρήγορο στην υπόθεση είναι ότι η κατάσταση του αιχμαλώτου δεν εμπνέει ανησυχίες και παρακολουθείται από τις διπλωματικές αρχές της χώρας μας.