Προσέξτε πόσο καθαρά θέτει το πρόβλημα ο ειδικός: «Δεν μπορείς σκοτώνοντας ή αιχμαλωτίζοντας τους αντιπάλους σου να τα βγάλεις πέρα σε μια εξέγερση που έχει πάρει βιομηχανικές διαστάσεις. Πρέπει να συμφιλιωθείς με όσο περισσότερους μπορείς από τους στρατιώτες της άλλης πλευράς». Τα λόγια αυτά του Αμερικανού στρατηγού Ντέιβιντ Πετρέους είναι το απόσταγμα της εμπειρίας του από το Ιράκ. Δεν υπάρχει άλλος ο οποίος να γνωρίζει καλύτερα το είδος του πολέμου που χρειάζεται για την καταστολή μιας εξέγερσης (counterinsurgency). Ο Πετρέους, ως επικεφαλής της πολυεθνικής δύναμης ασφαλείας στο Ιράκ, από το 2006 μέχρι και το 2008, ήταν ο στρατηγός που άλλαξε το στρατιωτικό δόγμα της αμερικανικής εμπλοκής στο Ιράκ και πέτυχε έτσι να ελέγξει την εξέγερση των ισλαμιστών και να σταθεροποιήσει το καθεστώς στη χώρα.
Ολα αυτά τα εξηγεί λεπτομερέστατα ο ίδιος, στο βιβλίο που έγραψε μαζί με τον βρετανό ιστορικό Αντριου Ρόμπερτς «Σύγκρουση: Η εξέλιξη του πολέμου από το 1945 στην Ουκρανία» (Εκδόσεις Collins, 2023). Εκεί βλέπουμε πώς η πλάστιγγα έγειρε προς την πλευρά των Αμερικανών και των συμμάχων τους στο Ιράκ, από την ώρα που προσάρμοσαν το στρατιωτικό δόγμα τους, ώστε να δίνει προτεραιότητα στην ασφάλεια του πληθυσμού. Για να το πετύχουν αυτό, φρόντισαν να φτιάξουν συμμάχους από την τοπική κοινωνία και συνεργάστηκαν στενά μαζί τους στο πεδίο, όχι μόνο για να την κατάληψη και την εξασφάλιση μιας περιοχής, αλλά κυρίως για την παροχή ασφάλειας στους κατοίκους μετά την εξουδετέρωση του αντιπάλου. Για να το πω μεταφορικά, οι Αμερικανοί κατέστειλαν την εξέγερση, επειδή νίκησαν και στον πόλεμο και στην ειρήνη. Και για να το πετύχουν, χρειάστηκε να βρουν έναν τρόπο πολέμου που συνδυάζει και το ένα και το άλλο συγχρόνως.
Ο λόγος που επεκτάθηκα τόσο πολύ στο δίδαγμα που αποκόμισε ο αμερικανικός στρατός από το Ιράκ είναι επειδή το πρόβλημα που θέτει ο Πετρέους είναι αυτό ακριβώς που απειλεί σήμερα την εσωτερική σταθερότητα του Ισραήλ. Θυμίζω ότι ο Μπένι Γκαντζ, υπουργός Αμυνας της Ισραήλ και αρχηγός κεντρώου κόμματος, έχει δώσει στον Νετανιάχου διορία μέχρι τις 8 Ιουνίου για να απαντήσει στο ερώτημα «τι κάνουμε με τη Γάζα, αφού την καταλάβουμε». Διαφορετικά, αν δηλαδή η ασάφεια συνεχίσει να είναι η κυβερνητική πολιτική για το μέλλον της Γάζας, ο Γκαντζ θα παραιτηθεί και η κυβέρνηση πέφτει εν μέσω πολέμου. Με άλλα λόγια, το πολιτικό πρόβλημα του Ισραήλ είναι στη ρίζα του στρατιωτικό πρόβλημα. Είναι πρόβλημα ανεπαρκούς στρατηγικής, που αγνοεί εντελώς την ειρήνη μετά τον πόλεμο. (Στο κάτω-κάτω, υποτίθεται ότι η επίτευξη της ειρήνης είναι πάντα ο ανώτερος λόγος, για τον οποίο υποχρεώνεται κάποιος να πολεμήσει: si vis pacem, para bellum, που έλεγαν οι Ρωμαίοι.)
Δεν είναι συμπτωματικό ότι, μαζί με τον Γκαντζ, ξεσηκώθηκαν και αρκετοί ανώτεροι στρατιωτικοί, οι οποίοι με δηλώσεις τους στα ΜΜΕ συνηγορούν υπέρ του υπουργού. Ολοι αυτοί είναι ίσως οι καλύτεροι επαγγελματίες στρατιώτες στον κόσμο, με τόση πείρα που έχουν αποκτήσει στην περιοχή του κόσμου που ζουν, και καταλαβαίνουν καλύτερα από όλους ότι, χωρίς σχέδιο για μετά, όλες οι θυσίες που γίνονται τώρα, στο τέλος θα έχουν πάει χαμένες. Δικαίως ανησυχούν σε σημείο ώστε να εξεγείρονται οργανωμένα, διότι οι διαφορές μεταξύ Ιράκ και Γάζας είναι τέτοιες, ώστε ακόμη και αν ακολουθούσαν το ισχύον δόγμα καταστολής εξεγέρσεων του αμερικανικού στρατού και πάλι δεν θα κατάφερναν τίποτα. Στο Ιράκ, μια τεχνητή κατασκευή με τη συγκόλληση διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών, οι Αμερικανοί μπορούσαν να προσεταιριστούν τους μεν προκειμένου να ελέγξουν τους δε. Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στη Γάζα; Και μάλιστα από τους Ισραηλινούς μόνους τους, χωρίς διεθνή συνεργασία; Ευκολότερα βλέπω τον Κασσελάκη να γίνεται Αντιβασιλεύς της Νορβηγίας.
Αυτό το τεράστιο κενό στη στρατηγική του Ισραήλ, εξαιτίας του οποίου προκαλείται η τρέχουσα πολιτική κρίση, είναι ευθύνη του Νετανιάχου και μόνο. Τέτοιου είδους αποφάσεις, επειδή συνεπάγονται τεράστια δαπάνη πόρων, μόνον η ανώτατη πολιτική γεσία μπορεί να τις πάρει. Εδώ και πάλι η σύγκριση με το Ιράκ είναι διαφωτιστική, γιατί η αλλαγή στρατιωτικού δόγματος των ΗΠΑ δεν συνέβη επειδή μια ομάδα ευφυών αξιωματικών στο πεδίο (Πετρέους, Μακμάστερ, Μάτις κ.ά.) κατάλαβε τι έπρεπε να γίνει και το εισηγήθηκαν. Η αλλαγή κατέστη δυνατή όταν την πίστεψε ο πρόεδρος Μπους (ο νεότερος) και έδιωξε από την κυβέρνηση τον Ράμσφελντ, οποίος προσπαθούσε να την εμποδίσει. Παρομοίως και στο Ισραήλ σήμερα, η τελική και υπέρτατη ευθύνη είναι του Νετανιάχου. Αυτός οδήγησε το Ισραήλ στην παγίδα της Χαμάς, αυτός το οδηγεί και σήμερα σε έναν πόλεμο χωρίς ειρήνη.
Έτσι άσχηµα ήταν στριμωγμένος ο Μπίμπι, που λέτε, ώσπου βγήκε ο κύριος με το τρομαγμένο βλέμμα και το ξυρισμένο κρανίο από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για να βάλει στο ίδιο τσουβάλι το κράτος του Ισραήλ με τη Χαμάς και, έτσι, εκτονώθηκε προς άλλες κατευθύνσεις η πίεση προς τον Νετανιάχου. Δεν λέω ότι αυτός ήταν ο σκοπός του «κυρ εισαγγελέα με την Αμάλ την ωραία». Αυτό όμως πέτυχε. Αναμενόμενο, αφού στην υπόθεση είχε αναμειχθεί και η κοσμική δικηγόρος Αμάλ Αλαμουντίν…
ΚΑΙΡΟΣ ΗΤΑΝ!
Μολονότι απρεπέστατη και χυδαία, η αλαζονεία με την οποία ο Στέφανος Κασσελάκης μίλησε για τον Νίκο Ανδρουλάκη είναι κάτι που πρέπει να το επισημάνουμε και ως έναν βαθμό να το επαινέσουμε κιόλας, διότι κάνει δικαιότερη την κατανομή των οφελών από την παρουσία του Στέφανου στην πολιτική. Μέχρι τώρα, μόνο στον Κυριάκο έκανε αβάντες ο Στέφανος, ενώ για τον Νικόλα δεν είχε ούτε ψίχουλο! Επιτέλους, τον βλέπουμε τώρα να βοηθά και τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ. Δεν είναι καλό; Ας του πούμε λοιπόν ένα μπράβο του παιδιού, μήπως και το ξανακάνει…
