Περισσότερο και από το ίδιο το Μετρό της Θεσσαλονίκης (που δείχνει υπέροχο από τις φωτογραφίες και τα βίντεο), μου έκαναν εντύπωση οι αντιδράσεις και η γκρίνια για το έργο που εγκαινιάστηκε και λειτουργεί πλέον. Αντιδράσεις, οι οποίες ως επί το πλείστον εκφράστηκαν από αντιπολιτευόμενους τοπικούς παράγοντες, που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ειλικρινά το λέω, ο μιζεραμπιλισμός αυτών των γκρινιάρηδων δεν μου προκαλούσε καθόλου θυμό.

Μόνο απορία για την κατάστασή τους, η οποία κατ’ αρχάς πρέπει να είναι πολύ δυσάρεστη και για τους ίδιους! Γιατί μάλλον δεν είναι ευχάριστο να είσαι η μειοψηφία της γκρίνιας όταν όλοι χαίρονται και μάλιστα για κάτι αντικειμενικά ευεργετικό για όλους. Εκτός, βέβαια, αν ανήκεις στην ειδική κατηγορία των ατόμων που αντλούν ένα είδος διεστραμμένης ικανοποίησης από μια τέτοια στάση. Για να το πω απλά, υπάρχουν άνθρωποι, ξέρετε, που ηδονίζονται όταν τους φτύνουν.

Το πρόβλημα αυτών των τύπων δεν είναι κυρίως ψυχολογικό. Πρώτα απ’ όλα είναι πολιτικό, μετά εσωτερικεύεται, γίνεται ψυχολογικό και ο φαύλος κύκλος ανατροφοδοτείται διαρκώς. Η ρίζα του προβλήματος είναι η ιδεολογία τους, που αν θέλετε μπορείτε να την πείτε και θεολογία τους, αφού ούτως ή άλλως έχει εξελιχθεί σε θρησκευτική πίστη. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας και της οικονομίας που προωθούν οι Μαρξιστές-Λενινιστές και οι πάσης φύσεως επίγονοί τους, δεν το επιλέγει κανείς ελεύθερα.

Πρέπει πρώτα να έχει προηγηθεί μια βαθιά και πολύπλευρη κρίση, ώστε να εξαντληθεί κάθε άλλη δυνατότητα πολιτικής διεξόδου για να καταλήξεις στη συγκεκριμένη επιλογή. Σε καμία ευημερούσα κοινωνία η Αριστερά αυτού του τύπου δεν παίρνει την εξουσία με εκλογές. Αυτός είναι ο λόγος, νομίζω, για τον οποίο η Αριστερά ιστορικά αντιτίθεται σε οτιδήποτε βελτιώνει τον καπιταλισμό: η ευημερία μπορεί να είναι αυτό που πάντα θα θέλει ο λαός, αλλά δεν ευνοεί το λαϊκό κίνημα.

Επιπλέον, το ζήτημα δεν είναι μόνο πολιτικό γι’ αυτούς, είναι και ιδεολογικό, καθώς η θεωρία τους προβλέπει ως αναπόφευκτη και προδιαγεγραμμένη την κατάρρευση του καπιταλισμού, εξαιτίας των αντιφάσεών του, ώστε μετά να ανατείλει ως ιστορική αναγκαιότητα η αιωνιότητα του σοσιαλισμού. Συνεπώς, για τους αριστερούς του συγκεκριμένου τύπου, η καταστροφή είναι προϋπόθεση όχι μόνο πολιτικής αλλά και ιδεολογικής επιβίωσης.

Το λέω αυτό με κατανόηση στις δυσκολίες τους, γιατί, στους αιώνες που υφίσταται ο καπιταλισμός, τα καταφέρνει ο μπαγάσας να προσαρμόζεται, να επιβιώνει και, κυρίως, να παράγει περισσότερη ευημερία για τους πολλούς, υπό την προϋπόθεση ότι συνυπάρχει με τη δημοκρατία του κοινοβουλευτισμού. Συνεπώς, δεν είναι εύκολο να είσαι πιστός αριστερός σήμερα και το βλέπουμε αυτό από τη συμπάθεια που σπεύδουν να προσφέρουν σε οτιδήποτε αμφισβητεί και απειλεί τη Δύση και τις αξίες της, από τον Πούτιν μέχρι τους Τζιχαντιστές.

Οταν αυτή η λογική εσωτερικεύεται, γίνεται βίωμα και με την πάροδο του χρόνου γίνεται νοοτροπία. Ετσι φτάνουμε στον μιζεραμπιλισμό αυτών των ανθρώπων, ο οποίος εκδηλώνεται σχεδόν σαν φυσική ανάγκη του οργανισμού τους. Από εκεί και πέρα, οι εσωτερικές διαδρομές μέσα από τις οποίες εξελίσσεται η πάθηση στον ασθενή ενίοτε οδηγούν και σε καταστάσεις ακραίες, με τις οποίες δεν θα ασχοληθώ. Ενδεικτικά μόνο αναφέρω την περίπτωση της κυρίας Νοτοπούλου, η οποία στην τελετή των εγκαινίων φέρεται να παραπονέθηκε στον Πρωθυπουργό, λέγοντας: «Για εμάς δεν είπες τίποτα». Ετσι κατάλαβα ότι, ορισμένες φορές, ο μιζεραμπιλισμός μπορεί να είναι ο προθάλαμος του μαζοχισμού…

Ως υστερόγραφο στα παραπάνω, φανταστείτε τι έχει να γίνει αν επιστρέψουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Οι συνθήκες είναι τόσο ευνοϊκές, ώστε το μέχρι χθες ασύλληπτο σήμερα να φαίνεται πιθανό και μάλιστα μέσα στο προβλεπτό μέλλον. Προφανώς, δεν θα γίνει με τον τρόπο που θα θέλαμε. Δηλαδή, δεν θα τα φέρει γονυπετής ο ίδιος ο μονάρχης (είναι και άρρωστος ο καημένος), δεν θα ζητήσει συγγνώμη κλαίγοντας από το ελληνικό έθνος για την κλοπή της κληρονομιάς του κ.λπ. Κατά πάσα πιθανότητα, θα βρεθεί μια φόρμουλα ώστε η Ελλάδα να αναγνωρίζει εμμέσως τη βρετανική κυριότητα, το σημαντικό όμως θα έχει γίνει και το μνημείο θα έχει ενωθεί ξανά με τα κομμάτια του.

Φυσικά, θα υπάρχει κάποιο χρονικό όριο από πλευράς των Βρετανών, ελπίζω διαπραγματεύσιμο. Ομως το σπουδαιότερο όλων θα έχει επιτευχθεί – εφόσον εννοούμε ότι το μνημείο είναι παγκόσμια κληρονομιά και δεν το λέμε απλώς χωρίς να το πιστεύουμε. Αφήνω τη φαντασία και τις ελπίδες μου να τρέξουν, για να σας ζητήσω να φανταστείτε τι τσουνάμι μιζεραμπιλισμού θα μας πλήξει, αν η υπόθεση εξελιχθεί με τον τρόπο που ελπίζω.

Υποψήφιος της Αριστεράς

Αν έναν άνθρωπο ειλικρινά συμπονώ και λυπάμαι, την τρέχουσα περίοδο της προεδρικής ονοματολογίας, είναι τον πρόεδρο της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), κ. Χρήστο Ράμμο. Αρχικά, ήταν ο Θόδωρος Μαργαρίτης του ΠαΣοΚ εκείνος που τον πρότεινε για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ακολούθησε ο Αλέξης Χαρίτσης της ΝΑΡ (με σήμα την μπανανόφλουδα) και, όπως διαβάζω δεξιά κι αριστερά, ο κ. Ράμμος προβάλλεται ως ο ιδεώδης υποψήφιος της Αριστεράς για το προεδρικό αξίωμα. Θα αναρωτηθείτε, ενδεχομένως, γιατί να τον λυπάμαι, αφού ο ίδιος δεν βγαίνει να κλείσει τη συζήτηση, που σημαίνει ότι μάλλον του αρέσει. Το ξέρω και γι’ αυτό ακριβώς τον λυπάμαι…

Η ανάδειξη του ΠαΣοΚ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λόγω της πρόσφατης διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό ότι έχει ενθουσιάσει τους βουλευτές του ΠαΣοΚ. Στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο, βέβαια, μπορεί να μη διακρίνεται καλά ο ενθουσιασμός, πιστέψτε με όμως ότι έτσι είναι. Φωτογραφία: INTIME NEWS/ΙΣΜΗΝΗ ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ