Ενας πολύ καλοπροαίρετος παρατηρητής (εφόσον δεχτούμε ότι υπάρχει αυτό το είδος) θα μπορούσε να πει ότι η μομφή του Στέφανου Κασσελάκη για το περιλάλητο μαξιλάρι των 37 δισ. είναι μια ένδειξη σοβαρής αλλαγής στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Το μαξιλάρι, ως γνωστόν, είναι η Ιερά Κιβωτός του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στην οποία φυλάσσονται οι συμβιβασμοί που τον κράτησαν επί πέντε χρόνια στην εξουσία. Το γεγονός ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ το χαρακτηρίζει ως «την πιο μνημονιακή απόφαση» είναι σαν να έρχεται και να τραβάει μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στην κιβωτό και σε ό,τι τέλος πάντων αντιπροσωπεύει ιστορικά ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οποια σημασία όμως και αν θα μπορούσε να έχει πολιτικά η θέση του προέδρου, τη χάνει εξαιτίας της αναξιοπιστίας του, διότι πριν από μόλις μερικές εβδομάδες ήταν ο ίδιος που εξεθείαζε το μαξιλάρι των 37 δισ. ως επίτευγμα. Αλλαξε γνώμη τόσο σύντομα ο πρόεδρος και μάλιστα για ένα κεφαλαιώδες ζήτημα; Δικαίωμά του είναι, ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα. Αν όμως αυτό συνέβη, τότε ο άνθρωπος είναι εντελώς άσχετος. Και ένας τόσο άσχετος, που αναλαμβάνει τέτοιες ευθύνες με τόση ευκολία, είναι επικίνδυνα επιπόλαιος. Οχι μόνο για το κόμμα του, αλλά για όλους που ενδεχομένως εξαρτώνται ή επηρεάζονται από αυτόν. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ως πολιτική πατροκτονία την απαξιωτική άποψη του κ. Κασσελάκη για το μαξιλάρι των 37 δισ. (το καμάρι του Αλέξη Τσίπρα), το κάνει άγαρμπα, άτσαλα και με μια εντυπωσιακή προχειρότητα που τείνει να γίνει το σήμα κατατεθέν του.
Παρ’ όλα αυτά, ο Στέφανος Κασσελάκης προσφέρει μια αξιοσημείωτη υπηρεσία στον ΣΥΡΙΖΑ, που θα φανεί μακροπρόθεσμα. Χάρη στην ιδιαίτερη προσωπικότητά του και τα ξεχωριστά χαρίσματά του, ο πρόεδρος Κασσελάκης δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ το τέλος που πραγματικά του αξίζει. Ισως και κάτι ακόμη περισσότερο, τολμώ να πω. Δίνει ένα τέλος, που, εν μέρει, εξιλεώνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα αίσχη και τα ανομήματά του. Ο Κασσελάκης είναι από μηχανής θεός, είναι ο καταλύτης χάρη στον οποίο μια τραγωδία, που εξελίχθηκε σε σούπα, καταλήγει σε σούπερ κωμωδία! Κατ’ αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, υπηρετεί τον ΣΥΡΙΖΑ ο πρόεδρός του. Ενισχύει την ιστορική υστεροφημία του κόμματος που βλέπουμε να διαλύεται μπροστά μας.
Μετά τον Στέφανο Κασσελάκη υποθέτω ότι δεν θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ. Θα υπάρχουν ενδεχομένως τα απομεινάρια του, ίσως σε διαφορετική μορφή, όχι όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι θα έχει εξευτελιστεί πλήρως το «brand name». Εν τούτοις, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρχει στη μνήμη, το όνομά του ποτέ δεν θα ξεχαστεί από όσους έζησαν τη χρεοκοπία, και η ανάμνησή του θα φέρνει πάντα ένα αχνό χαμόγελο στο τέλος, λόγω του θεάματος (εγώ το λέω extravaganza) που μας χαρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στα τελευταία του. Αυτό που ξεκίνησε ως απειλή στον ίδιο τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, αν θα μείνουμε Δύση ή θα γίνουμε Κούβα του Αιγαίου, καταλήγει σαν ταινία του Μελ Μπρουκς. Είναι μία μορφή θείας δίκης, «poetic justice», όπως θα έλεγε ο πρόεδρος και, προσωπικά, τον ευγνωμονώ ειλικρινά για αυτό που προσφέρει στη χώρα μας, έστω και εν αγνοία του.
ΕΧΕΙ ΦΙΛΟΥΣ!
Από την κυβέρνηση μας είπαν ότι τελικά προτιμήθηκε η Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη για την επίσκεψη του Ερντογάν, επειδή το επέβαλαν λόγοι ασφαλείας. Δεν αμφιβάλλω. Ωστόσο, θα ήθελα να προσθέσω και δύο ακόμη λόγους, που ίσως συνέδραμαν. Αν η σύγκληση του συμβουλίου, για το οποίο έρχεται ο Ερντογάν, γινόταν στη Θεσσαλονίκη, θα ήταν δύσκολο για τον τούρκο ηγέτη να μην αποτίσει φόρο τιμής στον Κεμάλ Ατατούρκ, το σπίτι του οποίου είναι τμήμα του σημερινού προξενείου της Τουρκίας από το 1935. Δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα το ήθελε ο Ερντογάν, που ανταγωνίζεται ευθέως τον Ατατούρκ και την κληρονομιά του. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι στην Αθήνα ο τούρκος ηγέτης έχει φίλους! Ας πούμε, έχει τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, τον διαπρεπή νομικό, τον ακαδημαϊκό και τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με τον οποίο ο Ερντογάν είχε περάσει είκοσι αξέχαστα λεπτά, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, την τελευταία φορά που επισκέφθηκε στην Αθήνα. Ισως, λέω, να θέλει να τον συναντήσει ξανά και, συνεπώς, η Αθήνα βολεύει περισσότερο.
