Ο συστηματικός διωγμός που υφίσταται η καθηγήτρια Βάνα Νικολαΐδου από μικρή μερίδα ακροαριστερών φοιτητών δικαιώνει, κατά κάποιον τρόπο, τον brόεδρο Αλέξη Τσίπρα. Επειδή δεν θέλω να παρεξηγηθώ, να διευκρινίσω ότι δικαιώνει τις πνευματικές αναζητήσεις του brοέδρου. Τουλάχιστον τις πρώιμες brοεδρικές αναζητήσεις, τότε που εξηγούσε στις συνεντεύξεις του το 2008 ότι θαυμάζει και μελετά τη «σκέψη του προέδρου Μάο», επειδή «σε πολλά σημεία της αξίζει». Αυτό που κάνουν τα μέλη της ΣΑΦ-ΕΑΑΚ εις βάρος της προέδρου του Τμήματος Φιλοσοφίας του ΕΚΠΑ είναι η εφαρμογή της σκέψης του Μάο στην πράξη, διότι ο κατατρεγμός της είναι μια σκηνή βγαλμένη από την περιβόητη «Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση», που βασίστηκε στη σκέψη του Μάο και ήταν ο επίλογος της ζωής του.
Στην περίπτωση της κυρίας Νικολαΐδου, δεν της κρεμάνε ταμπέλα από τον λαιμό, δεν την υποχρεώνουν να ανέβει στην εξέδρα και να κάνει δημόσια αυτοκριτική, ούτε τη στέλνουν να φυτεύει πατάτες στα σύνορα με τη Μογγολία. (Επειδή, ευτυχώς, δεν μπορούν – ειδάλλως, θα το ήθελαν πάρα πολύ, δεν αμφιβάλλω…) Ωστόσο, το γεγονός ότι μια τόσο ισχνή μειονότητα κατορθώνει να επιβάλλει μέσα στο πανεπιστήμιο ένα καθεστώς εκφοβισμού και περιορισμού της ελευθερίας του λόγου εις βάρος μιας καθηγήτριας σημαίνει ότι η σκέψη του Μάο, που τόσο γοήτευσε τον Αλέξη Τσίπρα, ζει και βασιλεύει σήμερα στο ΕΚΠΑ. Η εμφανής δυσαναλογία ανάμεσα στην αριθμητική δύναμη αυτών των ομάδων και την εξουσία που ασκούν μέσα στο πανεπιστήμιο το αποδεικνύει.
Ακόμη καλύτερα, το αποδεικνύει η αξιοθρήνητη ανακοίνωση του Πρυτανικού Συμβουλίου, για την κατάληψη της Πρυτανείας, η οποία τελικά εκκενώθηκε από την Αστυνομία το πρωί της περασμένης Πέμπτης. Μόλις πριν από το τέλος μάλιστα γίνεται και μια ψοφοδεής μνεία, εν παρόδω σχεδόν, στον διωγμό που υφίσταται η κυρία Νικολαΐδου, την οποία το συμβούλιο δεν τολμά καν να αναφέρει ονομαστικώς. Ισως επειδή το όνομά της είναι κόκκινο πανί για τους διώκτες της και το συμβούλιο δεν θα ήθελε να τους ερεθίσει. Η επιείκεια προς την πλευρά των διωκτών της κυρίας Νικολαΐδου είναι άλλωστε εμφανής στην ανακοίνωση. Καταλογίζουν, λ.χ., στους διώκτες της «λεκτική βία και στοχοποίηση» εις βάρος της. Παραλείπουν όμως να αναφέρουν τη διακοπή του μαθήματός της διά της βίας. Μάλλον δεν θα είναι όσο επιλήψιμο όσο μπορεί να φαίνεται σε εμένα. Ισως να μην είναι καν παράπτωμα για τις πρυτανικές αρχές…
Από τη φοβικότητα του διπλωματικού ύφους, αντιλαμβάνομαι ότι το Πρυτανικό Συμβούλιο άργησε να παρέμβει υπέρ της κυρίας Νικολαΐδου, διότι το κείμενο θα ήταν αντικείμενο μακρών διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων μεταξύ των μελών του συμβουλίου, σκληρότερων ίσως και από εκείνες που οδήγησαν το 1787 τη Συντακτική Εθνοσυνέλευση της Φιλαδελφείας στη διαμόρφωση του Συντάγματος των ΗΠΑ. Το βασικό ερώτημα, όμως, που προκαλεί αυτή η αστεία ανακοίνωση παραμένει και έχει ως εξής: Γιατί πρέπει οι πανεπιστημιακές αρχές να καταφεύγουν σε ανακοινώσεις, διά των οποίων εμμέσως καλούν σε βοήθεια, και δεν φωνάζουν αμέσως την Αστυνομία να καθαρίσει την κατάληψη; Γιατί, δηλαδή, καταβάλλουν προσπάθεια ώστε να μη φανεί ότι το ζητούν εκείνοι, αλλά ότι απλώς συμβαίνει από μόνο του;
Ρητορικό το ερώτημα παραπάνω. Ολοι ξέρουμε ότι εκείνος που ευθύνεται περισσότερο για το χάλι αυτό είναι το καθηγητικό κατεστημένο. Ας υποστούν τώρα τις συνέπειες της ανοχής, την οποία αντάλλαζαν όλα αυτά τα χρόνια με την ησυχία τους. Μόνο στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι δυνατόν να συμβαίνουν τα αίσχη της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο, εν τούτοις εμείς έχουμε μάθει να συμβιώνουμε με αυτή την ανωμαλία, τόσο που στο τέλος να μην τη βλέπουμε καν! Πανηγυρίζουν επειδή ανέβηκαν μερικές θέσεις στην κατάταξη, κατά τα άλλα όμως έχουν μάθει να ανέχονται την ασυδοσία συμμοριών από κομπλεξικούς και παράφρονες, που «εκφράζονται» καταπατώντας την ελευθερία του λόγου.
Πώς θα αλλάξει αυτό; (Μέγα θέμα, σαν να ρωτάς πώς θα επιβληθεί η νομιμότητα στη Μύκονο…) Πάντως, όχι με νομοθετήματα, παρά τη γενναία προσπάθεια της Νίκης Κεραμέως. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί 15 χρόνια σταθερότητας στην πολιτική της Παιδείας, ώστε να μπορεί κάποιος να ελπίζει σε αλλαγή εκ των έσω. Το σύστημα αυτό θα αλλάξει μόνο αν υποχρεωθεί να ανταγωνισθεί, στον ίδιο τον τόπο του, ένα κανονικό πανεπιστήμιο και για να γίνει αυτό χρειάζεται πρώτα αλλαγή του Συντάγματος, ώστε να επιτραπεί να λειτουργήσει η ιδιωτική ανωτάτη παιδεία. Και πάλι, όμως, θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να γίνει μια σοβαρή επένδυση στον χώρο (ας πούμε, κάτι ανάλογο του Μπιλκέντ στην Τουρκία, αλλά για τα μέτρα της χώρας) που θα μπορεί να ανταγωνίζεται το κρατικό πανεπιστήμιο. Μέχρι τότε, σκάστε και δουλεύετε για να αποταμιεύετε, όσοι έχετε παιδιά και θέλετε να κάνουν καλές σπουδές, γιατί μόνο το εξωτερικό υπάρχει…
Ολα αυτά πρέπει να γεννούν ικανοποίηση στον brόεδρο. Από το 2008 πέρασαν 15 χρόνια, οι δουλειές μεγάλωσαν, ο Αλέξης έκανε οικογένεια, μπορεί πια να μη συνεχίζει με την ίδια αφοσίωση τη μελέτη του Μάο. (Αλλωστε έχει παιδάκια και μπορεί να μη θέλει άσεμνα αναγνώσματα στο σπίτι…) Ασφαλώς όμως μπορεί να αισθάνεται την ικανοποίηση ότι δεν σπατάλησε το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής, τον χρόνο, σε συμβατικές, μικροαστικές αναζητήσεις, όπως π.χ. να μάθει ξένες γλώσσες. Αντιθέτως, αφιερώθηκε στα σπουδαία και τα μεγάλα, όπως η σκέψη του Μάο.
