Η ξεχωριστή περίπτωση στην κυβέρνηση

Η περίπτωση του Νίκος Δένδιας στην κυβέρνηση είναι ιδιαίτερη. Δεν θα την έλεγα προβληματική – όχι ακόμη τουλάχιστον. Στο παρασκήνιο όμως συζητείται πολύ και με ενόχληση από ορισμένους συναδέλφους του. Επισημαίνουν ότι καλλιεργεί μια αυτονομία, με στοιχεία μάλιστα υπεροψίας, ίσως λόγω της επαγγελματικής επιτυχίας του, μπορεί όμως να οφείλεται και στην κερκυραϊκή καταγωγή του, δεν ξέρω. Πάντως, είναι αισθητή και σχολιάζεται. Το πρώτο που του καταλογίζουν είναι ότι οι θέσεις του στα ελληνοτουρκικά διαφέρουν από αυτές της κυβέρνησης και προσεγγίζουν εκείνες του Προκόπη Παυλόπουλου και της λαϊκιστικής Δεξιάς.

Το δεύτερο αφορά τον τρόπο με τον οποίο ασκεί τα καθήκοντά του. Συνεχώς ταξιδεύει, σαν να μην έπαψε ποτέ να είναι υπουργός Εξωτερικών, και το ονομάζει «αμυντική διπλωματία». Ανοησίες. Η αμυντική διπλωματία γίνεται στο πεδίο, π.χ. με τις μετακινήσεις και την ανάπτυξη στρατευμάτων, όχι με ταξίδια και συνομιλίες. Απλώς ο κ. Δένδιας έχει ορίσει έναν ξεχωριστό, σχεδόν ανεξάρτητο ρόλο για τον εαυτό του μέσα στην κυβέρνηση. Τους κάνει μεν τη χάρη να προσέρχεται στα Υπουργικά Συμβούλια, αλλά είναι αλλού.

Το ερώτημα που απασχολεί όσους γκρινιάζουν στην κυβέρνηση είναι γιατί τον κρατάει ο Μητσοτάκης στο Υπουργικό, αφού ούτως ή άλλως ο κ. Δένδιας δεν πολυασχολείται με το υπουργείο. Η απάντηση βρίσκεται στην τριγωνική ισορροπία που προσπαθεί να διατηρήσει ο Πρωθυπουργός και στην οποία βασίζεται η κυριαρχία του. Στη μια γωνία είναι η σοσιαλδημοκρατία, μέσω της κοινωνικής πολιτικής, στην άλλη είναι ο φιλελευθερισμός, μέσω της οικονομικής πολιτικής, και στην τρίτη το είδος της κλασικής Δεξιάς, που εκπροσωπεί ο κ. Δένδιας. Η ιδιότυπη αυτονομία του κ. Δένδια και οι φιλοδοξίες του καλύπτουν τις αγωνίες της δεξιάς πτέρυγας. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, ο ακίνδυνος κ. Δένδιας εξυπηρετεί τον Μητσοτάκη μέσω της αυτονομίας του. Στηρίζει, δηλαδή, ακουσίως και ανεπιγνώστως…

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΝ

Τελικά, ο Κυριάκος Βελόπουλος δεν το γλίτωσε το πρόστιμο για παραπλανητική διαφήμιση. Το Διοικητικό Εφετείο Αθηνών, όπως διάβασα, απέρριψε το αίτημα της εταιρείας του να ακυρωθεί το συμβολικό πρόστιμο των 10.000 ευρώ που του είχε επιβληθεί για τη δήθεν θαυματουργή κρέμα χεριών, την οποία πουλούσε μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής του όταν ξεκίνησε η πανδημία.

Τα καθέκαστα της υπόθεσης είναι γνωστά, περιττεύει να τα θυμίσω. Τα επιχειρήματα όμως της πλευράς Βελόπουλου είναι εξίσου κωμικά με το επίμαχο προϊόν και τη διαφήμισή του. Ποτέ δεν είπαμε, υποστήριξαν, ότι το «Βυζαντινόν» θεραπεύει (sic) τον κορωνοϊό. Είναι αλήθεια, αυτό δεν το είπε ποτέ ο κ. Βελόπουλος. Είπε όμως κάτι χειρότερο, δηλαδή κάτι περισσότερο επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία: ότι η αλοιφή του προλάμβανε τη μόλυνση, επειδή υποτίθεται ότι εξουδετέρωνε όλα τα μικρόβια. Με άλλα λόγια, πουλούσε προστασία από τον κορωνοϊό, όχι θεραπεία. Δικαιολογώντας επίσης γιατί το προϊόν δεν είχε υποβληθεί στον ΕΟΦ για αδειοδότηση (κανονικά θα έπρεπε, λόγω των υποτιθέμενων μικροβιοκτόνων ιδιοτήτων του), υποστήριξαν ότι το είχαν δηλώσει στο ευρωπαϊκό σύστημα γνωστοποίησης Cosmetics Products Notification Portal (CPNP). Ομως το CPNP δεν είναι παρά ένα ευρωπαϊκό ηλεκτρονικό αρχείο, στο οποίο κάθε εταιρεία έχει πια την τυπική υποχρέωση να στέλνει τα στοιχεία κάθε προϊόντος που εισάγει στην αγορά. Δεν χορηγεί άδειες, απλώς καταγράφει τα προϊόντα, ώστε άλλες υπηρεσίες και οργανισμοί, ευρωπαϊκοί ή εθνικοί, να μπορούν να ανατρέξουν στα στοιχεία αυτά όταν το χρειάζονται.

Ομως αξίζει τόσος κόπος και τόσα έξοδα για δικηγόρους και εφετεία όταν το πρόστιμο είναι μόλις 10.000; Με βάση το «πόθεν έσχες» του κ. Βελόπουλου, το ποσό είναι αστείο για τον πρόεδρο. Και, τέλος πάντων, αν δεν θέλει να βάλει το χέρι στην τσέπη, μπορεί εύκολα να συγκεντρώσει το ποσό αν επιβάλει έναν υποχρεωτικό έρανο στους υπαλλήλους του. Αν δεν κάνω λάθος, έχει εννέα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του. Τυπικά θεωρούνται βουλευτές και ο μισθός τους καταβάλλεται από τον προϋπολογισμό της Βουλής. Αν λάβουμε υπ’ όψιν όμως όσα κατήγγειλε στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν αποχωρήσας βουλευτής, είναι ο κ. Βελόπουλος που επιβάλλει το ύψος των αποδοχών τους μέσω των κρατήσεων υπέρ του κόμματος. Λοιπόν, από ένα χιλιάρικο να βάλει ο καθένας τους λύθηκε το πρόβλημα.

Ωστόσο, εκείνος επέμεινε (ανεπιτυχώς) να ακυρωθεί το πρόστιμο. Γιατί; Προφανώς διότι δεν ανέχεται την ατίμωση που συνοδεύει το πρόστιμο, είναι το ηθικό σκέλος της υπόθεσης που τον ενοχλεί και τον θίγει. Στο κάτω-κάτω, αυτός έχει προσωπική αλληλογραφία με τον «Ιησού μας», όπως τον έλεγε, πώς να ανεχτεί το στίγμα του προστίμου για παραπλανητική διαφήμιση;

ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΕΙ

Γάμο ομοφύλων δεν θέλει, όμως η συμβίωσή τους δεν ενοχλεί τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του. Και γιατί, δηλαδή, να τον ενοχλεί; Μήπως δεν συμβαίνει και στην Εκκλησία, ιδίως στα μοναστήρια; Αν υποθέσουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι τουλάχιστον ένα 10% του πληθυσμού, είναι λογικό να αντιπροσωπεύονται και στον πληθυσμό των μονών. Αλλωστε, η Εκκλησία δεν εξετάζει τον σεξουαλικό προσανατολισμό των υποψήφιων μοναχών, τους ζητεί μόνο την αγαμία, την πλήρη αποχή από το σεξ. Σωστά; Αν λοιπόν έχω δίκιο, τότε σήμερα στα μοναστήρια (που είναι κοινόβια, ας μην ξεχνάμε) συμβιώνουν ομοφυλόφιλοι, οι οποίοι (θεωρητικά) απέχουν από το σεξ, είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί «non-practising gays». Δεν παύουν να είναι ομοφυλόφιλοι, διότι είναι μέρος της φύσης τους, και αν δεν κάνω λάθος, η Εκκλησία δεν τους ζητεί να αρνηθούν την ανθρώπινη φύση τους, αλλά να την ελέγξουν και να την υπερβούν. Επομένως, γιατί να ενοχλείται ο Αρχιεπίσκοπος από τη συμβίωσή τους;