Δεν γίνεται να αποφύγω τον προσωπικό τόνο σε ένα θέμα που με αγγίζει τόσο βαθιά (πάντα με την καλή έννοια, εννοείται). Θαυμάζω τους ανθρώπους που κατακτούν την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους. Το λέω κατάκτηση, επειδή πιστεύω ότι αυτού του είδους η ελευθερία είναι αποτέλεσμα συστηματικής προσπάθειας και δουλειάς. Δεν είναι κάτι που απλώς το έχεις ή σου έρχεται, είναι κάτι που το καλλιεργείς, επειδή η ελευθερία σου οφείλει να συνυπάρξει με τους άλλους και να γίνει αποδεκτή. Τους ανθρώπους αυτούς εγώ τους θαυμάζω, ακόμη και αν αυτή η ελευθερία που κατακτούν περιλαμβάνει πάθη, για τα οποία οι τρίτοι θα τους κατακρίνουν, καθώς η κοινωνία μας σε πολλά παραμένει «σεμνότυφη πολύ» όσο και στις «Μέρες του 1896», για να μην ξεχνάμε τον Καβάφη.
Δεν αμφιβάλλω καθόλου, λοιπόν, ότι θα βγουν να τον κοροϊδέψουν, να τον τρολάρουν κατά τον προσφιλή νεολογισμό, αλλά εγώ βγάζω το καπέλο στον κ. Αδωνι Γεωργιάδη, επειδή έχει τη γενναιότητα ως δημόσιος άνδρας να ζει τη δική του ζωή και όχι τη ζωή κάποιου άλλου. Εχει το θάρρος, δηλαδή, ο εαυτός του. Λυπάμαι αν η συγκίνησή μου μπορεί ενδεχομένως να εκδηλώνεται ως στόμφος, είναι όμως γνήσια και ο σκοπός του σημειώματος αυτού δεν είναι η ειρωνεία. Θαυμάζω τον κ. Γεωργιάδη γι’ αυτό που παραδέχθηκε ευθαρσώς σε τηλεοπτική συνέντευξή του. «Εχω τη διαστροφή», είπε, «και θέλω να παρακολουθώ την κυρία Τζάκρη»…
Ω, Αδωνι! Ω, γέροντα η ευχή! Συγχωρήστε μου τον ενθουσιασμό, αλλά πώς να κρατηθώ; Ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι ο μόνος με τη διαστροφή αυτή, είναι όμως ο πρώτος που το παραδέχεται. Είμαστε πολλοί, περισσότεροι από όσοι φαντάζεστε! Και παίρνουμε θάρρος όταν ένας καμωμένος σαν κι εμάς βγαίνει μπροστά, το λέει καθαρά και «πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του». (Δεν καταλαβαίνω γιατί, αλλά μου είναι αδύνατο να εμποδίσω τον Καβάφη να παρεμβαίνει στο κείμενο…) Είμαστε πλήθος οι θαυμασταί της κυρίας Τζάκρη! Σκοπίμως στην καθαρεύουσα ο όρος, για να δείχνει την απόσταση που επιβάλλει ο σεβασμός. Η κυρία Τζάκρη δεν είναι μόνο «η αρχιπασόκα, η πρασινοφρουρού», όπως την περιέγραψε ο κ. Γεωργιάδης. Είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό, είναι το απόλυτο σύμβολο της αισθητικής της δεκαετίας του 1980, με ένα εύρος που ξεκινά από το ΠαΣοΚ της 3ης του Σεπτέμβρη και φτάνει μέχρι τα μπουζούκια.
Είναι οπωσδήποτε πολλά αυτά που τους συνδέουν την κυρία Γεροβασίλη με τον ναύαρχο της καρδιάς μας και τον κύριο «13-0». Πάνω από όλα τα άλλα, όμως, τους ενώνει το όραμα του σοσιαλισμού…
Θα μπορούσα να γράψω διατριβή για το σύμβολο Θεοδώρα Τζάκρη, αλλά ο υπουργός με αιφνιδίασε με την ομολογία του και είμαι απροετοίμαστος – βλέπετε, είναι ένα θέμα που προϋποθέτει κάποια μελέτη και έρευνα, δεν το γράφεις στο πόδι. Θα αρκεστώ να επισημάνω ότι από την πρώτη μέρα που μπήκε στη Βουλή, με ένα εφαρμοστό φόρεμα με ανοίγματα στην πλάτη (δεν ξεχνιέται αυτό, μου πήρε οκτώ συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή μου για να καταφέρω να το χειριστώ) η κυρία Τζάκρη καθιερώθηκε αμέσως ως fashion icon. Και μάλιστα όχι σε ένα πλαίσιο αυτοαναφορικό, που εξαντλείται στην προσωπική έκφραση, αλλά ανοίγοντας δρόμους για να τους περπατήσουν οι άλλοι. Συγκεκριμένα, θυμίζω στους επιλήσμονες ότι η κυρία Τζάκρη ήταν η πρώτη υφυπουργός Γεωργίας στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους που επισκέφθηκε χωράφια με δεκάποντες γόβες. (Οι σχετικές φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν με εξαιρετική επιτυχία.) Ηξερε τι έκανε και γι’ αυτό επέτρεψε να τη φωτογραφίσουν. Ετσι άνοιξε τον δρόμο και, τώρα, η καθεμιά και ο καθένας δεν έχει να φοβάται αν νιώσει την ξαφνική επιθυμία να κάνει μια βόλτα στα χωράφια με τις γόβες της/του. Κάν’ το όπως η Τζάκρη!
Ομοίως ανοίγει δρόμο και ο Αδωνις Γεωργιάδης παραδεχόμενος το πάθος του (εγώ δεν θα το πω «διαστροφή», όπως εκείνος) να παρακολουθεί την κυρία Τζάκρη. Είμαστε πολλοί, το επαναλαμβάνω, αλλά τέλος πάντων εγώ για τον εαυτό μου μπορώ να σας μιλήσω. Τις νύχτες, λοιπόν, όταν δεν με πιάνει ύπνος και ψάχνω να δω τίποτε συναρπαστικό, μπαίνω στο YouTube και αναζητώ βίντεο με λευκούς καρχαρίες (αλλά και για άλλους, εκτός από τους φαλαινοκαρχαρίες που τους βαριέμαι) και με τις πολιτικές εμφανίσεις της κυρίας Τζάκρη. Εχω ειδικό φάκελο στον λογαριασμό μου, το «Best of Tzakri» και σταματώ εδώ.
Δεν είμαι βέβαιος αν ο ίδιος ο υπουργός έχει επίγνωση του πόσο ρηξικέλευθη ήταν η ομολογία της διαστροφής (sic) του, όμως ανοίγει ένα παράθυρο από το οποίο μπαίνει ο αέρας της ελευθερίας. Στο νου μου έρχονται οι τελευταίοι στίχοι από το ποίημα «Κρυμμένα», του Καβάφη: «Κατόπι – στην τελειοτέρα κοινωνία – / κανένας άλλος καμωμένος σαν εμένα / βέβαια θα φανεί κι ελεύθερα θα κάμει». Για εμάς, τους θαυμαστάς (sic) της κυρίας Τζάκρη, η τελειοτέρα κοινωνία είναι εδώ και είναι τώρα. Την έφερε με την τόλμη της ομολογίας του ο Αδωνις Γεωργιάδης και τον ευγνωμονώ. Μπορούμε πια βέβαια να φανούμε κι ελεύθερα να κάνουμε! Κατόπιν αυτού, απευθυνόμενος όχι μόνο στον κ. Γεωργιάδη, αλλά και σε όλους τους άλλους που ξέρω ότι υπάρχουν, να οργανωθούμε, βρε παιδιά! Να συγκεντρώσουμε τους πόρους μας προς τον κοινό σκοπό, αφού όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος.
