Δεν είχα ποτέ φανταστεί, ομολογουμένως, την οργή των καταπιεσμένων στο ΠαΣοΚ από την παρέα του Νίκου Ανδρουλάκη. Δεν περίμενα ότι θα ετίθετο αμέσως ζήτημα ηγεσίας και μάλιστα από τόσο πολλούς. Αιφνιδιάστηκα, δεν το κρύβω. Ομοίως θα έχει αιφνιδιαστεί και ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ, δεν αμφιβάλλω, αλλά εκείνος για τελείως διαφορετικούς λόγους. Θα απορεί, προφανώς, με τη μικρότητα των εσωκομματικών αντιπάλων του, που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τη βαθύτερη αξία του 0,9%, κατά το οποίο αύξησε τη δύναμη του κόμματος. Λογικό είναι να νιώθει δυσάρεστα, η αγνωμοσύνη πονάει, τον καταλαβαίνω. Επίσης, η σκέψη μου, αυτές τις κρίσιμες ώρες που κλυδωνίζεται το κράτος του κραταιού Νικόλα, πηγαίνει στην προσφιλή μου κυρία Ευαγγελία Λιακούλη, που και αυτή θα νιώθει προδομένη από τους συναδέλφους της και αηδιασμένη από την αχαριστία τους. Κουράγιο και στους δύο…
Το πρόβλημα του εκσυγχρονισμού της η Αριστερά δεν μπόρεσε να το λύσει όσο κυβερνούσε επί ΣΥΡΙΖΑ. Θα το λύσει τώρα, συρρικνωμένη και πολυδιασπασμένη;
Ωστόσο, ότι το ΠαΣοΚ έγινε το κόμμα της ελληνικής επαρχίας δεν είναι κάτι καινούργιο. Το είδαμε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές και οι ευρωεκλογές την περασμένης Κυριακής το επιβεβαίωσαν. Δεν μπορώ να πω κατά πόσο φταίνε οι βουλευτές για την καθίζηση του ΠαΣοΚ ιδίως στην Αθήνα, αλλά αυτό πιστεύει η ηγεσία του κόμματος και το λέει. Ούτε ίχνος αυτοκριτικής για το πενιχρό αποτέλεσμα δεν υπήρχε, είτε στις δηλώσεις του Νίκου Ανδρουλάκη είτε στις διαρροές από τους κύκλους του. Με τέτοια αλαζονεία λοιπόν από πλευράς της ηγεσίας, πώς να μην εκδηλωθεί αμέσως και τόσο επιθετικά η αμφισβήτηση; Ο Ανδρουλάκης πληρώνει την αλαζονεία του 0,9%.
Οσον αφορά, τέλος, τα περί μεγάλης Κεντροαριστεράς και προγραμματικής συμπόρευσης των κομμάτων της ευρύτερης Αριστεράς, συγγνώμη παιδιά, αλλά όλα αυτά είναι βλακώδη. Πρόκειται για μια άσκηση βολονταρισμού – στον οποίον πάντα διαπρέπει η Αριστερά – και τίποτα περισσότερο. Κλείνουμε τα μάτια, ανοίγουμε τα τσάκρα, συγκεντρώνουμε τη σκέψη στη μεγαλύτερη επιθυμία μας και, ιδού, όταν ανοίξουμε τα μάτια μας έχει πραγματοποιηθεί! Τι καλά! Αυτή η λογική των σχετικών προτάσεων. Εν μέρει είναι η παράδοση του χώρου που επιβάλλει τέτοιου είδους ξεπερασμένες τελετουργίες, όπως ο μεγάλος διάλογος για τη μεγάλη Κεντροαριστερά, εν μέρει η αμηχανία μπροστά στο αδιέξοδο. Μάταιος κόπος σε κάθε περίπτωση. Το πρόβλημα του εκσυγχρονισμού της η Αριστερά δεν μπόρεσε να το λύσει όσο κυβερνούσε επί ΣΥΡΙΖΑ. Θα το λύσει τώρα, συρρικνωμένη και πολυδιασπασμένη; Ισως ένας αληθινός αριστερός να μπορεί να πιστέψει ότι γίνεται. Εγώ αριστερός δεν είμαι.
BUSINESS NEWS
Με πέντε μονάδες κάτω από το «δύο», που θα έγραφε μπροστά το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, όπως μας είχε προβλέψει ο πρόεδρός του, ήταν φυσικό ο Στέφανος να αποδράσει στις Σπέτσες, γιατί εκεί σκέφτεται καθαρότερα. Αφήστε, δε, ότι κάπου εκεί κοντά βρίσκεται ένα μπαρ που σερβίρει ίσως την καλύτερη σαλάτα με κινόα που υπάρχει, όπως ο ίδιος ο Στέφανος έχει γράψει σε κριτική του για το συγκεκριμένο μπαρ, που όλως τυχαίως τού ανήκει. Και τα λέω αυτά επειδή είναι γνωστό ότι η κινόα κάνει καλό στην εγκεφαλική λειτουργία. Ποια ήταν όμως η σπουδαία ιδέα που γεννήθηκε στις Σπέτσες μετά το 14,92%; Ινστιτούτο για την καταπολέμηση της Ακροδεξιάς, με έδρα τη Νέα Υόρκη…
Συγγνώμη, αλλά είναι καθαρή τρέλα. Εχουμε και λέμε: τα αστακοκάραβα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το μπαρ στις Σπέτσες, το γυμναστήριο που πήρε στον μικρό για να παίζει, τώρα και ινστιτούτο; Σαν πολύ δεν ανοίγεται επιχειρηματικά; Πώς θα τα βγάλει πέρα με τόσα μαγαζιά; Είμαι της γνώμης, ωστόσο, ότι δεν ευσταθεί η δημοφιλής θεωρία που θέλει πολιτικούς τους λόγους για τους οποίους ο Στέφανος ανταγωνίζεται τόσο εμφανώς τον Αλέξη Τσίπρα. Οχι, δεν είναι η πολιτική. Είναι η ζήλια τού «γιατί εσύ και όχι εγώ», την οποία κάνει χειρότερη ο απύθμενος ναρκισσισμός του Στέφανου. Δεν είναι τίποτα περισσότερο και είναι σκέτη αφροσύνη. Ελπίζω, ειλικρινά, να τον συγκρατήσει ο μπαμπάς του. Και, τέλος πάντων, αν είναι πια τόσο αποφασισμένος να ανοίξει και ινστιτούτο, ας το κάνει ινστιτούτο αδυνατίσματος! Κάτι που συνδέεται εξ αντικειμένου με παρεμφερείς επιχειρηματικές δραστηριότητές του (χυμοί, κινόα, γυμναστήρια) και φαντάζομαι ότι θα λείπει από τις Σπέτσες.
Υστερόγραφο. Πάντως, μετά την αποκάλυψη ότι έγραφε εκθειαστικές κριτικές για τα προϊόντα του δικού του μπαρ, προσωπικώς δεν χρειάζεται να ξέρω τίποτα περισσότερο για την περιουσιακή κατάστασή του ή την προέλευση της περιουσίας του. Ο,τι χρειάζεται να ξέρω για να προστατεύω τον εαυτό μου το έμαθα από τη συγκεκριμένη ψιλοαπατεωνιά. Για να το πω με τον αμερικάνικο τρόπο, αφού το θέμα μας είναι τέτοιο, ποτέ δεν θα αγόραζα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο από αυτόν τον, κατά τα άλλα, θαυμάσιο κύριο…
ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ
Η υπόθεση του Τζο Λόου, το 2019, ήταν το γεγονός που σήμανε την αρχή του τέλους για την κομπίνα των χρυσών διαβατηρίων στην Κύπρο και τη σχετική βιομηχανία που είχε στηθεί γύρω της. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται όταν αποκαλύφθηκε ότι αυτός, ο πλέον καταζητούμενος και περιβόητος οικονομικός εγκληματίας του κόσμου όλου, είχε αποκτήσει κυπριακό – δηλαδή, ευρωπαϊκό – διαβατήριο με πέντε εκατομμύρια ευρώ για μια βίλα (όχι με την κυπριακή έννοια, με την ελλαδική, παρακαλώ…) και με ένα φιλοδώρημα των 300.000 στην Εκκλησία. Η Κύπρος, βέβαια, μαθημένη στα μαρτύρια και την αδικία όλα αυτά τα χρόνια, αντιστεκόταν στη διεθνή κατακραυγή, ώσπου ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία και εκεί τελείωσαν τα ψέματα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Από τότε μέχρι σήμερα χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να αφαιρεθεί από τον Τζον Λόου το ευρωπαϊκό διαβατήριο, μόλις την περασμένη εβδομάδα…
