Να συνοψίσω το θέμα της ιλαροτραγωδίας που παρακολουθούμε να εξελίσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες του μοιραίου λάθους που διέπραξαν. Του λάθους να πιστέψουν ότι σοσιαλισμός και δημοκρατία πάνε μαζί. Επρόκειτο όχι μόνο για μοιραίο λάθος, αλλά και αφελέστατο εκ μέρους αριστερών, που υποτίθεται ότι ξέρουν την παγκόσμια ιστορία της Αριστεράς και τη μελετούν. Ενα κόμμα το οποίο πιστεύει στον σοσιαλισμό, καλεί τους φίλους του να ψηφίσουν σε ελεύθερες εκλογές και τους προκύπτει ένας αρχηγός ο οποίος όχι μόνο δεν ξέρει πώς να παραστήσει τον αριστερό, αλλά μαθαίνει τώρα τον ρόλο του.

Τέτοιο πάθημα όχι απλώς επιβεβαιώνει, αλλά διατρανώνει το μεγαλύτερο μειονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ συνολικά: την ανικανότητά τους να διαχειριστούν διοικητικά και πρακτικά ζητήματα. Δεν είχαν μεριμνήσει για τις προϋποθέσεις υποψηφιότητας (εκτός από τις τριάντα υπογραφές μελών της Κεντρικής Επιτροπής), με αποτέλεσμα να μπορεί ένας επισκέπτης σε μη εκλόγιμη θέση του Επικρατείας, ένα συμπλήρωμα του ψηφοδελτίου δηλαδή, να τους πάρει το κόμμα. Πόσο ανίκανος πρέπει να είσαι για να επιτρέψεις να σου συμβεί αυτό; Οχι ότι δεν το ξέραμε, θα μου πείτε, αλλά κι αυτοί δεν έπαψαν να μας το θυμίζουν!

Οσον αφορά τη σεναριολογία περί των μελλουμένων, όπως λ.χ. το σενάριο του βελούδινου διαζυγίου (εμείς το όνομα και το κτίριο, εσείς τα υπόλοιπα), το μοναδικό βάσιμο κριτήριο για εμάς τους τρίτους που παρακολουθούμε και προσπαθούμε να καταλάβουμε είναι το «follow the money», κοινώς η επιχορήγηση. Εφόσον η κρατική επιχορήγηση πηγαίνει στη σφραγίδα, δηλαδή στην επίσημη εκπροσώπηση του κόμματος, να περιμένουμε εμφύλια σφαγή. Το λέω επειδή δεν φαντάζομαι ότι υπάρχει κορόιδο που αποσύρεται οικειοθελώς από την πηγή των προσόδων προκειμένου να συνεχίσει την πολιτική με τα δικά του λεφτά. Σε τελευταία ανάλυση, ο Στέφανος Κασσελάκης δηλώνει ευθαρσώς ο άνθρωπος, τιμή του και καμάρι του, ότι είναι επιχειρηματίας. Δεν πέτυχε λοιπόν ένα τόσο δύσκολο takeover για να κάνει πίσω τώρα. Λυπάμαι, αλλά το αίμα είναι αναπόφευκτο.

Η ΣΕΛΦΙ

Δεν είναι μυστήριο γιατί ξαφνικά ο Πάνος Καμμένος ανέσυρε από το παρελθόν μια σέλφι του με τον ναύαρχο Αποστολάκη και την πόσταρε, θυμίζοντας τις παλιές καλές ημέρες. Ηταν η μοναξιά που τον έσπρωξε να το κάνει. Ηθελε μάλλον να μας θυμίσει ότι κάποτε ήταν εκείνος στη θέση του Στέφανου Κασσελάκη. Στη συγκεκριμένη σέλφι, ίσως από μια θαλασσινή εκδρομή, βλέπουμε τον ναύαρχο (τότε ΑΓΕΕΘΑ) με τον τότε υπουργό. Τα μέτωπά τους εφάπτονται, καθώς γέρνουν ο ένας στον άλλον και τα πρόσωπά τους φωτίζονται από το πιο λαμπερό τους χαμόγελο.

Πού να πήγε άραγε η ευτυχία που αποτύπωσε ο φακός, αναρωτιέσαι. Και αμέσως μετά σκέφτεσαι ότι όλοι εκείνοι που σήμερα φρίττουν με τον «σύντροφο» Κασσελάκη δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τον Πάνο Καμμένο. Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως ο πρώην πολιτικός να αισθάνεται δικαιωμένος. Αλλωστε, δικά του στελέχη (Β. Κόκκαλης, Ελενα Κουντουρά) πλαισιώνουν τον Στέφανο.

SILVER ALERT

Για να κλείσω με το θέμα Κασσελάκη, μία φιλική συμβουλή, την οποία είμαι βέβαιος την έχει ακούσει εκατοντάδες φορές από ανθρώπους δικούς του: Μαζέψτε επειγόντως τον μπαμπά Κασσελάκη! Δεν είναι απλό, το ξέρω. Δεν πρέπει να τον πληγώσουν τον άνθρωπο, είναι αμαρτία να του στερήσουν τη χαρά του. Επιπλέον, είναι και αυτός επιχειρηματίας, πώς να συγκρατηθεί; Το μεράκι ακόμη το έχει. Σύμφωνοι, όμως, κάπως πρέπει να τον συγκρατήσουν. Η εντύπωση την οποία μεταδίδει ακουσίως με τις αυθόρμητες παρεμβάσεις του, ότι δηλαδή βλέπει τη δουλειά του γιου του περίπου ως οικογενειακή υπόθεση, δεν ωφελεί κανέναν. Βλάπτει τον γιο του, διότι υποσκάπτει το ηγετικό προφίλ που προσπαθεί να φτιάξει και, συγχρόνως, εξοργίζει τους αντιπάλους του. Για να το πω με τη λεπτότητα που θα καταλάβουν οι σινεφίλ, οι παρεμβάσεις του μπαμπά Κασσελάκη θυμίζουν αρκετά τη μαμά του Γούντι Αλεν στην ταινία «New York Stories».

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ

Παρατηρώ με ενδιαφέρον την προσπάθεια κύκλων του υπουργού Εθνικής Αμυνας να χρεώσουν στο Επιτελείο την ευθύνη της τραγωδίας στη Λιβύη. Δεν έφταιγε, σου λένε, ο Νίκος Δένδιας, οι άλλοι κινήθηκαν πίσω από την πλάτη του. Εστω. Η τελική ευθύνη, όμως, τίνος είναι; Προφανώς του υπουργού, εφόσον τον αγνοεί το Επιτελείο. Ενας υπουργός που δεν τον λαμβάνουν υπ’ όψιν οι υφιστάμενοί του δεν είναι καλός υπουργός. Κάτι κάνει ή δεν κάνει για να το προκαλεί, εφόσον αυτή είναι η δουλειά του. Η δικαιολογία ότι το λάθος έγινε εν αγνοία του είναι βαθιά υποτιμητική για εκείνον που τη χρησιμοποιεί. Είναι σαν να λέει ότι δεν φταίει αυτός, που δεν έκανε σωστά τη δουλειά, επειδή δεν την έκανε! Αν όμως την είχε κάνει, θα την είχε κάνει τέλεια και δεν θα ήμασταν τώρα εδώ. Επομένως, δεν φταίει. Αξιολύπητα πράγματα…