Μια πραγματική ιστορία σχετικά με το μεγαλύτερο πρόβλημα του ελληνικού κράτους. Παραλείπω ονόματα, εννοείται. Υπάρχει, λέει, μια ελβετική πολυεθνική, πασίγνωστη εδώ και ανά τον κόσμο, για την ποικιλία των προϊόντων της στην κατηγορία των τροφίμων, η οποία βρίσκεται στη χώρα μας από τις αρχές του 20ού αιώνα.
Παρ’ όλα αυτά, επί εκατόν είκοσι τόσα χρόνια μια παραγωγική επένδυση στην Ελλάδα δεν έχει κάνει. Πώς έτσι; Το ερώτημα έθεσε επιχειρηματίας στον επικεφαλής αυτής της εταιρείας εδώ και η απάντησή του ήταν ότι, πολύ απλά, οι Ελβετοί δεν επενδύουν εκεί όπου η Δικαιοσύνη αργεί. Είναι συντηρητικοί, είναι και λογικοί, επομένως δεν διακινδυνεύουν να παίζουν τα λεφτά τους χωρίς ασφαλή διαιτησία.
Ακούστε και μια άλλη ιστορία, λίγο πιο δύσκολο να την παρακολουθήσει κάποιος, αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα, καθώς εξηγεί εν μέρει την προηγούμενη. Προ καιρού, η διακομματική Διάσκεψη των Προέδρων, όπως λέγεται το αρμόδιο όργανο της Βουλής, επέλεξε τους αναπληρωτές μελών των οποίων η θητεία είχε λήξει στις ανεξάρτητες αρχές. Τις επιλογές ενέκρινε ο υπουργός Δικαιοσύνης, όπως επίσης ορίζει ο νόμος και το θέμα θα είχε λήξει εκεί αν ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών (ΔΣΑ) δεν προσέβαλλε τη συγκεκριμένη υπουργική απόφαση με προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ).
Για να μπορούμε να εκτιμήσουμε την αξία όσων επακολούθησαν, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε την αιτιολόγηση της προσφυγής του ΔΣΑ. Το Σύνταγμα ορίζει ότι η Διάσκεψη λαμβάνει την απόφαση με πλειοψηφία των τριών πέμπτων των μελών της. Ομως η αριθμητική σύνθεση της διακομματικής Διάσκεψης δεν είναι δεδομένη, εφόσον δεν είναι δεδομένος ούτε ο αριθμός των κομμάτων που συνθέτουν τη Βουλή. Η πρακτική που ακολουθείται, λοιπόν, είναι αυτή που υπαγορεύει η κοινή λογική σε κάθε παρόμοια περίσταση: ο δεκαδικός στρογγυλοποιείται, είτε προς τα κάτω, αν είναι μικρότερος του 0,5, είτε προς τα πάνω, αν είναι μεγαλύτερος του 0,5.
Αυτό ίσχυσε και στην επίμαχη ψηφοφορία. Ομως ο ΔΣΑ δεν το δέχεται και θεωρεί ότι δεν υπάρχει η απαιτούμενη πλειοψηφία βουλευτών και προσφεύγουν στο ΣτΕ. Δικαίωμά τους είναι και το ασκούν. Καλά κάνουν. Χαλάλι τους αν με αυτό επιφέρουν πολλαπλές καθυστερήσεις στις λειτουργίες του κράτους και την οικονομία, δεδομένου ότι οι ανεξάρτητες αρχές σήμερα εμπλέκονται σε πολλές δραστηριότητες. Χαλάλι τους, να το επαναλάβω, επειδή είναι οι δικηγόροι που δημιούργησαν το σύγχρονο ελληνικό κράτος και αποτελούν πάντα εκλεκτό τμήμα της ιθύνουσας τάξης! Αυτό, εμείς οι άλλοι, που δεν είμαστε δικηγόροι, τους το αναγνωρίζουμε και είναι ο λόγος για τον οποίο τους σεβόμαστε. Τρίτη φορά, λοιπόν, χαλάλι η καθυστέρηση!
Ομως στο ΣτΕ, όπως φαίνεται, δεν αντιμετωπίζονται με το ίδιο δέος οι δικηγόροι – και λογικό είναι, διότι τα μέλη του δικαστηρίου είναι νομικοί, ως επί το πλείστον υψηλής επάρκειας. Ερχεται λοιπόν η Ολομέλεια του δικαστηρίου, όχι απλώς ένα Τμήμα του, και απορρίπτει την προσφυγή του ΔΣΑ, επειδή κρίνει ότι ο σύλλογος δεν έχει έννομο συμφέρον. Κοινώς, δεν τους πέφτει λόγος. Ομως, ο ΔΣΑ στραβώνει και είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο οι δικηγόροι στην Αθήνα θα απεργούν μέχρι το τέλος του έτους. Επειδή δεν τους αρέσει μια απόφαση ανωτάτου δικαστηρίου. Σκεφτείτε το, παρακαλώ.
Αφού το χωνέψατε, να προσθέσω και λίγο ακόμη – γιατί αυτά είναι επικίνδυνα αν τα καταπίνεις ολόκληρα, θέλει με το μαλακό και σε δόσεις. Το γεγονός ότι ο ΔΣΑ διεξάγει τον αγώνα του κατά της Δικαιοσύνης με όπλο την καθυστέρηση της απονομής της με όποιο κόστος συνεπάγεται η καθυστέρηση αυτή στις ζωές των πολιτών, δηλαδή στην οικονομία, σε τι διαφέρει ως λογική από εκείνη της Χαμάς, που χρησιμοποιεί τους αμάχους ως πολεμικό υλικό; Αλλά και κάτι ακόμη, ποιον ακριβώς πιέζουν με την απεργία τους; Περιμένουν ότι θα βγει το δικαστήριο μόνο του να πει, λ.χ., «συγγνώμη, φίλοι δικηγόροι, ανακαλούμε και σας δικαιώνουμε»; Ή μήπως φαντάζονται ότι η κυβέρνηση θα τραβήξει το ΣτΕ από το αφτί και θα το μαλώσει αυστηρά, για να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη και να ανακαλέσει; Λυπάμαι που το λέω, αλλά το επιβάλλει ο δεδηλωμένος σεβασμός μου προς την τάξη των δικηγόρων, αυτό είναι άσκοπη κακότητα και τίποτα περισσότερο.
Μια κάποια χρησιμότητα, πάντως, ίσως την έχει. Θέλω να πω ότι μας βοηθά να καταλάβουμε γιατί μια εταιρεία με εμπορική παρουσία 120 ετών στην Ελλάδα δεν επενδύει εδώ. Τι τεράστιο κόστος, θα μου πείτε, για τέτοιο μάθημα! Συμφωνώ, συμφωνώ και δεν μπορώ να κάνω τίποτα…
Η ΑΠΟΝΙΑ
Ενας ακροδεξιός ιάπωνας πολιτικός που ανησυχεί για το δημογραφικό της χώρας του πρότεινε, ανάμεσα σε άλλα εξωφρενικά, την αφαίρεση της μήτρας από τις άτεκνες γυναίκες άνω των 30 ετών. Ισως να είχε ένα ενδιαφέρον μυθοπλαστικού χαρακτήρα η ιδέα του – ας πούμε, για να γράψει κάποιος το σενάριο μιας κινηματογραφικής δυστοπίας – υπό μία προϋπόθεση όμως: ότι θα επιβαλλόταν και ο ευνουχισμός όσων ανδρών δεν είχαν τεκνοποιήσει μέχρι τα 30 τους. Γιατί, τι να το κάνεις το σπέρμα, άνθρωπέ μου, άμα δεν σπέρνεις; Χρατς! Ετσι, στη βάση της ισότητας, ίσως θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Οχι εμείς, βέβαια. Οι ειδικοί που θα τον κλείσουν στο ψυχιατρείο. Διότι η γελοιοποίηση είναι η καλύτερη αντιμετώπιση τέτοιων απόψεων, αλλά και το ψυχιατρείο καλό είναι να υπάρχει!
Το παρόν είναι γι’ αυτούς κόλαση και το μέλλον δεν υπάρχει. Βαδίζουν λοιπόν περήφανα (και χαρούμενα, αν κρίνω από την έκφραση του κ. Φάμελλου) προς το παρελθόν
