Στον δίσκο του μακαρίτη Λου Ριντ «Coney Island Baby», από το μακρινό 1976, υπάρχει ένα καταπληκτικό τραγουδάκι που λέγεται «Α Gift».
Το ρεφρέν λέει: «I’m just a gift to the women of this world» και, φυσικά, το τραγούδι είναι ειρωνικό. Ο τύπος που βλέπει τον εαυτό του ως ένα δώρο στις γυναίκες του κόσμου είναι ένα ψώνιο, το οποίο ο καλλιτέχνης κοροϊδεύει για την αυταρέσκειά του. Ακούγαμε τον δίσκο μανιωδώς, τον είχε λιώσει η βελόνα του πικάπ, και παρατηρούσα ότι ορισμένοι συνομήλικοι δεν καταλάβαιναν ότι το τραγούδι ήταν ειρωνικό και μάλλον ταυτίζονταν με τον πεφυσιωμένο εραστή του άσματος.
Εν πάση περιπτώσει, γιατί το θυμήθηκα και πώς κολλάει με τα τρέχοντα: Αναδύθηκε από τα έγκατα της μνήμης στον αφρό, όταν διάβασα τη δήλωση της κυρίας Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, σχετικά με τον διορισμό της από τον Τραμπ ως πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Αθήνα: «Η απόφαση του Τραμπ να με στείλει στην Ελλάδα δείχνει πόσο αγαπά τον λαό της». Περιττεύει, νομίζω, να υποδείξω τους συσχετισμούς και παραλείπω τα ευκόλως εννοούμενα, όπως χαρακτηρισμούς.
Πάντως, η αυταρέσκειά της δεν προδικάζει απαραιτήτως τις επιδόσεις της στον νέο ρόλο της πρέσβειρας. Αφού τα κατάφερε ο κ. Τσούνης, γιατί να μη διαπρέψει η κυρία Γκίλφοϊλ, που έχει τουλάχιστον και ένα αξιόλογο βιογραφικό;
Σε αναζήτηση ονόματος
Δεν βλέπω γιατί το επώνυμο Κωνσταντίνου δεν άρεσε στους βασιλόπαιδες Παύλο και Νικόλαο, που αναζητούσαν επώνυμο, για να πολιτογραφηθούν επιτέλους και να λήξει αυτή η γελοία ιστορία με τον δήθεν κίνδυνο της μοναρχίας. Αν δεν τους άρεσε το Κωνσταντίνου, γιατί όχι το Κωνσταντινίδης, που έχει και αρχαιοπρεπή κατάληξη; Κι αν, τέλος πάντων, έψαχναν για κάτι βαθιά και αφόρητα ελληνικό, ας επέλεγαν κάτι πελοποννησιακό: Κωνσταντινόπουλος. Μάλιστα, προκειμένου να τονίζεται η ιδιαιτερότητα της καταγωγής τους, θα μπορούσαν να το κάνουν Βασιλοκωνσταντινόπουλος! Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτό είναι το καλύτερο, αλλά δική τους είναι η επιλογή, δικό τους θα είναι το όνομα.
Για όσους πάντως ανησυχούν ή ελπίζουν (υπάρχουν και οι δύο εκδοχές) για τυχόν ανάμειξη του Παύλου στην πολιτική, δεν πρέπει να ανησυχούν. Πρέπει να διαθέτει αρκετό μυαλό, ώστε να καταλαβαίνει πόσο αβέβαιο, ριψοκίνδυνο και, εν τέλει, κουτό θα ήταν αν επιχειρούσε να μπλέξει με τον πραγματικό βασιλιά των σπορ (μην ακούτε που λένε για το ποδόσφαιρο…), χωρίς να έχει ιδέα από το άθλημα. Θα μπορούσε να ρωτήσει σχετικώς τον άλλον «βασιλόπαιδα», τον Στέφανο Κασσελάκη, που έκανε αυτό το λάθος και τώρα πασχίζουν εδώ και τρεις εβδομάδες να ψηφίσουν για το λογότυπο του κόμματος. Εδώ κι αν είναι που ισχύει το παροιμιώδες εκείνο «πού πας, ωρέ Καραμήτρο;».
Συγγνώμη, αλλά μόλις το σκέφτηκα, καθώς προσπαθούσα να βρω τίτλο και ξαναδιάβαζα τις δύο προηγούμενες παραγράφους. Γιατί ο Παύλος και ο Νικόλαος δεν έκαναν και αυτοί μια ηλεκτρονική ψηφοφορία για το όνομά τους, όπως ο Στέφανος; Ετσι κι αλλιώς, όπως και ο Στέφανος, ούτε και αυτοί θα δεσμεύονταν, θα μπορούσαν να ανακοινώσουν ό,τι θέλουν, εν προκειμένω το «Ντε Γκρες»…
Κρίση αξιοπιστίας
Δεκαπέντε εκατομμύρια δολάρια είναι το ποσό που συμφώνησε να καταβάλει στον Ντόναλντ Τραμπ ο αμερικανικός τηλεοπτικός σταθμός ABC για λογαριασμό του Τζορτζ Στεφανόπουλος. Το παράπτωμα του διάσημου τηλεοπτικού σχολιαστή, που τον γνωρίσαμε ως εκπρόσωπο του Μπιλ Κλίντον, ήταν ότι σε μια εκπομπή του χαρακτήρισε (τουλάχιστον 15 φορές) τον Τραμπ βιαστή και μάλιστα βάσει δικαστικής απόφασης, όπως ισχυριζόταν. Το έκανε αυτό, βασιζόμενος στο περιττό σχόλιο που έκανε ο δικαστής της υπόθεσης για την αθωωτική απόφαση των ενόρκων. Μη σας μπλέκω με κουραστικές λεπτομέρειες, η ουσία είναι ότι ο χαρακτηρισμός ήταν δυσφημιστικός, διότι η απόφαση του δικαστηρίου αθώωνε τελείως τον Τραμπ. Δεν επανόρθωσαν, όταν αυτό τους ζητήθηκε, οπότε η προσφυγή της πλευράς Τραμπ στη Δικαιοσύνη ήταν αναπόφευκτη.
Το αξιοσημείωτο εδώ είναι πόσο γρήγορα έσπευσε η πλευρά του ABC να συμβιβαστεί με τους αντιδίκους, συμφωνώντας μάλιστα στην καταβολή μιας τόσο μεγάλης αποζημίωσης. Είναι σύμπτωμα και αυτό της γενικότερης κρίσης αξιοπιστίας, στην οποία έχουν περιέλθει τα παραδοσιακά ΜΜΕ (Legacy Media, όπως τα λένε, δηλαδή οι μεγάλοι σταθμοί και οι μεγάλες ιστορικές εφημερίδες) μετά την εκλογή του Τραμπ. Αφενός, επειδή κορόιδευαν τον κόσμο για την κατάσταση του Μπάιντεν και εξετέθησαν ανεπανόρθωτα όταν έσπευσαν να υιοθετήσουν την υποψηφιότητα της Κάμαλα. Αφετέρου, επειδή τα γεγονότα έδειξαν ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν είχαν πιάσει την πραγματικότητα που διαμορφωνόταν κάτω από τη μύτη τους, ήταν κλεισμένα στον κόσμο τους. Λογικό είναι λοιπόν τώρα να ψάχνονται…
Sixpack
Το γεγονός ότι ο δολοφόνος του διευθύνοντος συμβούλου της UnitedHealthcare στη Νέα Υόρκη συνελήφθη λίγες μέρες αργότερα στη Φιλαδέλφεια μέσα σε ένα εστιατόριο McDonald’s ήταν η πρώτη σοβαρή ένδειξη ότι ο δολοφόνος δεν ήταν σοβαρό πρόσωπο.
Γιατί, όταν έχεις πάει σε σχολείο που κοστίζει 40.000 δολάρια τον χρόνο, έπειτα σε πανεπιστήμιο που κοστίζει 60.000 τον χρόνο και μετά δολοφονείς τον εκπρόσωπο του κακού καπιταλισμού, οφείλεις τουλάχιστον να τρέφεσαι σε σούσι μπαρ! Πού ακούστηκε στα McDonald’s; Τζάμπα δηλαδή ξόδεψαν τόσα λεφτά οι γονείς του για την εκπαίδευσή του; Επειτα, ήρθε το μανιφέστο που βρέθηκε στην τσάντα του και ειδικά το σημείο στο οποίο εξηγεί τους λόγους της δολοφονίας και καταλήγει με τη φράση: «Αλλοι όμως μπορούν να τα πουν αυτά καλύτερα». Και τότε γιατί σκοτώνει, αφού δεν μπορεί καλά-καλά να εξηγήσει τον λόγο; Ανατριχιαστικό να βλέπεις πώς ένα γελοίο άτομο, όπως ο Λουίτζι «Sixpack» Μαντζιόνε, μπορεί να προκαλέσει κάτι τόσο σοβαρό…
