Αυτό το πράγμα είναι σαν να συμμετέχεις σε έναν ομαδικό βιασμό (έτσι, επειδή απλώς μπορείς) και μετά να παριστάνεις κι από πάνω τον σωτήρα του θύματος. Συγγνώμη αν σας σοκάρω με άγριες εικόνες, αλλά εγώ να δείτε πώς το πήρα – ευτυχώς, ήμουν σε άδεια. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψω την απόπειρα ειρήνευσης που επιχειρούν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία. Διεκδικούν να μετάσχουν και αυτοί στον βιασμό, για να τον σταματήσουν, υποτίθεται. Σημειωτέον ότι τα περί εγγυήσεων ασφαλείας, που παρέχονται μέσω της συμφωνίας για την εκμετάλλευση σπάνιων γαιών, είναι μπούρδες: προσχήματα για να διευκολύνουν την κωλοτούμπα σε όσους είναι πρόθυμοι να την κάνουν.
Αμερικανικές εταιρείες υπήρχαν και ανέπτυσσαν δράση στην Ουκρανία πριν από την εισβολή. (Από εκεί δεν έβγαζε λεφτά η οικογένεια Μπάιντεν;). Η παρουσία τους όμως δεν νομίζω να εμπόδισε την εισβολή των Ρώσων πριν από τρία χρόνια.
Μετά την ιστορικής φρικαλεότητας παράσταση που παρακολουθήσαμε στον Λευκό Οίκο, για δύο πράγματα είμαι πλέον βέβαιος. Το πρώτο είναι ότι ο Ζελένσκι είναι πράγματι ήρωας και το απέδειξε για δεύτερη φορά. Το δεύτερο είναι ότι στη θέση αυτού που λέγαμε κάποτε «αμερικανική εξωτερική πολιτική» και την οποία διήπε μια λογική αποδεκτή από τους συμμάχους σήμερα υπάρχει ένας τραμπούκος, ένας «bully», που δρα με το ένστικτο του πρωταγωνιστή σε ριάλιτι σόου και την ηθική ενός «robber baron» του 19ου αιώνα.
Τριγύρω του, δε, ένας χορός από γλείφτες, με πλέον αδίστακτο και επικίνδυνο τον αντιπρόεδρο Τζέι Ντι Βανς, ένα τέρας αμοραλισμού και φιλοδοξίας. (Παρεμπιπτόντως, για όσους έχουν διαβάσει το αυτοβιογραφικό του «Hillbilly Elegy», το κάθαρμα της ιστορίας αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι ήταν η γιαγιά του! Εκείνη, με την αυστηρότητά της, τον βοήθησε να ξεφύγει από τη μοίρα του χιλμπίλη και να φτιάξει τη βάση για αυτό που έγινε μετέπειτα. Εχει τη σημασία του ότι στο σπίτι αυτής της γιαγιάς βρήκαν μετά τον θάνατό της ένδεκα όπλα, σε άριστη κατάσταση και όλα γεμάτα, όπως είπε ο ίδιος ο εγγονός της σε συνέντευξή του…)
Δεν γίνεται να παρακάμψουμε το γεγονός ότι η πολιτική του Μπάιντεν, είτε ακουσίως είτε μη, συντηρούσε τη διάρκεια του πολέμου, καθώς οι ΗΠΑ ενίσχυαν μεν την Ουκρανία στρατιωτικά, αλλά όχι τόσο ώστε να μπορεί να αλλάξει την τροπή του πολέμου. Υπό το πρίσμα αυτό, το σχέδιο που αυτοσχεδιάζει ο Τραμπ προσφέρει ειρήνη, έστω και αν είναι με τους όρους της Ρωσίας. Θα φαινόταν περίεργο αν διαφωνούσαν οι Ρώσοι, αφού ο Τραμπ τους πηγαίνει την Ουκρανία από το αφτί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Τους συμφέρει να στηρίξουν τον «ειρηνοποιό» Τραμπ, πολύ περισσότερο επειδή με την αντιπάθειά του για την Ευρώπη αποδυναμώνει γενικότερα το ΝΑΤΟ και σχεδόν το θέτει υπό αμφισβήτηση. Στον προβληματισμό αυτόν ας προσθέσουμε και τη διάσταση της Τουρκίας, της οποίας η αξία στη διεθνή σκακιέρα ενισχύεται, τόσο για τους Αμερικανούς όσο και για τους Ευρωπαίους.
Ολα αυτά για εμάς σημαίνουν ότι «η σωστή πλευρά της Ιστορίας» γίνεται πια δύσκολο να κρατηθεί. Ας μην υποτιμάμε και την παράμετρο της εκδικητικότητας που χαρακτηρίζει τον πρόεδρο Τραμπ και τον περίγυρό του. Εχω την εντύπωση, δε, ότι στον κύκλο του αμερικανού προέδρου θεωρούμαστε υπερβολικά εκτεθειμένοι υπέρ των Δημοκρατικών και του κατεστημένου περί τον Ομπάμα. (Σημειώστε ότι πολλοί σοβαροί αναλυτές στην Αμερική αναφέρονται πια στην προεδρία Μπάιντεν με τον όρο «η τρίτη θητεία του Ομπάμα».)
Επομένως, υποθέτω ότι ετοιμάζουμε τις «στοχαστικές προσαρμογές» μας. Ισως μάλιστα να διακρίνονται ήδη. Παρατηρώ, λ.χ., να κρατάμε μια διακριτική απόσταση, τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο, από τη Συμμαχία των Προθύμων. Επίσης ενδεικτική βρίσκω και την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού στο Χ, με την οποία χαιρετίζει την προσέγγιση ΗΠΑ και Ουκρανίας στη διαδικασία για την επίτευξη ειρήνης.
Εικάζω, λοιπόν, ότι η πολιτική μας είναι να ξεθωριάσουμε διακριτικά από την εικόνα των φίλων της Ουκρανίας, ώστε κατά το δυνατόν να μη γίνουμε αντιληπτοί και υποχρεωθούμε σε κωλοτούμπα. Ξέρετε, πώς την κοπανάς από ένα πάρτι στο οποίο δεν περνάς πια καλά; Υποχωρείς σιγά-σιγά προς την έξοδο και την κάνεις χωρίς να χαιρετήσεις…
ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Παρότι το κόμμα του δεν τον κάλυψε, ο βουλευτής της Νίκης, Νίκος Παπαδόπουλος ο Βάνδαλος, δεν έχει να φοβάται τίποτα. Δεν πρόκειται να υποστεί τίποτα περισσότερο από αυτό που ήδη υπέστη, δηλαδή την εφάπαξ περικοπή κατά το ήμισυ της μηνιαίας αποζημίωσής του. Τον ευλαβή, πλην ευέξαπτο, βουλευτή καλύπτουν ανώτερες δυνάμεις, με τις οποίες καμία Αρχή και κανένας θεσμός δεν τολμά να τα βάλει σε αυτή τη χώρα.
Τον κάλυψε η Ιερά Σύνοδος, η οποία με σύντομη ανακοίνωσή της διαμαρτυρήθηκε για την έκθεση, χωρίς να αναφέρει το παραμικρό για τον βανδαλισμό της από τον κ. Παπαδόπουλο. Σαν να εγκρίνει τον χουλιγκανισμό του ή, πάντως, να τον δικαιολογεί και να τον κατανοεί. Μπορεί να είναι όμως και το άλλο, ξέρετε! Να, μπορεί να έλαβαν υπ’ όψιν τους τον ισχυρισμό του κ. Παπαδόπουλου, ότι δηλαδή στην εικόνα ήταν η μητέρα του· και να είπαν, άσε τώρα, μην μπλέξουμε. Ολοι θυμόμαστε, άλλωστε, τι έπαθαν ο Καϊάφας και τα άλλα τα παιδιά όταν τους προέκυψε κάτι ανάλογο πριν από περίπου 2.000 χρόνια και εκείνοι το υποτίμησαν…
