Στον τίτλο υπάρχουν δύο έννοιες τις οποίες η Αριστερά δεν συμπαθεί: οτιδήποτε το αστικό και, βεβαίως, τις εταιρείες, το όχημα δηλαδή του καπιταλισμού. Ωστόσο, τέτοιο είναι το Ινστιτούτο του Αλέξη Τσίπρα, μια αστική εταιρεία κατά τον νόμο. Μια ειρωνεία που αξίζει να επισημανθεί, νομίζω. Να τα πάρουμε όμως από την αρχή και πρώτα απ’ όλα το κοσμικό γεγονός, διότι περί αυτού πρόκειται κυρίως.
Αφού εμφανίστηκε στην εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσίπρα και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπιος Παυλόπουλος, μπορούμε να πούμε ότι στα εγκαίνια του Αλέξη έδωσε το «παρών» ο όλος ΣΥΡΙΖΑ (κατά το όλον ΠαΣοΚ, που λέγαμε κάποτε).
Για να μην αυταπατώμεθα, όμως, ήταν μια καθαρά συριζαϊκή υπόθεση το «διεθνές συνέδριο». Διεθνολογικά, γεωπολιτικά και άλλα ηχηρά παρόμοια, με πρόσχημα την επέτειο των Πρεσπών, ήταν η γαρνιτούρα στο πιάτο. Ο Ολάντ, που θα ήταν η εντονότερη ευρωπαϊκή παρουσία, τελικά δεν ήρθε και επικράτησε το βαλκανικό χρώμα που έδωσαν οι κ.κ. Ζάεφ και Τσίπρας. Ο Νίμιτς είναι μυστήριο γιατί ήρθε. Ισως επειδή είναι καλός άνθρωπος και έχει τύψεις που έβγαλε τόσο πολλά και τόσο εύκολα λεφτά από την υπόθεση.
Πάντως, ακόμη και αν κρίνουμε το «διεθνές συνέδριο» στις πραγματικές, τις βαλκανικές διαστάσεις του, και πάλι εντοπίζουμε σοβαρές παραλείψεις. Αν η γιορτή έγινε για την περιπόθητη λύση του Μακεδονικού, δεν θα έπρεπε να προσκληθεί ο δημιουργός του, ο Αντώνης Σαμαράς; Κατά τη γνώμη μου, ήταν επιβεβλημένο! Θα έπρεπε μάλιστα να του απονεμηθεί και τιμητική πλακέτα.
Η ουσία της υπόθεσης ήταν το όνειρο της ανασύνθεσης της μεγάλης Κεντροαριστεράς, για την οποία μιλάνε οι μύθοι. Λυπάμαι, παιδιά, αλλά πιθανότερο μου φαίνεται να βγει το άλλο με τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Οσοι υποστηρίζουν ότι αρκεί να αθροιστούν οι υπάρχουσες διάσπαρτες δυνάμεις της Αριστεράς, ώστε να προκύψει ένα ισχυρό σύνολο, κάνουν δύο λάθη. Το ένα το λάθος, να πιστεύουν ότι αν αθροίσεις δύο αποτυχίες ή τρεις και τέσσερις, μπορείς να φτιάξεις μια επιτυχία. Το δεύτερο είναι ότι αθροίζουν ανόμοια είδη μεταξύ τους. Τι σχέση μπορεί να έχουν, ας πούμε, τα ιδεολογικά κολλήματα της ΝΑΡ-2 με τις σοσιαλδημοκρατικές αξιώσεις του ΠαΣοΚ; Ολοι αυτοί που χάνουν τον χρόνο τους με τέτοιες αυταπάτες θέλουν ουσιαστικά να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, στην εποχή που διαμόρφωσε την πλειοψηφία του 2015. Ομως αυτό δεν γίνεται και αποδείχθηκε από τη διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιφάσεις που ποτέ δεν τακτοποιήθηκαν και ούτε καν συζητήθηκαν ήταν αυτό που προκάλεσε την πτώση και την αποσύνθεσή του. Υπό το πρίσμα αυτό, ένωση των υπαρχουσών δυνάμεων σημαίνει: ελάτε, παιδιά, να ξαναφτιάξουμε το πρόβλημα που δεν καταφέραμε να λύσουμε την προηγούμενη φορά. Για ποιον λόγο;
Οσον αφορά, τέλος, το διεθνές προφίλ του Αλέξη Τσίπρα, όπως επιχειρείται να προβληθεί μέσα από τις δραστηριότητες της αστικής εταιρείας που φέρει το όνομά του, να επισημάνω ότι όσο εντυπωσιακή και αν είναι η συσκευασία στην οποία πωλείται η φέτα, το περιεχόμενο παραμένει φέτα…
27 ΙΟΥΝΙΟΥ
Σημειώστε την ημερομηνία και ετοιμαστείτε από τώρα για κάτι μοναδικό. Είναι η μέρα κατά την οποία το CNN θα μεταδώσει το πρώτο debate ανάμεσα στον Μπάιντεν και τον Τραμπ. Για όσους στα νιάτα μας αγαπήσαμε το «Muppet Show», αυτή η αναμέτρηση θα είναι ιστορική, όχι μόνο για τους προφανείς γεωπολιτικούς λόγους. Θα είναι μια από τις σπάνιες φορές που η πραγματικότητα αντιγράφει την κωμωδία, καθώς οι δύο γέροι του θεωρείου, που πάντα τσακώνονται μεταξύ τους, θα έχουν κατέβει στην κεντρική σκηνή και θα αναμετρώνται για την ηγεσία των ΗΠΑ, δηλαδή της Δύσης. Δυστυχώς, τον συντονισμό της αναμέτρησης δεν θα τον έχει η Αννίτα Πάνια, αν και θα διέπρεπε στον ρόλο, είμαι βέβαιος.
Προσωπικά, θα το παρακολουθήσω με θρησκευτική προσήλωση και επειδή θα πρόκειται για μια σκληρότατη διαδικασία, που θα διαρκέσει 90 λεπτά, με μόνο δύο διαλείμματα για διαφημίσεις ανά ημίωρο, στη διάρκεια των οποίων δεν θα επιτρέπεται η επικοινωνία του υποψηφίου με τους συνεργάτες του που βρίσκονται μέσα στο στούντιο. Εκτός αν καταρρεύσει, όπως πολύ φοβάμαι ότι κινδυνεύει να πάθει ο υπερβολικά εύθραυστος Μπάιντεν. (Στην καθιερωμένη φωτογραφία του G7 δεν ήξερε ο καημένος πού βρισκόταν. Είχε την πλάτη γυρισμένη και κοιτούσε αποσβολωμένος στην αντίθετη κατεύθυνση. Αν η Μελόνι δεν τον έπιανε από το μανίκι για να τον γυρίσει στη σωστή θέση, ίσως να ήταν ακόμη εκεί…) Φαντάζομαι θα του χορηγήσουν τα τελειότερα αναβολικά, θα πέσουν πάνω του οι καλύτεροι γιατροί του κόσμου, αλλά και πάλι αδυνατώ να φανταστώ ότι θα τα καταφέρει τουλάχιστον να μην μπερδέψει τα λόγια του.
Ωστόσο, μη φαντάζεστε ότι και ο άλλος είναι πολύ καλύτερος. Δεν είναι πια ο Τραμπ του 2016. Εχει γεράσει, έχει βαρύνει, μπερδεύει και αυτός ονόματα, ιδιότητες κ.λπ. Θα είναι δηλαδή δύσκολο και για εκείνον να αντεπεξέλθει. Να προσθέσω, ως προς τα διαδικαστικά, ότι δεν θα επιτρέπεται στους υποψηφίους να έχουν μαζί τους σημειώσεις, εκτός από εκείνες που θα κάνουν επί τόπου, στο μπλοκ που θα έχουν μπροστά τους, μαζί με ένα μολύβι και ένα μικρό μπουκάλι νερό. Μιλάμε, αντιλαμβάνεστε, για ένα «Survivor» για υπερήλικους αμερικανούς πολιτικούς…
ΕΑΝ ΚΑΙ ΕΦΟΣΟΝ
Εχουμε καταλάβει από τους πρώτους έξι μήνες ότι ο Χάρης Δούκας δεν είναι πλασμένος να ασχολείται με τα σκουπίδια, τον φωτισμό, τα τραπεζοκαθίσματα και τα άλλα πεζά που φτιάχνουν την καθημερινότητά μας. Είναι προφανές ότι η έφεσή του είναι στα μεγαλεπήβολα, π.χ., πώς ο δήμος μέχρι το 2030 θα βασίζεται σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και άλλα τέτοια καθηγητικά. Αν, πάντως, αποφασίσει να αφήσει τον δήμο για να σώσει το ΠαΣοΚ, τουλάχιστον ας έχει την εντιμότητα να παραδώσει στον Κώστα Μπακογιάννη, να έχει τουλάχιστον δήμαρχο η πόλη!
