Από το lifestyle στο αντάρτικο

Εμφύλιο δεν το λες σε καμία περίπτωση, διότι πρόκειται για δύο διαφορετικούς κόσμους. Απλώς, εκ της φύσεως των σύγχρονων ΜΜΕ, είναι υποχρεωμένοι να συστεγάζονται και να συμβιώνουν στις ίδιες επιχειρήσεις. Από την περασμένη εβδομάδα, όμως, η ενημερωτική δημοσιογραφία και το τηλεοπτικό entertainment βρίσκονται σε σύγκρουση, με αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη. Σύγκρουση, που μας έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε το τηλεοπτικό lifestyle στην πιο κωμική μεταμόρφωσή του: μεταμνημονιακό και ριζοσπαστικό!

Η τραγωδία στα Τέμπη, όπως ήταν φυσικό, κάλυψε τα πάντα. Ηταν μία από τις σπάνιες φορές, νομίζω, που ο κόσμος και τα ΜΜΕ συντονίστηκαν απολύτως. Κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο – δεν υπήρχε χώρος στο μυαλό του ανθρώπου, να το πω έτσι. Επί μέρες, όποιον συναντούσες σου μιλούσε για το δυστύχημα. Αντιλαμβάνεστε, επομένως, το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετώπισε το τηλεοπτικό lifestyle: να συνεχίσει με μόδες, Μπισμπίκη και Μπιμπίλα, αδύνατον· να πάψει να εκπέμπει, επίσης αδύνατον· επομένως, τι κάνει; Καβάλησαν, λοιπόν, το τρένο του θυμού και της αγανάκτησης και το έκαναν με την ίδια ρηχότητα και ακρισία που χαρακτηρίζουν τις προσεγγίσεις τους στα θέματα της επικαιρότητας.

Το είδαμε και αυτό! Το lifestyle ριζοσπαστικοποιήθηκε. Ο Μπιμπίλας κατεβαίνει υποψήφιος με τη Κωνσταντοπούλου. Ο κομμωτής Σαμαράς (όχι εσύ, Αντώνη) αποκάλυψε προ ημερών ότι ψήφιζε ή ψηφίζει ΚΚΕ από σεβασμό προς τον πατέρα του. Ο δε Λιάγκας, θυμίζω, διετέλεσε υποψήφιος του ΠαΣοΚ, αν δεν απατώμαι δις. Θέλω να πω, υπήρχαν τα σημεία που έδειχναν προς τα πού πάει το πράγμα, αλλά δεν μπορούσαμε να τα ερμηνεύσουμε.

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ

Η αφορμή, δηλαδή ο ξυλοδαρμός αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος στα Εξάρχεια, ήταν άκρως δυσάρεστη, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Η επιστροφή, όμως, του αγαπημένου μας Δημήτρη Μάρδα στην επικαιρότητα ήταν ένα δώρο για εμάς τους θαυμαστές του. Και, τέλος πάντων, αν η περίσταση για να κάνει την επανεμφάνισή του ήταν άκομψη και ακατάλληλη δεν θα ήταν ο Δημήτρης ο Μάρδας που ξέρουμε και τον αγαπάμε, για το ξεχωριστό πνεύμα που κομίζει στην πολιτική με την προσωπικότητά του. Γιατί ο Μάρδας – και το λέω μετά λόγου γνώσεως – είναι η μοναδική περίπτωση πολιτικού προσώπου που εκφράζει γνησίως και ασυνειδήτως το πνεύμα των «Monty Python» με την ύπαρξή του και μόνο.

Η επίθεση στον Γ. Βαρουφάκη, όμως, ήταν λάθος αφορμή, ιδίως όταν το θύμα έχει υποστεί έξι κατάγματα στη μύτη. Το κατάλαβε αμέσως, ζήτησε συγγνώμη και το θέμα έληξε. Πάμε παρακάτω. Αντιλαμβάνομαι ότι, ως υποψήφιος στις εκλογές προσεχώς, ο Δημήτρης θέλει να είναι στην επικαιρότητα, θέλει να μιλούν γι’ αυτόν. Εύλογο. Ας βασιστεί, λοιπόν, στο φυσικό πλεονέκτημά του, που δεν είναι άλλο από το δημιουργικό μυαλό του, που παράγει ιδέες μοναδικές, όπως εκείνη για το ξερονήσι που θα μεταμορφωνόταν σε παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού και θα ξεκινούσε με συναυλία της Σίρλεϊ Μπάσι. Τέτοια περιμένουμε από εκείνον οι θαυμαστές του! Να περνά το Σαββατοκύριακο σε περισυλλογή, να κατεβάζει μια λαμπρή ιδέα, να την κοινοποιεί με μια πλούσια, χορταστική ανάρτησή του κι εμείς να τον αποθεώνουμε. Οχι εξυπνάδες σε βάρος του κακομοίρη που τον ξυλοφόρτωσαν.

Απευθύνω έκκληση στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη, μολονότι καταλαβαίνω ότι οι παραινέσεις μου θα αντιμετωπιστούν με καχυποψία. Παιδιά, αφού θα ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον βάλτε έναν σταυρό στον Δημήτρη. Τον χρειάζεται η επόμενη Βουλή! Χωρίς κωμική εκτόνωση, κινδυνεύουμε να σκοτωθούμε μεταξύ μας…

ΑΛΛΑΝΤΙΚΗ ΤΟΞΙΝΗ

Οπως σταδιακά απενοχοποιήθηκε το βαμμένο μαλλί στους άνδρες, ειδικά σε εκείνους που επικαλούνται την ανάγκη της δημοσιότητας ως μέρος της δουλειάς τους, παρατηρώ ότι απενοχοποιείται και η χρήση ενέσεων αλλαντικής τοξίνης στο πρόσωπο για αισθητικούς λόγους, δηλαδή τα λεγόμενα μποτοξάκια. Από τις γυναίκες πολύ γρήγορα το μπότοξ πέρασε στους άνδρες, με αποτέλεσμα προσφάτως να βλέπουμε πολιτικό εκ των πλέον προβεβλημένων να εμφανίζεται επί έναν μήνα με το αριστερό φρύδι κολλημένο σε ανυψωμένη γωνία, επειδή όπως φαίνεται ο γιατρός το παράκανε. (Το παράδειγμα, σημειώστε, είναι βγαλμένο από τη ζωή…)

Είναι αξιοπερίεργο, παρεμπιπτόντως, ότι αυτή η παράδοξη μόδα της ανανέωσης μέσω της νέκρωσης (προσωρινής έστω) των ιστών του προσώπου ξεκίνησε από τις γυναίκες, αν σκεφτούμε από πού προέρχεται η ουσία που χρησιμοποιείται στα μπότοξ. Το λέω, επειδή όταν πηγαίνουμε μια παρέα στην ταβέρνα και φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο του καταλόγου, δηλαδή πόσες μερίδες ψητό λουκάνικο θα πάρουμε για αρχή, συνήθως είναι οι κυρίες που αρχίζουν τα «ίου!», τα «μα πώς τα τρώτε αυτά;» και τα «δεν ξέρετε τι βάζουν εκεί μέσα». Αντε να τους πεις ότι αυτό που εμείς τρώμε και αυτές το βρίσκουν αηδιαστικό, ήταν το αρχικό σημείο προέλευσης της ένεσης που βάζουν στο πρόσωπο. Διότι η συγκεκριμένη ουσία με την οποία οι ιστοί παραλύουν και εξαφανίζονται οι ρυτίδες είναι η αλλαντική τοξίνη, η οποία παράγεται σε τρόφιμα από το βακτήριο που λέγεται «clostridium botulinum». Την ύπαρξη της τοξίνης οι επιστήμονες ανακάλυψαν μελετώντας τη μαζική δηλητηρίαση από λουκάνικα σε κάποιο χωριό του Βελγίου τον προπερασμένο αιώνα. Εξ ου και ο προσδιορισμός «botulinum», από τη λατινική λέξη «botulus», που σημαίνει λουκάνικο.

Σήμερα η θεραπεία μπότοξ είναι πλέον κάτι τόσο κοινό στους λεγόμενους δημόσιους άνδρες, ώστε να είναι και αιτία πρόσκαιρων εξαφανίσεων από το προσκήνιο, καθώς χρειάζονται πάντα 5-6 ημέρες μετά τη θεραπεία για να καθίσει το φούσκωμα και να δείξει ωραία το αποτέλεσμα. Δεν είναι μόνον πολιτικοί λόγοι που μπορούν να κάνουν κάποιον να κρύβεται. Μπορεί εξίσου να είναι και αισθητικοί.