Πάλι θα εκτεθώ, πάλι θα τα ακούσω, πάλι δεν θα μου μιλάνε, αλλά εγώ θα σκάσω αν δεν μιλήσω! Γιατί ένα πράγμα δεν υποφέρω: την αδικία και μάλιστα εις βάρος ενός προσώπου, που δεν θα δίσταζα να χαρακτηρίσω σπουδαίο, λόγω της θέσης που κατέχει στη σύγχρονη ελληνική και ευρωπαϊκή Ιστορία. Είναι εξοργιστική η χαιρεκακία ορισμένων σχολιαστών για τον Μήτσο τον Αβραμόπουλο. Χαιρεκακία που εκδηλώνεται με αφορμή το γεγονός ότι ο Μήτσος εξελέγη τελευταίος στην πατρώα Ηλεία, παρά την υποστήριξη που είχε από τον αποχωρήσαντα Κώστα Τζαβάρα – τον ηρωικώς πεσόντα υπέρ του Τμήματος Μουσειολογίας Πύργου. Και τον κοροϊδεύουν, που λέτε, ή έτσι νομίζουν, με τα προβλέψιμα και τετριμμένα αστειάκια για το ευρωπαϊκό παρελθόν του και το ηλειακό παρόν κ.λπ.
Αναµενόµενη, ας την πούμε αυτή τη στάση, εξαιτίας του περιρρέοντος φθόνου. Πόσο απέχει όμως από την αλήθεια! Γι’ αυτό είπα κι εγώ να γράψω αυτά που γνωρίζω ο ίδιος για την υπόθεση κι ας υποστώ τις συνέπειες. Στο κάτω-κάτω, τι σε κάνει να διαλέγεις τη δημοσιογραφία, αν όχι ένας έρως αληθείας; Η πραγματικότητα είναι ότι ο Μήτσος επεδίωξε να εκλεγεί τελευταίος από σεμνότητα. Ηταν δική του απόφαση, πολλοί έπεσαν πάνω του για να τον μεταπείσουν, στάθηκε αδύνατον όμως. «Αν σας κάνω τη χάρη να με έχετε, θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω από το τελευταίο σκαλοπάτι» ήταν η απάντηση που έδινε σε όσους τον πίεζαν.
Μέχρι τέλους δεν ενέδωσε στις πιέσεις, παρά τα τεράστια μεγέθη που έπεσαν πάνω του. Γιατί ο Κυριάκος τον ήθελε υπουργό σε βασικό πόστο της κυβέρνησής του, αλλά και σε ρόλο αντιπροέδρου συντονιστή. Ισως ακόμη και σε ρόλο μελλοντικού διαδόχου – αυτό δεν ξέρω για να είμαι ειλικρινής, απλώς το διαισθάνομαι. Πάντως, αυτός ήταν ο λόγος που ο Μητσοτάκης ήθελε να πρωτεύσει ο Μήτσος στην Ηλεία. Γι’ αυτό έφτασε μέχρι του σημείου να σηκωθεί ο ίδιος, παρακαλώ, για να πάει να τον βρει και να του το ζητήσει! Αυτό συνέβη όταν πια ο Μήτσος, με διάφορα προσχήματα, απέφευγε επιμελώς τις επανειλημμένες προσκλήσεις του Κυριάκου να τον επισκεφθεί στο Μαξίμου.
Ξέρετε καθόλου από Ηλεία; Δεν πειράζει, θα σας κατατοπίσω εγώ. Αν πάρεις τον παλιό χωματόδρομο από Καληδόνα προς Ανδρίτσαινα μέσω Φανερωμένης, αμέσως μετά το Φαράγγι της Γριάς, πίσω τους λόφους δεξιά μετά τη γέφυρα, εκεί έχει ένα κτηματάκι ο Μήτσος. Είναι ένα παλιό υποστατικό, δυο δωματιάκια. Το κελί του, όπως το λέει. Εκεί, παρέα με δυο κατσικούλες, τρεις κοτούλες και τον λαχανόκηπό του, πηγαίνει και απομονώνεται για τις μεγάλες αποφάσεις. Τρέφεται, σημειωτέον, από τον λαχανόκηπό του, καμιά ντοματούλα, κανένα κολοκυθάκι, τίποτε μπάμιες, καταλαβαίνετε – τα ζωάκια τα έχει για συντροφιά, δεν τα τρώει. Ψωμί ζυμώνει μόνος του, δυο φορές την εβδομάδα. Πάντα ετοιμάζει και ένα πρόσφορο, που το πηγαίνει με τα πόδια στο κοντινό εκκλησάκι (γύρω στα 8 χιλιόμετρα να πας, άλλα τόσα να γυρίσεις, εκτός αν κόψεις δρόμο μέσα από το φαράγγι, αλλά θέλει πολλή προσοχή). Εκεί, που λέτε, πήγε ο Κυριάκος αυτοπροσώπως, για να τον παρακαλέσει να δεχτεί μια θέση ανάλογη του φυσικού και ιστορικού μεγέθους του.
Εκείνος, όµως, βράχος! Εκανε αυτό που ήθελε, όπως το ήθελε. Προεκλογική εκστρατεία χωρίς SUV, με ένα γαϊδουράκι από χωριό σε χωριό, με ένα απλό ψάθινο καπέλο (όχι παναμά), χωρίς φωτογράφους ή κουστωδίες τσάτσων και θαυμαστών. Μου λένε, παρεμπιπτόντως, ότι το μόνο γκάτζετ που καταδέχτηκε να χρησιμοποιήσει ήταν μια ντουντούκα με μπαταρίες, κι αυτό επειδή ήταν γνήσια αντίκα της δεκαετίας του 1960. Μη βλέπετε που ο ίδιος έκανε τα πάντα ώστε να μην υπάρξει δημοσιότητα για τη σκόπιμη ταπεινότητα της εκστρατείας του. Αλλωστε, είμαι βέβαιος ότι καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο και σκληρό ήταν, πόσο αντίθετο στη φύση του. Το πέτυχε όμως! Και εξελέγη όπως ακριβώς ήθελε: τελευταίος και ταπεινός. Από αυτή τη θέση θέλει να υπηρετήσει την Ηλεία και τον λαό της. Ας μου επιτραπεί να προβλέψω λαμπρό μέλλον για την περιοχή. Διότι, όπως και να το κάνουμε, άλλο να είσαι υπουργός και να σε καλεί ένας άγνωστος, νεοεκλεγείς και τρέχα γύρευε βουλευτής, κι άλλο να σε καλεί ο ίδιος ο Αβραμόπουλος! Εστω και ως απλός Μήτσος.
MOST EMBARRASSING
Τι από όλα είναι το χειρότερο από όσα δεινά υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ; Χειρότερο, να εξηγήσω, κατά την έννοια αυτού που λένε οι αγγλόφωνοι λαοί «embarrassing», που θα το απέδιδα περιφραστικά με αυτό που λέμε εμείς «ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί». Να ήταν ότι όπου ο Αλέξης ακούμπησε τη χαριτωμένη πατούσα του εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ πάτωσε; Μήπως ότι πρώτευσε με πλειοψηφίες σταλινικά συντριπτικές σε όλα τα λεγόμενα (για πλάκα, προφανώς) σωφρονιστικά καταστήματα της χώρας; Να επισημάνω ότι αυτά τα καταστήματα είναι τα ΑΕΙ του εγκλήματος, συνεπώς ο κακόβουλος ισχυρισμός ότι δήθεν η διανόηση εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς και δεν ευσταθεί. Να είναι χειρότερο το ιστορικό ρεκόρ της διαφοράς των 20 μονάδων; Ή μήπως ότι σε καμία εκλογική περιφέρεια δεν πήραν την πλειοψηφία, πλην Ροδόπης; (Αλλά εκεί τους δικαιολογώ, γιατί ήταν υποψήφιος ο Ευριπίδης Στυλιανίδης…) Οχι! Τίποτε από αυτά. Το χειρότερο που συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι εξελέγη η Ράνια Θρασκιά. Αντε να το εξηγήσεις αυτό και να το εκλογικεύσεις. Τουλάχιστον όμως θα έχει καλή παρέα η Πόπη στη Βουλή. Τι λέω; Θαυμάσια παρέα…
