Είναι απορίας άξιο πώς διαρκεί τόσο καιρό ο θόρυβος από τα fake news για τη δήθεν κατάργηση της πενθήμερης εργασίας στην Ελλάδα. Τι κι αν βγαίνουν υπουργοί και πάσης φύσεως αρμόδιοι και βεβαιώνουν ότι το μέτρο αφορά μόνο το 0,76% των επιχειρήσεων, που έχουν ειδικούς λόγους για να λειτουργούν και έκτη ημέρα. Ο θόρυβος συνεχίζεται, όχι τόσο επειδή αυτοί που φωνάζουν δεν μπορούν να καταλάβουν τη λογική που επιβάλλει το συγκεκριμένο μέτρο, αλλά επειδή το ζήτημα είναι ιδεολογικό και ως εκ τούτου ιερό.
Μπορεί να κατανοούν πλήρως τη φύση του θέματος, αλλά η θεσμοθέτηση εξαήμερης εργασίας, έστω και υπό πολύ ειδικές προϋποθέσεις, συνιστά υποχώρηση από τον πολιτικό στόχο, που είναι συγχρόνως και αξία ιδεολογική. Συνοψίζεται στη φράση, όσο λιγότερη δουλειά τόσο πιο καλά. Επειδή, όπως είπε και ο δασύτριχος προφήτης, όταν ο σοσιαλισμός φτάσει στην τελείωσή του, θα δουλεύεις όποτε θέλεις να δουλέψεις και θα πηγαίνεις για ψάρεμα όποτε θέλεις να πας για ψάρεμα – ή κάπως έτσι, τέλος πάντων.
Επισημαίνω το γεγονός, για τον λόγο ότι συνδέεται υπογείως με το επετειακό κλίμα των 50 ετών της Δημοκρατίας. Φωτίζει μία συγκεκριμένη νοοτροπία έναντι της εργασίας, που καλλιεργήθηκε έντονα από κυβερνήσεις τόσο της Αριστεράς όσο και της Δεξιάς και η οποία τελικά ρίζωσε σε ένα μέρος της κοινωνίας – στο πιο θορυβώδες, θα έλεγα. Είναι αυτή που εκδηλώνεται τώρα, με την ιδεολογική αντίδραση στη δυνατότητα εξαήμερης εργασίας. Είναι μια νοοτροπία την οποία βλέπουμε στην πιο χαρακτηριστική μορφή της στο ιδεώδες της «ΛΑΡΚΟ».
Μια εταιρεία που δεν λειτουργεί και δεν παράγει, αλλά πρέπει να συνεχίζει να μισθοδοτεί κανονικά τους υπαλλήλους της σαν να εργάζονταν. Αυτή η κατάσταση, όπως την περιγράφω, είναι παράλογη· την ίδια ώρα όμως είναι και η πραγμάτωση ενός ανώτερου σταδίου του σοσιαλισμού. Θυμίζω το ανέκδοτο που έλεγαν στη Σοβιετία: Εμείς παριστάνουμε ότι δουλεύουμε, εκείνοι παριστάνουν ότι μας πληρώνουν. Στην περίπτωση της «ΛΑΡΚΟ», όμως, πληρώνονταν κανονικά, χωρίς να χρειάζεται να παριστάνουν ότι εργάζονται. Δεν είναι πρόοδος αυτό; Με τα μέτρα του σοσιαλισμού τουλάχιστον.
Ουδείς εκ των μεμψιμοιρούντων για το επερχόμενο τέλος του Ελληνισμού δεν καταδέχεται να μειώσει το βιοτικό επίπεδό του προκειμένου να αποκτήσει ένα ακόμη παιδί
Αν λοιπόν πρόοδος για εμάς σημαίνει λιγότερη δουλειά, π.χ. τετραήμερη εργασία, όπως έσπευσε να πλειοδοτήσει ο δήμαρχος Εξαρχείων, κ. Χάρης Δούκας, τότε έχουμε πρόβλημα και μάλιστα πολύ σοβαρό, διότι τότε δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τις άλλες επιθυμίες μας, που είναι και αυτές κομμάτι της προόδου, όπως την καταλαβαίνουμε. Πώς, λ.χ., θα έχουμε τις συντάξεις και τις υπηρεσίες πρόνοιας «που μας αξίζουν!», κατά την παροιμιώδη έκφραση; Εκεί που η αντίφαση της συγκεκριμένης νοοτροπίας με την πραγματικότητα προβάλλει σε όλη τη γελοιότητά της είναι στον θρήνο για το δημογραφικό. Ολοι αυτοί που οδύρονται και ζητούν μέτρα, ζητούν ουσιαστικά να κάνει το κράτος τα παιδιά.
Γιατί αυτό είναι, αν πιστεύουμε ότι το δημογραφικό λύνεται με επιδόματα. Την ίδια ώρα, όμως, ουδείς εκ των μεμψιμοιρούντων για το επερχόμενο τέλος του Ελληνισμού δεν καταδέχεται να μειώσει το βιοτικό επίπεδο του, προκειμένου να αποκτήσει ένα ακόμη παιδί. Οχι! Η λογική είναι να μου διπλασιάσει τον μισθό η κυβέρνηση, για να κάνω δεύτερο παιδί, να μου τον τριπλασιάσει, για να κάνω και τρίτο και πάει λέγοντας.
Σταματώ εδώ όμως, γιατί ο σκοπός του σημειώματος δεν είναι να γκρινιάξω. Περιγράφω το πρόβλημα, για να καταλήξω σε πρόταση λύσης. Θέλω να σταθώ χρήσιμος για τη Δημοκρατία μας, που πενηντάρισε και για την οποία είμαι ειλικρινά περήφανος, καθώς η τύχη το έφερε να μεγαλώσω επί χούντας και θυμάμαι καλά την Ελλάδα τότε και το αίσθημα της ντροπής που μου προκαλούσε. Αρκετά όμως με τα σαλιαρίσματα και τους συναισθηματισμούς, πάμε στο ψητό. Αν θέλουμε λιγότερη δουλειά και γενικώς λιγότερη προσπάθεια, αλλά να περνάμε όλο και καλύτερα, μόνο ένας τρόπος υπάρχει και φοβάμαι ότι δεν θα σας αρέσει καθόλου: να επαναφέρουμε τη δουλεία.
Πολύ απλά, ένα μέρος του πληθυσμού (αρκετά μεγαλούτσικο, φοβάμαι…) να δουλεύει για τους άλλους, ώστε αυτοί οι άλλοι να έχουν τη δυνατότητα να βελτιώνουν συνεχώς το επίπεδο της ζωής τους. Λυπάμαι, ούτε σε μένα αρέσει, αλλά διαφορετικός τρόπος δεν υπάρχει αν θέλουμε να έχουμε και τα δύο. Αν θέλουμε να χτίσουμε την ουτοπία, πρέπει πρώτα να θυμηθούμε τη δουλεία. Υπό την προϋπόθεση, εννοείται, ότι οι δούλοι θα είναι κάποιοι άλλοι και όχι εμείς.
Υπάρχουν βέβαια και το αναγνωρίζω σοβαρά τεχνικά προβλήματα, με πρώτο το πώς καταφέρνεις να πείσεις τους περισσότερους ανθρώπους γύρω σου να αποδεχθούν τη θέση του δούλου, με όλες τις πρόνοιες που προβλέπει το Ρωμαϊκό Δίκαιο. Και πες ότι, με πολέμους, σφαγές και κατακτήσεις, το πετυχαίνεις. Πώς τα βγάζει πέρα κατόπιν, με τα πρακτικά προβλήματα στη λειτουργία των δουλοκτητικών κοινωνιών, που είναι γνωστά από τις περιπτώσεις και της αρχαίας Σπάρτης και των Νοτίων Πολιτειών της προεμφυλιακής περιόδου των ΗΠΑ; Δεν τα βγάζεις! Ο μοναδικός τρόπος να εφαρμοστεί η πρόταση μου θα ήταν μέσω ενός σοβιετικού τύπου καθεστώτος, αλλά και αυτό δοκιμάστηκε, απέτυχε και κανείς δεν το νοσταλγεί. Επομένως, τι; Επομένως, ας το ξεχάσουμε. Καλύτερα να ψάξουμε τρόπους για να αυξήσουμε την παραγωγικότητα της οικονομίας μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Ο Δήμος Αργιθέας ανακοίνωσε ότι αναβάλλεται η προγραμματισμένη για το προσεχές Σάββατο εκδήλωση στο χωριό Πετρίλο, για τα 80 χρόνια από την «Κυβέρνηση του Βουνού». Η αναβολή οφείλεται «σε σοβαρούς προσωπικούς λόγους» του κεντρικού ομιλητή κ. Προκόπη Παυλόπουλου, πρώην Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το σημειώνω, γιατί εγώ είχα κλείσει να πάω, όπως και πολλοί άλλοι είμαι βέβαιος, ευτυχώς όμως ένας καλός φίλος (που πάντα με σκέφτεται) με ειδοποίησε. Μια ιδέα της τελευταίας στιγμής: Γιατί δεν καλούν τον κ. Αντώναρο να μιλήσει, αφού δεν ευκαιρεί ο κ. Παυλόπουλος;
