Σήμερα, 18 Δεκεμβρίου, είναι η μέρα που έχει ορίσει ο ΟΗΕ ως Παγκόσμια Ημέρα Μεταναστών. Ή, όπως θα μπορούσε να αποκαλείται σε μια ειλικρινή Ευρώπη (οι παρόντες δεν εξαιρούνται), Ημέρα Ακροδεξιάς Ρητορικής και Ρατσιστικών Προκαταλήψεων.

Σε όλη την ήπειρο το Μεταναστευτικό χρησιμοποιήθηκε για να ερεθίσει τα πιο ταπεινά μας ένστικτα και τελικά αναδείχθηκε ως η αιχμή ακροδεξιών παρατάξεων ώστε να βρουν τον δρόμο είτε για την εξουσία είτε για το Κοινοβούλιο.

Μια πάντα ενδιαφέρουσα αντίφαση είναι ότι αυτοί που φοβούνται μήπως «όλοι αυτοί οι ξένοι μάς αλλοιώσουν τον πολιτισμό», συχνά ταυτίζονται με όσους ξεχνούν ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός για τον οποίο είναι τόσο υπερήφανοι – αν δεν αισθάνονται και φυσικοί συνεχιστές του – μπόρεσε να δημιουργηθεί χάρη ακριβώς στην επαφή με τους ξένους, στην τριβή με το διαφορετικό μέσω του εμπορίου, στο άνοιγμα του μυαλού.

Δις μετανάστης

Ισως ακόμα πιο χαρακτηριστική ειρωνεία για τους εθνικιστές στη χώρα μας είναι ότι ο πιο διάσημος Ελληνας αυτή τη στιγμή στον κόσμο υπήρξε δύο φορές μετανάστης. Διότι, παρότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα, αρχικά βίωσε ως παιδί όλες τις δυσκολίες που βιώνει μια οικογένεια μεταναστών και στη συνέχεια βρέθηκε στις ΗΠΑ, ένας 18χρονος αδύνατος έφηβος σε ένα άγνωστο σύμπαν. Παρεμπιπτόντως, από τα πέντε παιδιά της οικογένειας Αντετοκούνμπο, οι τρεις έχουν αναδειχθεί πρωταθλητές ΝΒΑ. Πρέπει να είναι τα πιο επιτυχημένα αδέλφια από την εποχή των αδελφών Μπροντέ.

Και την ίδια ώρα που ακόμη σφίγγουμε λίγο πιο δυνατά την τσάντα μας όταν διασταυρωνόμαστε στον δρόμο με κάποιον άνθρωπο αφρικανικής καταγωγής, η περιγραφή «Γηραιά Ηπειρος» μοιάζει για την Ευρώπη πιο κυριολεκτική από ποτέ.

Μελέτες επί μελετών δείχνουν τους κινδύνους που εγκυμονεί για την Ευρώπη το γεγονός ότι η ίδια δεν… πολυεγκυμονεί. Οι ελλιπείς προνοιακές πολιτικές, που ακόμα κι όταν υπάρχουν μυρίζουν έμφυλες διακρίσεις, δεν καθιστούν πολύ… σέξι την τεκνοποίηση. Οι πολίτες στην ΕΕ κατά μέσο όρο γερνάνε («και δεν πεθαίνουν κιόλας», που έλεγε – θεωρητικά χαριτολογώντας – κι ο Ανδρέας ο Λοβέρδος) και ως εκ τούτου οι ελλείψεις σε εργατικό δυναμικό, οι αυξημένες ανάγκες σε υγειονομική περίθαλψη και η κρίση του ασφαλιστικού συστήματος είναι προ των πυλών. Και ξέρετε πώς είναι η Ελλάδα με τις κρίσεις. Οπως εγώ με τα γλυκά: μπορεί να μη μου αρέσουν γενικά, αλλά τελικά τα δοκιμάζω όλα.

Η Κομισιόν ήδη χτυπάει καμπανάκια κι ένα από τα προτεινόμενα μέτρα είναι η εισαγωγή (νόμιμων, βεβαίως) μεταναστών – κατά κανόνα για δουλειές χαμηλής εξειδίκευσης –, πρακτική που αφορά το εργασιακό κομμάτι του δημογραφικού προβλήματος και την οποία ήδη εφαρμόζει η Ελλάδα.

Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μου, η λύση του δημογραφικού με το αγκάλιασμα και την ενσωμάτωση των μεταναστών (άσχετα αν τελικά το προκαλέσει η ίδια η ζωή) ακούγεται μακρινό όνειρο. Είναι από τις προτάσεις που σε κάποια αφτιά ίσως να κάνει την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια να ακούγεται πιο αποδεκτή (μπορεί να είναι γκέι, αλλά είναι Ελληνες!).

Η παρηγοριά

Τουλάχιστον είναι μια μικρή παρηγοριά να βλέπεις παιδιά διαφόρων φυλών να γυρίζουν μαζί από το σχολείο, να αστειεύονται μαζί, να παίζουν μαζί. Σε αυτές τις παρέες, μπορεί να μη βρίσκεται η λύση του δημογραφικού (κάτι πρέπει να κάνει και το κράτος, ε;), αλλά ενδέχεται να χτίζεται ένα γερό ανάχωμα απέναντι στην επέλαση του ρατσισμού.

Διότι όπως έγραφε και ο Βασίλης Ραφαηλίδης, σε μια ατάκα που κανονικά θα έπρεπε να είναι γραμμένη στην είσοδο κάθε σχολείου, καθαροί λαοί υπάρχουν μόνο στους βρώμικους εγκεφάλους των σοβινιστών.