Ας φανταστούμε ένα παράλληλο σύμπαν (το οποίο μπορεί να είναι και ο επόμενος παράλληλος δρόμος από εκεί που μένουμε) όπου ιδρύεται η Συμμαχία Ομοφοβικών Φιλοζωικών Ιδρυμάτων Αττικής. Και ας πούμε ότι ο εν λόγω φορέας – που αν δεν το προσέξατε σχηματίζει αυτάρεσκα το αρκτικόλεξο ΣΟΦΙΑ – διακηρύττει ότι τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δεν θα πρέπει να έχουν κατοικίδια, γιατί αφενός δεν είναι ικανοί να τα φροντίσουν σωστά και αφετέρου είναι κακό για τα ζώα.
Και αυτό όχι επειδή κάποιοι/ες από αυτούς/ές έχουν π.χ. ποινικό μητρώο γεμάτο καταδίκες για κακοποίηση ζώων ή για βίαιες επιθέσεις (όροι οι οποίοι δεν είναι απαγορευτικοί για κατοχή ζώου από τους ετεροφυλόφιλους). Απλά δεν πρέπει να έχουν κατοικίδια επειδή είναι μέλη μιας κοινότητας. Μιας μειονοτικής κοινότητας, για την ακρίβεια. Φαντάζομαι και ελπίζω ότι όλοι θα θεωρούσαμε απαράδεκτη μια τέτοια απαγόρευση. Και ελπίζω και φαντάζομαι ότι όλοι ξέρετε πού αναφέρομαι στην πραγματικότητα…
Θέμα αμεροληψίας
Και μια και μιλάμε για νοητικά πειράματα, ένα από τα αγαπημένα μου είναι αυτό του φιλοσόφου Τζον Ρολς, ο οποίος με στόχο την αμεροληψία προτείνει το περίφημο «πέπλο της άγνοιας». Σύμφωνα με την πρότασή του, προκειμένου να αποφανθούμε για κανόνες δικαιοσύνης θα πρέπει να φανταστούμε ότι αγνοούμε τη θέση μας στην κοινωνία. Τι κοινωνικές αποφάσεις θα παίρναμε αν δεν ξέραμε αν είμαστε γυναίκα ή άνδρας, πλούσιος ή φτωχή, μαύρη ή λευκός, ανάπηρη ή αρτιμελής, θρήσκος ή άθρησκη, στρέιτ ή γκέι. Θα αποφασίζαμε άραγε ότι οι γκέι άνθρωποι είναι εξ ορισμού ακατάλληλοι για γονείς; Ή ότι οι στρέιτ είναι εξ ορισμού καταλληλότεροι; Ή, μάλλον, τι καταλληλότεροι, οι μόνοι κατάλληλοι!
Φυσικά όλοι ζούμε τη ζωή μας και παίρνουμε τις αποφάσεις μας έχοντας ολόκληρο οπλοστάσιο από πεποιθήσεις και προκαταλήψεις. Θέλει κάποια φαντασία και ανοιχτό μυαλό για να συμμετάσχεις με επιτυχία στο πείραμα. Αμφιβάλλω, ας πούμε, για την ικανότητα των «Δεν μας νοιάζει τι κάνουν σπίτι τους, φτάνει να μην προκαλούν» να φορέσουν το πέπλο της άγνοιας. Γιατί δεν γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι τελικά μια χαρά τούς ενδιαφέρει τι κάνουν σπίτι τους, ακόμα κι αν όχι μόνο δεν προκαλούν, αλλά ίσα-ίσα επιθυμούν να συμμετάσχουν στο πλέον συμβατικό είδος οικογένειας: δυο γονείς, δυο παιδάκια. Το ίδιο αμφιβάλλω και για την ικανότητα των «Δεν έχω κάτι με τους γκέι, έχω και φίλους γκέι, αλλά δεν μου αρέσουν οι δημόσιες διαχυτικότητες». Λες και είναι το ίδιο να κρατηθούν χέρι-χέρι ή να φιληθούν δυο άνθρωποι ασχέτως φύλου. Λες και υπάρχει περίπτωση ένα ετερόφυλο ζευγάρι να κινδυνεύσει να υποστεί αναίτια βία για ένα φιλί.
Γιατί υποφέρουν
Αλλά ας είμαστε δίκαιοι, όντως τα παιδιά ομόφυλων γονέων μπορεί να δυσκολευτούν και να υποφέρουν δυσανάλογα στη ζωή τους. Φαντάσου να είσαι παιδί δυο μανάδων, βιολογικό παιδί μίας από αυτές και αυτή να πάθει κάτι. Και να βρεθείς να ζεις σε κανένα ίδρυμα ή με μια φρικτή, μνησίκακη γιαγιά που στερεί τη μάνα από το παιδί και το παιδί από τη μάνα. Γιατί αυτό είναι ένα πολύ ρεαλιστικό σενάριο, όχι στο παράλληλο σύμπαν όπου υφίσταται η ΣΟΦΙΑ αλλά στο ελληνικό σύμπαν του 2024, που ανέχεται να υπάρχουν πολίτες β’ κατηγορίας και νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα με αστερίσκους. Και από την άλλη φαντάσου να μεγαλώνεις ένα παιδί που πιστεύει ότι έχει κάθε δικαίωμα να κοροϊδεύει ένα άλλο παιδί επειδή έχει δύο μπαμπάδες. Επίσης ρεαλιστικό σενάριο σε ένα κοινωνικό σύνολο που ανέχεται την τυραννία αλλά και την αυταρέσκεια της πλειοψηφίας. Οντως εφιαλτικά σενάρια. Μήπως να αλλάζαμε τις συνθήκες που τα καθιστούν ρεαλιστικά;
