Αυτή η στήλη αγαπάει πολύ κάποιες αφηρημένες έννοιες: δικαιοσύνη, ισότητα, ελευθερία, αλληλεγγύη, αδελφοσύνη. Επίσης αναγνωρίζει τις αντιφάσεις που ταλανίζουν όλους τους ανθρώπους. Με αφορμή λοιπόν τα πλέι οφ του ΝΒΑ που ξεκίνησαν το Σάββατο, ομολογεί ανερυθρίαστα ότι δεν έχει πρόβλημα να προσκυνάει πότε πότε και σωβρακοφανέλες, κατά τον πανούσειο στίχο. Κι αυτό, παρότι ο επαγγελματικός αθλητισμός, πέραν όλων των άλλων, είναι ένα πεδίο όπου κατεξοχήν θριαμβεύουν και επιβραβεύονται η ανισότητα, ο ανταγωνισμός, η αριστεία. Και τι αριστεία! Στο όριο του γελοίου – πράγμα που συμβαίνει συχνά με αυτή τη λέξη, αλλά τέλος πάντων.
Μικρά περιθώρια
Διότι, ακόμα συχνότερα, η διαφορά μεταξύ θριάμβου και ολέθρου είναι ένα καλάθι στην εκπνοή, ένα πέναλτι ή ένα δοκάρι, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για ανθρώπους που μόλις έχουν τρέξει 10 ολόκληρα χιλιόμετρα, ένα εκατοστό του μέτρου όχι στο καλύτερο άλμα αλλά στο δεύτερο ή το τρίτο καλύτερο, ένα εχθρικό ή ατυχές σφύριγμα, μια τυχερή αναπήδηση της μπάλας στο φιλέ. Γιατί, ως γνωστόν, η καλύτερη άμυνα είναι η τύχη. Και η καλύτερη επίθεση επίσης. Και όπως μπορεί να σας επιβεβαιώσει κάθε αθλητής, σε κάποιες οριακές στιγμές είναι καλύτερα να είσαι τυχερός παρά καλός.
Και, παρ’ όλα αυτά, σε αυτές ακριβώς τις οριακές στιγμές υπάρχει μια ανατριχίλα που δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Και όποιοι δεν έχουν βρει το άθλημά τους – γιατί έχω τη θεωρία ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα άθλημα για κάθε άνθρωπο – δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό γιατί δεν είναι κάτι που γίνεται αντιληπτό διανοητικά αλλά βιωματικά, συναισθηματικά. Ενα τρίποντο της Κέιτλιν Κλαρκ από το… λογότυπο της ομάδας στο κέντρο, ένα κάρφωμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο με άλμα από τη γραμμή των βολών, ένα μπάκχαντ στην ευθεία του Ρότζερ Φέντερερ σε μπρέικ πόιντ, ένα παγκόσμιο ρεκόρ της σχεδόν ανέκφραστης Σίντνεϊ Μακ Λάφλιν, η κούρσα του Γιουσέιν Μπολτ με το πονηρό χαμόγελο δεν περιγράφονται, βιώνονται. (Αν και έχω επίγνωση ότι δεν κρατήθηκα, προσπάθησα να τα περιγράψω και λίγο.)
Ακόμα κι εγώ, που έχω την τύχη να έχω βρει παραπάνω από ένα αθλήματα, κάποια από τα οποία μάλιστα κακοποιώ και δυσφημώ με κάθε ευκαιρία στον ελεύθερό μου χρόνο, δεν είχα συνειδητοποιήσει τη σημασία του αθλητισμού στη ζωή των φιλάθλων παρά μόνο με την έλευση της πανδημίας. Οταν κλειστήκαμε μέσα προσπαθώντας να αναχαιτίσουμε την επέλαση της COVID-19, μας έλειψαν πολλές συνήθειες: οι έξοδοι με φίλους, τα πολιτιστικά δρώμενα, τα σπορ. Προσπαθήσαμε να καλύψουμε το κενό: καθημερινές βιντεοκλήσεις με την παρέα (9.15 ακριβώς!), ταινίες και μουσικές στο σπίτι, πολλοί καλλιτέχνες άλλωστε πρόσφεραν θεατρικές, μουσικές και χορευτικές παραστάσεις online. Οι φίλαθλοι αναγκαστήκαμε να περιοριστούμε σε κονσέρβες, το YouTube πήρε φωτιά: παλιά παιχνίδια, παλιά στιγμιότυπα, παλιές αναλύσεις. Μηδέν ανατριχίλα. Από τους προνομιούχους (τους μη αστέγους, τους μη εγκλείστους σε καμπ, φυλακές, ιδρύματα) ήμασταν η πιο αδικημένη κατηγορία.
Αντίδοτο
Αναρωτιέμαι αν θα γίνει ποτέ έρευνα για τις επιπτώσεις της καραντίνας και των απαγορεύσεων που τη συνόδευσαν στην ψυχική υγεία των φιλάθλων. Εχετε σκεφτεί ποτέ γιατί τα περισσότερα ματς, οι περισσότεροι τελικοί, η κορύφωση πολλών αθλητικών διοργανώσεων γίνονται Κυριακή; Για μεγαλύτερη θεαματικότητα, προφανώς: η Κυριακή είναι αργία για τους περισσότερους εργαζομένους. Επίσης όμως είναι η πιο μελαγχολική ημέρα της εβδομάδας, η πιο μοναχική, καμιά φορά η πιο αβάσταχτη. Καμιά φορά όμως μπορεί να κοιτάξεις το πρόγραμμα και να έχει έναν τελικό Μάστερς στο τένις, δύο παιχνίδια ΝΒΑ σε νορμάλ ώρα (πριν από τις 2 το πρωί), έναν τελικό σνούκερ και ένα ντέρμπι στην Πρέμιερ Λιγκ. Και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζεται.
