Ας ξεκινήσουμε με μια ωραία εικόνα, γιατί δεν θα υπάρχουν πολλές στις επόμενες λέξεις που θα διαβάσετε: Κυριακή πρωί, ευκατάστατη οικογένεια παίρνει το πρωινό της, σε ένα σπίτι λίγο μεγαλύτερο από 100 τ.μ. Γονέας 1, γονέας 2 και ένα παιδί που την περασμένη Παρασκευή τελείωσε τα μαθήματα της Γ’ Λυκείου και ετοιμάζεται χαλαρά για τις Πανελλαδικές.
Ακούν για τα προβλήματα της Παιδείας και της δημόσιας Υγείας, αλλά αντιδρούν με την ατάκα από το «Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς: «Ως εδώ όλα καλά, σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση». Εξάλλου, μένουν στην πρωτεύουσα και έχουν προνοήσει: ιδιωτική ασφάλεια υγείας, οπότε δεν παίζουν ράντζα και ουρές· ιδιωτικό σχολείο για το παιδί, οπότε δεν νοιάζονται που οι δασκάλες δεν έχουν λεφτά για το νοίκι, που δημόσια νοσοκομεία και σχολεία είναι υποστελεχωμένα.
Και τώρα που ήρθε η ώρα για ανώτατες σπουδές, δεν πειράζει που απαξιώνονται τα ελληνικά πανεπιστήμια, που σιγά σιγά ξηλώνεται το «δημόσια» από την Παιδεία, που το «δωρεάν» θα έχει γίνει ανάμνηση, έτσι κι αλλιώς το παιδί θα πάει «στο εξωτερικό».
Μικρό κράτος
Το ξήλωμα του κοινωνικού κράτους όμως οδηγεί στο περίφημο «μικρό κράτος», που σημαίνει Τάξη και Ασφάλεια, και αυτό ήταν. (Η ασφάλεια των τρένων, όπως μάθαμε, δεν περιλαμβάνεται στο πακέτο.) Τι γίνεται όμως όταν απαξιώνονται κι άλλα δημόσια αγαθά, για τα οποία δεν έχουν συνηθίσει ούτε τέτοια εύπορα στρώματα την ανάθεσή τους στην «αγορά»; Τι γίνεται όταν, για παράδειγμα, προσλαμβάνονται διαρκώς αστυνομικοί, δημιουργούνται νέες ομάδες, εξοπλίζονται ακατάπαυστα, και π.χ. μια γυναίκα δολοφονείται μπροστά στο αστυνομικό τμήμα όπου έχει πάει να ζητήσει προστασία;
Κι αφού την έχουν ενημερώσει ότι τα περιπολικά δεν είναι ταξί για να την πάνε σπίτι της; Τι γίνεται όταν οι πυροσβέστες, αντί να προσλαμβάνονται, μονάχα κακολογούνται, και σε κάθε περίπτωση οι φωτιές αφήνονται ανεξέλεγκτες να φτάσουν μέχρι τα σπίτια; Τι γίνεται όταν, αντί για αντιπλημμυρικά έργα, τα σπίτια αφήνονται να τα πάρει το ποτάμι; Τι θα κάνουν αυτά τα κοινωνικά στρώματα; Θα προσλάβουν ιδιωτικούς πυροσβέστες και σωματοφύλακες; Μισθοφόρους σε περίπτωση πολέμου; Δικαστές σε περίπτωση που η υπόθεσή τους πάρει καμιά δεκαετία; Είπαμε «ευκατάστατοι», αλλά δεν είναι και κροίσοι. Οπότε τι; Θα διαμαρτυρηθούν; Θα μεταναστεύσουν; Μένει να το δούμε.
Ενδεχομένως η κατάσταση της Ελληνικής Αστυνομίας να μη σώζεται. Κάποιοι το παίζουν πιστολέρο στην Αγρια Δύση, άλλοι παρακολουθούν τη σκηνή του εγκλήματος σαν να έχουν πάει σινεμά. Πότε θα το καταλάβουμε άραγε ότι δεν σώζεται; Οταν θα τη χρησιμοποιούν μόνο για έκδοση ταυτότητας και στα υπόλοιπα θα βρίσκουν την άκρη μόνη τους; Μου έκλεψαν το ποδήλατο και μου ζητάνε λεφτά για να το επιστρέψουν; Πάρ’ τα να τελειώνουμε. Επεσα θύμα διαδικτυακής απάτης; Πληρώνω τους απατεώνες και πάω παρακάτω. Με απειλεί ο πρώην; Κυκλοφορώ με τις κολλητές, μίνιμουμ τρεις τρεις, στο μεταξύ μαθήματα αυτοάμυνας και τα κλειδιά ανάμεσα στα δάχτυλα.
Με το λάστιχο
Στο σπίτι ξεχορταριάζω μέχρι και τις γλάστρες και είμαι σταντ μπάι με το λάστιχο ποτίσματος. Αν έχω και πισίνα, καλώ τους πυροσβέστες να πάρουν νερό. Εχω και ένα κανό εύκαιρο, γιατί ατομική ευθύνη είναι αυτή, μπορεί να μου πουν: Μα καλά, δεν ήξερες πού πήγες και αγόρασες σπίτι;
Συγγνώμη, δεν ήξερα. Ε, τώρα ξέρω. Και έχω και κανό και σφυρίχτρα και αποξηραμένο μεζέ για το σκυλί που μπορεί να βάλουν να με αναζητήσει κάτω απ’ τα συντρίμμια της χώρας. Ή μήπως έπρεπε να έχω και εκπαιδευμένο σκυλί; Συγγνώμη, δεν το είχα σκεφτεί. Προλαβαίνω; Ή να βασίσω τις ελπίδες μου στο ότι κάποιοι μπορεί κάποτε να ξυπνήσουν από τον ύπνο του αδίκου;
