Πέτυχα τον Πρωθυπουργό στο λεωφορείο! Για την ακρίβεια, τον πέτυχα σε μια φωτογραφία στο αμαξοστάσιο του ΟΑΣΑ στο Κορωπί να στέκεται χαμογελαστός σε ένα από τα καινούργια λεωφορεία που θα κυκλοφορούν στην Αττική. Γιατί, ομολογουμένως, θα ήταν μάλλον δύσκολο να τον συναντήσω «κανονικά» σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς. Μπαίνω τόσο σπάνια πια που οι πιθανότητες είναι εξαιρετικά μικρές. Ο κ. Μητσοτάκης, αντίθετα, πρέπει να χρησιμοποιεί τα μέσα πολύ συχνά. Η φυσική του στάση μέσα στο όχημα, ο τρόπος που κρατιόταν από τις χειρολαβές φανέρωναν έναν άνθρωπο ο οποίος πρέπει να πηγαίνει στη δουλειά του αλλάζοντας τρεις συγκοινωνίες.
Θέμα ασφάλειας
Ας μου συγχωρηθεί η ήπια ειρωνεία για τις μεταφορικές συνήθειες του Πρωθυπουργού, δεν είναι προσωπική η αιχμή. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί δεν κινούνται με μέσα μαζικής μεταφοράς, αν μη τι άλλο για λόγους ασφαλείας. Πόσοι αστυνομικοί (σημείωση προς τη διόρθωση: προσοχή, να μείνει «αστυνομικοί») θα χρειάζονταν άραγε για να ελέγξουν το πλήθος που θα περίμενε να τους αποθεώσει σε μετρό, τραμ και τρόλεϊ;
Το θέμα βέβαια δεν είναι το λεωφορείο, είναι η φωτογραφία. Ναι, σίγουρα, πάντα οι κυβερνώντες έκαναν φιέστες για οτιδήποτε αγοραζόταν ή εγκαινιαζόταν (συχνά ακόμη και χωρίς να υπάρχουν και πολλά πράγματα πίσω από την κομμένη κορδέλα). Και αντίστοιχα οι αντιπολιτευόμενοι προσέτρεχαν πρώτοι στα θύματα κάποιας τραγωδίας, συνήθως λέγοντας με νόημα: «Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για τις κυβερνητικές ευθύνες», εννοώντας «αν δεν μιλήσουμε τώρα για κυβερνητικές ευθύνες, πότε θα μιλήσουμε;». Ωστόσο, με την εισβολή των social media στις ζωές μας, το πράγμα – κατά το λαϊκώς λεγόμενο – έχει ξεφύγει. Η εικόνα έχει γίνει βασική προτεραιότητα, η διαχείριση της ζημιάς έχει γίνει σημαντικότερη από την παραγωγή πολιτικής. Και όταν μια επιχείρηση (γιατί τι είναι το κόμμα, αν όχι ένας φορέας που επιχειρεί τη διαιώνιση και την επικράτησή του σε μια συγκεκριμένη αγορά;) ρίχνει το βάρος της στη διαφήμιση, δεν θα εκπλαγεί κανείς αν προκύψουν εκπτώσεις στην ποιότητα του προϊόντος.
Τα θύματα
Μεγαλύτερα θύματα βέβαια είναι οι καταναλωτές. Στην προκειμένη περίπτωση, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, αυτοί εν τέλει που – για να γυρίσουμε προσωρινά εκεί από όπου ξεκινήσαμε – θα χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Σε μια εποχή που όλο και περισσότεροι/ες επιδίδονται σε έναν αγώνα δρόμου για την επιβίωση, και όπου είναι πολυτέλεια η ύπαρξη προσωπικού ποιοτικού χρόνου, πόσο μάλλον η δυνατότητα για ενασχόληση με τα κοινά, μοιάζουμε συλλογικά να πάσχουμε από ένα είδος διαταραχής ελλειμματικής προσοχής. Με επίκεντρο το κινητό μας, τον φίλο που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ αρκεί να τον έχουμε φορτισμένο, επιτρέπουμε αναπόφευκτα στα βίντεο λίγων δευτερολέπτων ή στους πομπώδεις τίτλους εντυπωσιακών – αλλά ίσως όχι τόσο υπαρκτών – ειδήσεων να αποτελούν την όποια ενημέρωση λαμβάνουμε.
Και σε όλη αυτή την «ενημέρωση», βέβαια, πρέπει να μπει και ο ανησυχητικός συντελεστής της τεχνητής νοημοσύνης. Και δεν μιλώ για τα πειραγμένα βίντεο με τον Τραμπ να συλλαμβάνεται και τον Τσίπρα να τραγουδά αρχοντορεμπέτικα. Κάτι τέτοια, πες, μες στην υπερβολή τους είναι αναγνωρίσιμα, όχι ότι δεν επιτελούν κι αυτά τον ρόλο τους.
Η διατύπωση
Περισσότερο σκέφτομαι την «εξατομικευμένη» πληροφόρηση: Η Ειρήνη Σαμπατακάκη είναι φιλόζωη; Μετά το βίντεο με τα γατάκια, δείξ’ της τον τάδε πολιτικό. Αρέσουν στον Γιάννη Παπαδόπουλο τα αυτοκίνητα; Μετά τα στιγμιότυπα του γκραν πρι, πέτα του βίντεο με τη δείνα υπουργό.
Ξαναδείτε την πρώτη πρόταση του κειμένου που διαβάζετε: «Πέτυχα τον Πρωθυπουργό στο λεωφορείο!». Ισως σωστότερη διατύπωση θα ήταν: «Με πέτυχε ο Πρωθυπουργός εκεί που έκανα διακοπές στην Ψίμυθο…».
