Εμοιαζε χαμένος σε έναν δικό του κόσμο. Πεσμένος στο χορτάρι, χωρίς να κλαίει, αλλά με αυτή τη λύπη στο πρόσωπό του που αν τη «διαβάσεις» σου ραγίζει την καρδιά. Καμιά φορά οι άνθρωποι είναι καλό να ξεσπάνε για να βγάλουν από μέσα τον πόνο τους. Εκείνος δεν το έκανε. Τον πλησίασε ο Εμανουέλ Μακρόν, κοτζάμ πρόεδρος της Γαλλίας, τον έπιασε από τον ώμο, άρχισε να του μιλάει σαν να είναι γιος του. Εκείνος παρέμενε αποσβολωμένος, χωρίς την παραμικρή διάθεση να αρθρώσει λέξη. Κοιτούσε απλά στο άπειρο.
Λίγο αργότερα τα φλας ήταν ξανά πάνω του. Τη στιγμή που πήγε να κάτσει στον πάγκο πλάι στους συμπαίκτες του, με τη φανέλα του να καλύπτει το πρόσωπό του. Περιμένοντας την πιο αμήχανη στιγμή στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Ενα μετάλλιο που δεν ήθελε, όπως είναι αυτό της δεύτερης θέσης. Και ένα βραβείο, του πρώτου σκόρερ, που θα το αντάλλασσε με εκείνο που στιγμές αργότερα κρατούσε ο Λιονέλ Μέσι και η παρέα του. Με το Παγκόσμιο Κύπελλο. Σε ένα φωτογραφικό καρέ που θα μείνει για πάντα, ο Κιλιάν Εμπαπέ δεν θα μπορούσε να είναι χαμογελαστός. Το μόνο που κατάφερε ήταν να σχηματίσει ένα μειδίαμα στα χείλη του. Ξερό. Παγωμένο. Αμήχανο. Ακομψο. Αφόρητο. Αν υπήρχε μια στιγμή που θα ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
