Κέρδισαν, από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα, πολλά. Ανάγκασαν τα media να ασχοληθούν μαζί τους. Να τους κάνουν πρωτοσέλιδο, να ψάξουν τις ζωές τους, να βρουν λόγια να γράψουν και να πουν για εκείνους. Ακόμα και ο ξένος Τύπος έκανε αφιερώματα στα δύο «golden boys» του Παναθηναϊκού.
«Μοιάζει στον Ριμπερί» έγραψαν οι Γερμανοί σε αφιέρωμά τους στον Τάσο Χατζηγιοβάνη. «Στην Ιντερ τον θεωρούν έναν από τους δέκα μικρούς Ευρωπαίους που μπορούν να εξελιχθούν σε… Μόντρις» τόλμησαν να πουν οι Ιταλοί, αναφερόμενοι στο ενδιαφέρον των Μιλανέζων για τον Γιάννη Μπουζούκη. Λόγια που αγγίζουν τα όρια της – ποδοσφαιρικής – ιεροσυλίας. Ετούτη όμως η υπερβολή αποδεικνύει πως αυτοί οι δύο είναι που ξεχώρισαν περισσότερο από ολόκληρη την καταπληκτική φουρνιά των «μπέμπηδων» του Γιώργου Δώνη.
«Χρυσάφι» στα χέρια του Παναθηναϊκού
Ο Γιάννης Μπουζούκης με το υπέροχο αριστερό πόδι, με τα… μάτια στην πλάτη, με την κάθετη πάσα που θυμίζει «δεκάρι» μιας άλλης, περασμένης εποχής και με την ωριμότητα στο παιχνίδι του. Και ο Τάσος Χατζηγιοβάνης, το παιδί που λατρεύει το ποδόσφαιρο όσο τίποτα στη ζωή, που «χτύπησε» τατουάζ στον λαιμό του μια μπάλα ποδοσφαίρου, ένας καταπληκτικός «winger», ο οποίος μπορεί στο ένας εναντίον ενός να περάσει οποιονδήποτε και έχει εξελιχθεί σε «παιδί-θαύμα» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτά τα δύο παιδιά μοιάζουν μία… σκάλα πάνω απ’ όλους τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους. Μοιάζουν με «χρυσάφι» στα χέρια του Παναθηναϊκού και του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τους έτυχαν πολλά καλά εντός του 2018. Με πρώτο και καλύτερο την έλευση του Γιώργου Δώνη στον Παναθηναϊκό. Χωρίς τον Δώνη δύσκολα θα υπήρχε ο Μπουζούκης σήμερα στο Τριφύλλι. Τον περασμένο Μάιο ήταν με το στιλό στο χέρι για να υπογράψει στον Αστέρα Τρίπολης, αλλά ο νυν προπονητής του πρόλαβε και έδωσε τα χέρια με τον Αλαφούζο προτού δώσει ο μικρός τα δικά του με τον Μπάκο και τον Καϋμενάκη. Και το όνομά του ήταν το πρώτο που είπε ο 49χρονος προπονητής στον μεγαλομέτοχο του Παναθηναϊκού. «Μπουζούκης. Κράτησέ τον… αύριο». Και τον κράτησε.
Τυχερός ήταν και ο Χατζηγιοβάνης που βρήκε μπροστά του τον Δώνη. Ο «Χατζή» είχε δείξει διαπιστευτήρια ενός σπάνιου και ατόφιου ταλέντου από τον καιρό του Στραματσόνι και την πρώτη του προετοιμασία με τη μεγάλη ομάδα σε ιταλικό έδαφος. Εδειξε και πέρυσι, με τον Ουζουνίδη να του δίνει χώρο και χρόνο. Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τον εφετινό Χατζηγιοβάνη. Μια ωριμότητα που μέχρι πέρυσι την… αγνοούσαμε. Και εφέτος είναι το πρώτο στοιχείο που συναντάς σε αυτόν. Θα προτιμήσει να δώσει δίπλα του αντί να σκοράρει ο ίδιος. Θα προτιμήσει να πασάρει αντί να ντριπλάρει μία επιπλέον φορά. Θα προτιμήσει να παίξει για την ομάδα αντί για τον εαυτό του και την εξέδρα. Εμαθε (ή του έμαθαν) να βάζει το «εμείς» πάνω από το «εγώ». «Ετσι θα εκτοξεύσεις την καριέρα σου» του είπαν. Και τους άκουσε…
Η χρονιά της… εξαργύρωσης
Είναι βαρύ το «νέος Ριμπερί» και ασήκωτο το «μικρός Μόντριτς». Πολλές φορές η ανάγκη για κάτι νέο και άφθαρτο φέρνει υπερβολές. Ο κόσμος θέλει νέα είδωλα και τα είδωλα χρειάζονται κάποιον να τα παρουσιάσει. Τα media… ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, έλεγαν οι παλιοί. Και μπορούν να φτιάξουν καριέρες, πρόσθεταν οι αθλητικοί.
Τα δύο αυτά παιδιά του Παναθηναϊκού δεν έχουν ανάγκη τον Τύπο για να πάνε μπροστά, σε μια εποχή που οι μεγάλες ομάδες μπορούν να στείλουν σε ένα πρωινό τους καλύτερους σκάουτερ ώστε να τους τσεκάρουν, να φτιάξουν το κατάλληλο report και να το παραδώσουν στους προϊσταμένους τους. Το ποδόσφαιρο το ίδιο θα τους δικαιώσει, αν συνεχίσουν να βαδίζουν στον δρόμο που χάραξαν από το περασμένο καλοκαίρι.
Αυτός ο δρόμος, της δουλειάς, της προσγείωσης, της συγκέντρωσης, της φιλοδοξίας, θα τους οδηγήσει στην επόμενη πίστα. Οποια κι αν είναι αυτή. Είτε η Εθνική Ελλάδος, είτε ένα νέο συμβόλαιο με μεγαλύτερες αποδοχές, είτε μια μεταγραφή που ονειρεύονταν από μικρά παιδιά, όταν έπαιζαν στις αλάνες. Θα έρθουν όλα, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Αρκεί να μείνουν πιστοί στο ποδόσφαιρο, σε όσα αυτό πρεσβεύει, και σε όσα τους έχουν διδάξει οι άνθρωποι που έχουν δίπλα τους και τους σφίγγουν τα λουριά όταν πάνε να ξεφύγουν.
Οπως μετά το εφετινό παιχνίδι στη Λάρισα, όταν ήδη οι δυο τους είχαν ξεκινήσει να αφήνουν μπόλικη… χρυσόσκονη έπειτα από κάθε τους ματς και ο Νίκος Νταμπίζας τούς κάλεσε κοντά του έξω από τα αποδυτήρια του AEL FC Arena για να τους πει πως καλό θα ήταν να αποφεύγουν τις δηλώσεις στα media, αφού ήδη αυτά ασχολούνται μαζί τους λόγω των αγωνιστικών τους επιδόσεων. Ο Νταμπίζας διέκρινε πως μπορεί να υπερεκτεθούν στη δημοσιότητα δύο παιδιά που μόλις ξεκίνησαν και αυτό να τους κάνει ζημιά και πρόλαβε να «κρατήσει» τουλάχιστον τους ίδιους.
Αυτή η μικρή, μα τόσο σημαντική ιστορία είναι όλος ο εφετινός Παναθηναϊκός και η διαχείριση σε όλο αυτό που συμβαίνει και στον ίδιο τον σύλλογο, μα κυρίως στα δικά του παιδιά, τα βγαλμένα από τα σπλάχνα του συλλόγου. Ενός συλλόγου που όχι στο τόσο μακρινό παρελθόν είχε βγάλει δύο ακόμα ταλέντα, που χάθηκαν στον χρόνο: τον Σωτήρη Νίνη και τον Χάρη Μαυρία. Τα δικά τους παραδείγματα και η διαχείριση εκείνων των παιδιών είναι κάτι που θέλουν να αποφύγουν για τα τωρινά ταλέντα. Και προς το παρόν τα πηγαίνουν περίφημα.
