Ηταν ο ορισμός του προπονητή – δικτάτορα. Φωνακλάς, επιθετικός, προσβλητικός, εκρηκτικός, λάτρης της σιδηράς πειθαρχίας, πίεζε τους παίκτες του στα όριά τους και έβγαζε αντιπάλους, διαιτητές και παράγοντες από τα ρούχα τους.
Ο Μπόμπι Νάιτ, όμως, ήταν ταυτόχρονα και χαρισματικός ηγέτης του κολεγιακού μπάσκετ που δίδαξε το άθλημα επί 29 χρόνια στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα στο Μπλούμινγκτον κατακτώντας τρεις φορές το πρωτάθλημα του NCAA, έβγαλε το Τέξας Τεκ από την ανωνυμία και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο με την εθνική ομάδα των ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες το 1984.
Το παιχνίδι τον ενθουσίαζε, ήταν αλήθεια: «Το παιχνίδι! Δεν χρειάζομαι τους 18.000 θεατές και όλα τα περιφερειακά. Αυτό που ευχαριστιέμαι πιο πολύ είναι η προπόνηση και η προετοιμασία» έλεγε. Τον συνέπαιρνε, όμως, σε τέτοιον βαθμό ώστε φερόταν συχνά σαν ανήλικος δίνοντας ένα εντελώς αντίθετο παράδειγμα με τις πράξεις από εκείνο που τόνιζε με τα λόγια.
Εκ των υστέρων το πιο διάσημο ξέσπασμά του, η καρέκλα που πέταξε στον αγωνιστικό χώρο στη διάρκεια ενός αγώνα με το Περντιού το 1985, ήταν μάλλον το πιο ανώδυνο από όλα. Γιατί εκτός από αυτό κουτούλησε κάποτε έναν παίκτη του, πήγε να πνίξει έναν άλλον, πυροβόλησε με άσφαιρα εναντίον ενός δημοσιογράφου, πέταξε έναν οπαδό αντίπαλης ομάδας στον σκουπιδοτενεκέ, έβαλε τις φωνές στις ίδιες του τις μαζορέτες επιδεικνύοντας τακτικά έναν θυμό που ξεχείλιζε σε κάθε αφορμή και του στοίχισε τελικά την απόλυση από την Ιντιάνα το 2000, όταν τα έβαλε με έναν φοιτητή που δεν τον προσφώνησε «κύριο» ή «κόουτς».
Ήταν ο ίδιος άνθρωπος που συγκέντρωσε δωρεές άνω των 500.000 δολαρίων για έναν παίκτη του ο οποίος έμεινε παράλυτος από αυτοκινητικό ατύχημα, που πεισματικά ωθούσε τους φοιτητές του να αποφοιτούν, που επίμονα ζητούσε μεταρρυθμίσεις στο σύστημα του κολεγιακού μπάσκετ και μαχόταν κατά των προπονητών που μετέρχονταν αθέμιτες μεθόδους. Λατρεμένος και μισητός, ο Μπόμπι Νάιτ έζησε ως δείγμα της ανθρώπινης αντίφασης.
