Εκείνο το µεσηµέρι, είναι βέβαιο πως δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Τον τρόπο που µε τα µεγάλα του µάτια κοιτούσε την πόρτα του Ρέντη να ανοίγει για χάρη του. Το αυτονόητο χτυποκάρδι της στιγµής. Την ίδια την απορία αν όλο αυτό συµβαίνει στα αλήθεια ή αν ονειρεύεται µε τα µάτια ανοιχτά.
Ολα τα είχε λογαριάσει ο ξανθομάλλης πιτσιρικάς και ας βρισκόταν 350 χιλιόμετρα μακριά από τη στοργή και την ασφάλεια του «πατρικού» του. Ενα ολόκληρο σχέδιο στο παιδικό του μυαλό. Θα έμενε με τον παππού και τη γιαγιά για έναν χρόνο, στον γειτονικό Ταύρο – αργότερα θα ήταν και «τρόφιμος» του αθλητικού κέντρου – για να ανοίγει το παράθυρο και να βλέπει το γήπεδο, τον Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς, τον Αντώνη Νικοπολίδη και τα άλλα μεγάλα αστέρια της εποχής. Και βέβαια θα προπονούνταν κάθε μέρα, όσο έπρεπε και άλλο τόσο, για να γίνει κάποτε σαν και αυτούς…
Αν τα κατάφερε καλά; Δεκαεννέα χρόνια μετά εκείνος ο πιτσιρικάς με τα ξανθά μαλλιά, δεν είναι παιδί, έχει παιδιά. Οπως έχει δικά του, στη συλλογή του, και μια σειρά από πιθανά και απίθανα ρεκόρ σε φόντο ερυθρόλευκο που τον αναβαθμίζουν στη λίστα των «θρύλων του Θρύλου». Ο ποδοσφαιριστής-σύμβολο μιας εποχής με τις 342 συμμετοχές, τους οκτώ τίτλους – έξι πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα –, τα 94 γκολ και τις 106 ασίστ. Εκείνος που φορώντας το περιβραχιόνιο του αρχηγού και το άγιο «7» στην πλάτη του έχει την ευκαιρία να κάνει ό,τι άλλος κανείς αρχηγός του Ολυμπιακού. Να τον οδηγήσει στον αγωνιστικό χώρο για τον τελικό της ιστορίας του. Για εκείνο το ένα παιχνίδι που περίμεναν γενιές οπαδών. Την αναμέτρηση της 29ης Μαΐου με αντίπαλο τη Φιορεντίνα, πλάι στο Κύπελλο του Conference League.
Ηταν 12 χρόνων το 2005 ο Κώστας Φορτούνης όταν άνοιγε εκείνη την πόρτα και μαζί μια σχέση ζωής. Εφτασε στα 31 και ένα ματς μακριά από εκείνο που οι φίλοι του Ολυμπιακού το τραγουδούν στην κερκίδα ως «ένα όνειρο τρελό». «Πραγματικά είμαστε όλοι μας πάρα πολύ τυχεροί που ανήκουμε στην ομάδα που έφτασε τον Ολυμπιακό σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Που συνδέουμε το όνομά μας με αυτή τη μεγάλη στιγμή του club. Φόρεσαν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές αυτή τη φανέλα όλα αυτά τα χρόνια. Ηταν επιθυμία χρόνων μια μεγάλη ευρωπαϊκή πορεία. Και συμβαίνει τώρα, λίγο πριν τη συμπλήρωση εκατό χρόνων ζωής για την ομάδα. Πώς λοιπόν να μη νιώθουμε τυχεροί. Και πώς να μη νιώθουμε την ευθύνη για εκείνο το ένα βήμα που υπολείπεται: Για να τελειώσουμε όπως πρέπει αυτό το υπέροχο ταξίδι. Για την κατάκτηση του τροπαίου»…
Υπ’ αριθμόν 75
Θα είναι με το καλό ο τελικός, το ευρωπαϊκό ματς με αύξοντα αριθμό 75 για τον αρχηγό του σε μια καταμέτρηση που ξεκίνησε Φλεβάρη του 2015 κόντρα στην Ντνίπρο, έφερε το πρώτο γκολ έναν Φλεβάρη μετά κόντρα στην Αντερλεχτ, και έφτασε εφέτος σε επίπεδα που δεν κατάφερε ποτέ άλλος κανείς έλληνας ποδοσφαιριστής: 18/18 ματς στα Κύπελλα Ευρώπης με 5 γκολ – το ένα πιο κρίσιμο από το άλλο – και 10 ασίστ. «Χαίρομαι πάρα πολύ που έπαιξαν ρόλο και οι δικοί μου αριθμοί σε αυτό το ταξίδι. Που συμπληρώσαμε τόσους μήνες στα Κύπελλα Ευρώπης. Κυρίως που κάναμε τον κόσμο μας να νιώσει ένα σωρό υπέροχα συναισθήματα και να φτιάξει για εμάς νύχτες σαν εκείνη της ρεβάνς με την Αστον Βίλα στο Φάληρο. Μια ιστορία που θα μνημονεύεται στην Ιστορία του Ολυμπιακού. Εχουμε όμως μπροστά μας ένα ματς. Και πρέπει όλοι να δώσουμε ξανά τον καλύτερό μας εαυτό. Ο,τι έχουμε και δεν έχουμε για να μείνει το τρόπαιο στην Ελλάδα».
Τι είχε αυτή η ομάδα που δεν είχαν οι προηγούμενες; «Εχει σίγουρα και εκείνη πολύ καλές προϋποθέσεις, όπως οι προηγούμενες. Οσα εξασφαλίζει για τους ποδοσφαιριστές του ένα club όπως ο Ολυμπιακός. Εχει καλούς παίκτες και επιθυμία όπως οι προηγούμενες. Εδώ και μερικούς μήνες όμως έχει στον πάγκο της και έναν άνθρωπο που μόλις έναν χρόνο πριν κατάφερε να μεταμορφώσει τη Σεβίλλη και σε χρόνο-ρεκόρ να την οδηγήσει στην κατάκτηση του Europa League κόντρα στη Ρόμα. Ισως αυτή να είναι η διαφορά. Οτι την κατάλληλη στιγμή βρέθηκε ένας άνθρωπος δίπλα μας που το είχε κάνει ξανά. Που πίστευε πολύ ότι μπορεί να το ξανακάνει. Και που μαζί του, παιχνίδι με το παιχνίδι το πιστέψαμε και όλοι εμείς περισσότερο. Καταφέραμε να αποκλείσουμε τη Μακάμπι ενώ χάσαμε με 4-1 στο Φάληρο. Καταφέραμε να περάσουμε μέσα στην Πόλη από τη Φενέρ, με τα γάντια του Τζολάκη. Καταφέραμε να αποκλείσουμε την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης και μάλιστα με νίκες μέσα και έξω. Κάθε ματς μάς έδωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Κάθε γκολ, κάθε νίκη μάς έκανε να πιστέψουμε. Είχαμε και την απαραίτητη τύχη σε κάποιες κρίσιμες στιγμές και φτάσαμε ως εδώ».
«Μεγάλη παράδοση»
Και η Φιορεντίνα; «Η Φιορεντίνα είναι μια ομάδα με μεγάλη παράδοση. Ηταν και πέρσι στον τελικό του Conference League, έφτασε σε αυτόν ξανά κάνοντας μια αήττητη πορεία. Προφανώς είναι έμπειρη και ποιοτική. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να είναι για να φτάσει σε έναν τελικό; Είμαι σίγουρος ότι ο κόουτς και οι συνεργάτες του θα φροντίσουν ώστε να έχουμε στη διάθεσή μας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες προκειμένου να την αντιμετωπίσουμε.
Το θέμα όμως δεν είναι η Φιορεντίνα, όπως δεν ήταν η Αστον Βίλα, η Φενέρμπαχτσε κ.λπ. Το θέμα είναι να συνεχίσουμε να έχουμε την ίδια συγκέντρωση, γιατί για την επιθυμία δεν το συζητώ. Να βγούμε στο γήπεδο και να παίξουμε για εμάς. Για τον κόσμο μας που θα είναι στις κερκίδες αλλά και όλους τους άλλους που είναι βέβαιο πως θα μπορούσαν να γεμίσουν τέσσερα γήπεδα για να είναι στο πλευρό μας. Για όλες τις ευκαιρίες που χάθηκαν στο παρελθόν. Για τον Ολυμπιακό».
Τίποτα τελευταίο; «Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες μου, που μου έδωσαν την ευκαιρία να περιμένω ένα ματς σαν αυτό. Ακόμη όμως δεν τελειώσαμε».
