Θα μείνει αξέχαστο το γκολ του Αγιούμπ ελ Κααμπί στον τελικό των τελικών. Θα μνημονεύεται από γενιές φιλάθλων, έχοντας εξασφαλίσει ήδη μια θέση στην αιωνιότητα του ποδοσφαίρου.
Και θα έχει να το καμαρώνει ο Γιάννης Παπαστεφανάκης, ο Γιαννάκης όλων, ότι η θαυματουργή φανέλα του μαροκινού αρχισκόρερ ανήκει στην προσωπική του συλλογή. Οπως τα «ανίκητα» γάντια του Κωνσταντή Τζολάκη και η φωτογραφία-προνόμιο να κρατά το βαρύτιμο Conference League τρόπαιο με τη συνδρομή του Κώστα Φορτούνη.
Οπως η αγκαλιά του ίδιου του Βαγγέλη Μαρινάκη που φρόντισε για όλα προκειμένου ο μικρός Γιαννάκης να αποκτήσει μια ακόμη υπέροχη ανάμνηση αλλά και να προσωποποιήσει το πιο ισχυρό μήνυμα του ποδοσφαίρου στην κοινωνία μας: Αξίζουμε όλοι κάτι καλύτερο. Να μπορούμε να υποστηρίζουμε τις ομάδες μας, αλλά να θυμόμαστε πως εκείνα που μας χωρίζουν είναι λιγότερα από εκείνα που μας ενώνουν. Και ίσως τελικά ο πιο ασφαλής τρόπος είναι αυτός. Να θυμηθούμε πώς είναι να κοιτάζεις το ποδόσφαιρο μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού.
Εχει αναπτύξει με τα χρόνια ο Ολυμπιακός μια ιδιαίτερη ενσυναίσθηση, συνείδηση για τον πραγματικό προορισμό του. Η ανταπόδοση της αγάπης. Στην πιο μεγάλη στιγμή της ιστορίας του λοιπόν, προσωπικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης φρόντισε και για αυτόν τον υψηλό συμβολισμό. Μερίμνησε προσωπικά προκειμένου ο τελικός στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας να αποκτήσει και έναν τέτοιο «χαρακτήρα». «Τελικός του Ολυμπιακού, αλλά και της Ελλάδας» επανέλαβε πολλές φορές άλλωστε και πριν αλλά και μετά. Και για μια ακόμη φορά το έντυσε με πράξεις.
Η ιστορία του Γιάννη Παπαστεφανάκη, ο οποίος αντιμετωπίζει κινητικά προβλήματα και κινείται με ειδικό αμαξίδιο, άρχισε μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα, στις 12 Μαΐου. Φίλαθλος του ΠΑΟΚ μεν, όμως μετά το τέλος του αγώνα στη Θεσσαλονίκη ζήτησε από τον Κωνσταντή Τζολάκη να βγάλουν μια φωτογραφία, αλλά και να μιλήσει μαζί του. Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού αγκάλιασε τον μικρό και ο Γιάννης μιλώντας στον Τζολάκη του είπε: «Είσαι το καλύτερο παιδί, μακάρι να πάρετε το Conference League».
Οταν έφτασε η ώρα λοιπόν, προσωπικά ο Βαγγέλης Μαρινάκης προσκάλεσε τον μικρό Γιαννάκη και την οικογένειά του στον τελικό. Τον Γιαννάκη του ΠΑΟΚ (με ένα μπλουζάκι της ομάδας του εμφανίστηκε στο γήπεδο) με την τεράστια καρδιά που έγινε ο Γιαννάκης όλων των ομάδων. Ενας πραγματικός πρεσβευτής του ποδοσφαίρου που διατυπώνει το πιο όμορφο αίτημα «να μη φοβούνται τα παιδιά να πάνε στο γήπεδο φορώντας τα χρώματα της ομάδας τους».
Ηταν αδιανόητα τα συναισθήματα στο φινάλε της βραδιάς. Και όσα μάτια δεν βούρκωσαν από τις αναμνήσεις, σίγουρα δεν γλίτωσαν βλέποντας τον πρόεδρο του Ολυμπιακού στον αγωνιστικό χώρο να σπεύδει στον μικρό και να φωνάζει όλη την ομάδα γύρω του για τους πανηγυρισμούς. Παρατηρώντας τον περίφημο «γύρο του θριάμβου» να εξελίσσεται έχοντας μπροστάρη τον Γιαννάκη όλης της Ελλάδας. «Ευχαριστώ πολύ τον πρόεδρο, μόνο αυτό» έλεγε στο φινάλε ο νεαρός με τη σιδερένια θέληση και το πιο όμορφο χαμόγελο.
Το «ευχαριστώ» όμως είναι δικό μας για εκείνο το «είμαστε ενενήντα λεπτά αντίπαλοι, μια ζωή φίλοι» που μοιάζει να χωρά σε μερικές λέξεις, σε μια μόνο πρόταση, ολόκληρη τη σοφία του κόσμου…
