Ο Βασίλης Σπανούλης πέρασε ένα καλοκαίρι απολύτως αφοσιωμένος στην Εθνική ομάδα και στην παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Υπήρξαν πολλοί που του χτύπησαν την πόρτα, που τον κάλεσαν να αναλάβει, ακόμα και από τη Euroleague. Το δήλωσε πριν από τρεις μέρες και ο Μίσκο Ραζνάτοβιτς. «Ναι, τον ήθελαν τον Σπανούλη πολλές ομάδες το καλοκαίρι. Αλλά δεν ήταν η ώρα για να αναλάβει κάτι».
Θα ερχόταν αυτή η ώρα. Ένας θρύλος – αγωνιστικά – της Euroleague μετρούσε αντίστροφα για να επιστρέψει σε αυτή. Και να γράψει ιστορία ξανά σε αυτή, τούτη τη φορά όχι με σορτσάκι και φανέλα αλλά με το κοστούμι του προπονητή. Έκανε το αγροτικό του στο Περιστέρι, δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόκληση της Εθνικής. Αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Και το πεπρωμένο του V-Span είναι να τον δούμε σε έναν πάγκο μιας ομάδας που αγωνίζεται και θέλει να πρωταγωνιστήσει στην κορυφαία μπασκετική διοργάνωση της Ευρώπης.
Η Μονακό είναι ένας σύλλογος που κάθε χρόνο εξελίσσεται. Ο ζάπλουτος όσο και αμφιλεγόμενος πρόεδρός της, Αλεξέι Φεντόριτσεφ, έχει το απωθημένο να φτάσει την ομάδα του ως την κορυφή. Να τη δει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και για να το καταφέρει, αποφάσισε να πάρει τον άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομά του με την κορυφή. Με όλες τις κορυφές που έχει διεκδικήσει.
Χωρίς ανάσα από μικρός
Ο Βασίλης Σπανούλης ζει και αναπνέει για το μπάσκετ από τότε που έπιασε στα χέρια του για πρώτη φορά την πορτοκαλί μπάλα. Για όσους τον γνωρίζουν καλά, σε όσες ομάδες κι αν αγωνίστηκε, πήγαινε στις προπονήσεις πρώτος και έφευγε τελευταίος. Από τα μικράτα του έως τη στιγμή που έφτασε να είναι ο κορυφαίος όλων, η δουλειά του και ο τρόπος αυτής ήταν ο ίδιος. Χωρίς ανάσα. Το ίδιο κάνει και ως προπονητής.
Υπάρχουν μαρτυρίες που τον θέλουν στο Περιστέρι να κάνει ως προπονητής ακριβώς το ίδιο που έκανε και όταν έπαιζε μπάσκετ. Δηλαδή να πηγαίνει πρώτος και να φεύγει τελευταίος. Να ασχολείται νυχθημερόν με το επόμενο παιχνίδι, με τους στόχους, με τις σκέψεις του, με τις τακτικές του.
Ο Σπανούλης είχε ινδάλματα όταν ήταν παίκτης, αλλά στο τέλος η δική του ποιότητα ήταν αυτή που μακριά από οποιονδήποτε είχε κοπιάρει, έβγαινε στο γήπεδο και έπαιρνε τα ματς και τους τίτλους. Ο Σπανούλης έχει ινδάλματα και στην προπονητική. Έχει πάρει κάτι σχεδόν από κάθε προπονητή με τον οποίο μοιράστηκε τις ώρες του σε αποδυτήρια, ταξίδια, παρκέ.
«Είχα την τύχη να δουλέψω με δύο από τους καλύτερους στην ιστορία της Euroleague, τον κύριο Ομπράντοβιτς και τον Ντούσαν Ίβκοβιτς. Αλλά επίσης με τον κόουτς Γιαννάκη στο Μαρούσι, στην πρώτη μου σεζόν στην Εθνική, τον κόουτς Μπαρτζώκα, τον κόουτς Σφαιρόπουλο, τον κόουτς Μπλατ. Πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό και να κερδίσεις κάτι από όλους» είπε πρόσφατα. Όμως και εδώ, όπως και τον καιρό που αγωνιζόταν, στο τέλος της ημέρας «είναι η δική μου φιλοσοφία. Ο δικός μου τρόπος. Είμαι τυχερός που είχα τόσες εμπειρίες με τρομερούς προπονητές και τώρα μπορώ να βάλω τα στοιχεία μου και να είμαι ο εαυτός μου στις ομάδες μου».
Μαθήματα γαλλικών
Σαν να το ήξερε η σύζυγος του Βασίλη Σπανούλη, Ολυμπία Χοψονίδου, είχε αρχίσει εδώ και 1,5 χρόνο μαθήματα γαλλικών. Λες και το ένστικτό της έλεγε πως ένα ωραίο πρωί θα δει τον άνδρα της να μπαίνει σε ένα ελικόπτερο και αυτό να τον προσγειώνει στο εντυπωσιακό Μονακό.
Στο πριγκιπάτο της Κυανής Ακτής, με τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τα εντυπωσιακά γιοτ, την πίστα της Formula 1, τα ξέφρενα πάρτι και μια ποδοσφαιρική ομάδα που πολλές φορές μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν. Μέχρι που αποφάσισαν πως η μπασκετική ομάδα είναι κρίμα να μην απασχολεί και εκείνη τον ευρωπαϊκό αθλητισμό.
Το χρήμα άρχισε να ρέει και εκεί, ο ένας μετά τον άλλον οι αστέρες του αθλήματος άρχισαν να καταφθάνουν. Τι τους λείπει; Αυτό το κλικ που θα τους πάει ένα βήμα παραπάνω. Ο άνθρωπος που θα μπορέσει να τους απογειώσει.
Είναι τέτοιος ο Βασίλης Σπανούλης; Δεδομένα ο Kill Bill δεν είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος προπονητής που κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Αλλά ποιος μπορεί να στοιχηματίσει πως σε μερικά χρόνια δεν θα γίνει; Ποιος μπορεί να μην είναι σίγουρος ότι ο άνθρωπος που μέσω της δουλειάς του έγινε ο κορυφαίος, δεν θα κάνει το ίδιο με τη φόρμα του προπονητή;
Μια δουλειά χωρίς… πίεση
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι, ο Σπανούλης επέλεξε αυτή τη στιγμή την «καλύτερη δουλειά» του κόσμου: η Μονακό δεν έχει την πίεση του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπαρτσελόνα, της Παρτιζάν, της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ούτε καν αυτή που υπάρχει στις τουρκικές ομάδες.
Αυτή η ομάδα, αυτό το μέρος, αυτές οι συνθήκες δημιουργούν μια κατάσταση ιδανική, ώστε ο Σπανούλης να δουλέψει μακριά από μια πίεση που μπορεί να γινόταν αφόρητη για τον καθένα. Μια κατάσταση «win – win» για τον ίδιο. «Win», όπως έμαθε σε όλη του την καριέρα.
