Ηθελαν πολύ οι Ερυθρόλευκοι να «κλειδώσουν» αυτή την επικράτηση στο ματς της περασμένης Τετάρτης, μέσα στην Τούμπα, απέναντι στον αντίπαλο που με συνέπεια σκαρφάλωσε στο Νο 2 του ελληνικού ποδοσφαίρου την τελευταία πενταετία. Τον πρωταθλητή 2019 ΠΑΟΚ, που νίκησε τον Ολυμπιακό στον περυσινό τελικό του Κυπέλλου και τον απέκλεισε από τον εφετινό. Αρκούσε ένας βαθμός στην ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς. Το έκανε όμως με μια ξεγυρισμένη «ανατροπή» υποχρεώνοντας την ιστορική έδρα του Δικεφάλου του Βορρά να γίνει ο… τόπος της στέψης!
Ηταν έκπληξη που οι Ερυθρόλευκοι συνέχισαν το Super League κρεσέντο τους και εφέτος; Σε καμία περίπτωση. Παρότι το προηγούμενο δίμηνο δέχθηκαν κριτική για την αγωνιστική τους απόδοση και οι περισσότεροι, τέλος πάντων, ίσως συμφωνούν ότι συνολικά η μηχανή τους δεν έπιασε τις… στροφές του 2020 ή του 2021, ο Ολυμπιακός παραμένει τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι ψηλότερα από τον εγχώριο ανταγωνισμό. Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι που επιχειρηματολογούν για αυτό ποδοσφαιρικά (το μεγαλύτερο μπάτζετ, το project Πέδρο Μαρτίνς που αισίως συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια, το βάθος του ρόστερ του κ.λπ). Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που δεν καταγράφεται από αναλυτές, ούτε προσεγγίζεται με τρόπο τεχνοκρατικό. Μια «κουλτούρα πρωταθλητισμού» που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Ενα θεριό που όσο πιο πολύ τρέφεται τόσο πιο πολύ πεινασμένο δείχνει. Είναι χαρακτηριστικό πως στο διάστημα που η απόδοση της ομάδας «έπεσε» από τον Ρέντη και το αθλητικό κέντρο της ομάδας, πέρασε ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης για να μιλήσει στους ποδοσφαιριστές. Οπως λίγες ημέρες μετά βρέθηκε εκεί και μια αντιπροσωπεία οπαδών της Θύρας 7 για να κάνει το ίδιο. Δείγμα του πόσο «ενοποιημένος» είναι τελικά αυτός ο τρόπος σκέψης γύρω από το «Γ. Καραϊσκάκης». Από τις σουίτες και την κορυφή της διοικητικής πυραμίδας ως την κερκίδα των φανατικών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
