Ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει η επόμενη ανάσα σου. Πίσω από την πόρτα κάθε σπιτιού υπάρχει πάντα το μυστήριο για κάθε δευτερόλεπτο που γεννιέται. Τον προσωπικό σταυρό που κουβαλά ο κάθε ένας από μας δεν τον ξέρει κανείς. Ποιο μυστικό κρύβουν η καρδιά, η ψυχή και το σώμα.
Ένα κλικ κι όλα αλλάζουν. Η Λάχεση καθόρισε το μήκος της ζωής. Η Κλωθώ έγνεθε το νήμα, αλλά η Άτροπος αποφάσισε σκληρά. Απόλυτη δύναμη.
Καμία θεότητα δεν μπόρεσε ποτέ να αλλάξει τις αποφάσεις τους. Οι Μοίρες καθοδήγησαν το αναπόφευκτο πεπρωμένο για τον Τζορτζ Μπάλντοκ. Το μωρό του θα έχει γενέθλια τη μέρα που έχασε τον πατέρα του. Μαρτύριο ισόβιο. Το αίμα παγώνει. Δεν ξέρεις τι να πεις. Οι σκέψεις αμέτρητες. Το «γιατί» και το «μα πώς;» πλανώνται δίχως απαντήσεις.
Στα μέρη μας δεν είχαμε ζήσει τέτοιο φρικιαστικό σενάριο. Το να σβήσει έτσι ξαφνικά ένας νεαρός διεθνής παίκτης ήταν κάτι το αδιανόητο. Όλες οι ζωές έχουν την ίδια αξία. Όλοι μας είμαστε ίσοι απέναντι στον κυνηγό των ψυχών.
Το βαρύ φορτίο των Ελλήνων διεθνών
Η επόμενη μέρα είναι δύσκολη. Αβάσταχτος ο καημός. Το φορτίο βαρύ πρώτα και πάνω από όλα για την ίδια του την οικογένεια. Ο Παναθηναϊκός, η Εθνική και όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο βιώνουν ένα πρωτοφανές σοκ. Το κενό τεράστιο.
Ένας άνθρωπος που ξεχώριζε για το πάθος και την αφοσίωσή του, ο Μπάλντοκ, δεν ήταν απλά ένας εξαιρετικός παίκτης, αλλά και μια προσωπικότητα γεμάτη καλοσύνη και σεμνότητα. Η πορεία του στο γήπεδο ενέπνευσε τους συμπαίκτες και τους οπαδούς. Το ξαφνικό φευγιό του μας υπενθυμίζει πόσο εύθραυστα είναι όλα.
Ναι, η ζωή συνεχίζεται, αλλά οι φίλοι στην ομάδα του δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι μετά από μια τέτοια απώλεια. Το πώς «έφυγε» δεν έχει καμία σημασία. Οι εξετάσεις, οι αναφορές και όλα τα ιατροδικαστικά δεν χωράνε παρά μόνο σε κάποιο αραχνιασμένο ντουλάπι στα υπόγεια κάποιας δημόσιας υπηρεσίας.
Όλοι περίμεναν καλύτερη αντιμετώπιση από την UEFA. Θέλαμε να αναβληθεί έστω για μια μέρα το ματς της Εθνικής μας με την Αγγλία. Ο ελάχιστος φόρος τιμής. Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία συνήθως δεν αναβάλει αγώνες λόγω θανάτου ενός παίκτη, ειδικά εάν δεν επηρεάζει άμεσα την οργάνωση του αγώνα ή τους κανονισμούς. Αυτό το ρημάδι το πρωτόκολλο λέει πως πρέπει να διατηρείται η συνέχεια των διοργανώσεων. «Γέλα, παλιάτσο».
Μια ανακοίνωση, πλαστικά συλλυπητήρια, μια μικρή τελετή, ενός λεπτού σιγή, παγωμένα δάκρυα, σκυμμένα κεφάλια και that’s it. Το καλεντάρι πάνω από όλα. Κουτάκια που δεν χαλάνε για κανέναν.
Για τον αδελφό τους
Οι συμπαίκτες του τίμησαν με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη του. Παρά το παραλυτικό σοκ από το άκουσμα και μόνο του θλιβερού μαντάτου, βρήκαν την καρδιά στο Γουέμπλεϊ. Και μετά στο Γ. Καραϊσκάκης. Έπαιξαν για τον αδελφό τους. Το πρόγραμμα είναι αμείλικτο.
Οι Άγγλοι τίμησαν και αυτοί τον αδικοχαμένο συμπατριώτη τους με την καταγωγή από την Ελλάδα. Οι Ιρλανδοί το ίδιο. Εντός κι εκτός συνόρων οι περισσότεροι έδειξαν τον απαιτούμενο σεβασμό. Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να διεκδικήσουν ορισμένα ανούσια κλικ και κάποια λεπτά ετερόκλητης δημοσιότητας που τους κηλίδωσαν για πάντα στη συνείδηση του κόσμου. Οι διεθνείς έκλεισαν τα αφτιά και τα κατάφεραν.
Την περασμένη Πέμπτη σε ένα συγκλονιστικό παιχνίδι νίκησαν τη χρυσοποίκιλτη Αγγλία. Μέσα στο Λονδίνο. Έπος. Ακολούθησε το καθαρό 2-0 επί της Ιρλανδίας, το βράδυ της Κυριακής.
Με την καρδιά του Μπάλντοκ, για την ψυχή που φτερούγισε στα γκρίζα σύννεφα. Τα δύο γκολ του Παυλίδη που χάρισαν τον ιστορικό θρίαμβο στη «γαλανόλευκη» κόντρα σε όλα τα προγνωστικά ήταν για τον Τζόρτζι. Όπως αντίστοιχα αυτά του Μπακασέτα και του Μάνταλου που τράνταξαν τα δίχτυα του ΕΪΡΕ.
Τα παιχνίδια ήταν επίσημα. Το βάρος της απώλειας τέτοιο που δεν είχες όρεξη να τα δεις. Κι όμως το ποδόσφαιρο σε μια μεταφυσική του έκφραση μας χάρισε κάτι το συγκλονιστικό. Μια ομάδα με τη σφραγίδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το πάθος όλης της χώρας ζωγραφισμένο στα θλιμμένα τους μάτια τούς όπλισε γερά.
Ποια ανάλυση;
Ο πανηγυρισμός βουβός. Δεν υπάρχουν λόγια. Δεν μπορείς να εξηγήσεις το ανεξήγητο. Πέρα από τα ατέρμονα σύνορα του μυαλού. Πού να χωρέσει η ποδοσφαιρική ανάλυση και κάθε σύστημα; Η δύναμη που βρήκαν για να παίξουν και να νικήσουν ηράκλεια. Θα την αλλάζαμε αυτήν στο Λονδίνο κι όλες μαζί τις νίκες, τις προκρίσεις και το τρόπαιο για να μη γίνει το κακό.
Η Ελλάδα έπαιξε με δώδεκα. Ο Μπάλντοκ ήταν ο οδηγός. Μέσα σε λίγες ώρες από τα Τάρταρα της απελπισίας στον έβδομο ουρανό. Στις βραδιές της σιωπής η μεγαλύτερη νίκη στην καριέρα όλων των διεθνών. Κι άλλη μια αμέσως μετά. Για τον Τζόρτζι μας…
