Για τη Ρεάλ Μαδρίτης έχει γίνει πλέον ρουτίνα. Θα είναι η 18η παρουσία της σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών/Champions League, με 14 κούπες να κοσμούν ήδη την τροπαιοθήκη της.
Για την Ντόρτμουντ από την άλλη, είναι όνειρο. Στην τρίτη της παρουσία σε έναν τελικό, θέλει να γίνει πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Μετά τον θρίαμβο του 1997 επί της Γιουβέντους, προσδοκά να κάνει ακόμη μία έκπληξη, κόντρα στην ομάδα-συνώνυμο του Champions League.
Το βράδυ της 1ης Ιουνίου το ιστορικό Γουέμπλεϊ θα φιλοξενήσει για όγδοη φορά (αριθμός – ρεκόρ) τον τελικό της διοργάνωσης, με Ρεάλ και Ντόρτμουντ να φιλοδοξούν να κατακτήσουν την κορυφή. Στο ίδιο γήπεδο που πριν από έντεκα χρόνια οι Βεστφαλοί υποκλίθηκαν στην απίθανη Μπάγερν του Γιουπ Χάινκες που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της.
Τα δύο ποδοσφαιρικά σύμβολα
Το αν έχει ο τελικός φαβορί και ποιο είναι αυτό, μάλλον είναι περιττό να το αναφέρουμε. Αν επίσης θεωρεί κάποιος πως η Ρεάλ θα έχει μικρότερο κίνητρο από την Ντόρτμουντ επειδή έχει πάρει… σπίτι της την κούπα, κάνει λάθος. Οι Μαδριλένοι δεν χαρίζονται ποτέ και σε κανέναν στο Champions League ενώ το 14/17 σε τελικούς μαρτυρεί πόσο δύσκολο έργο έχει μπροστά της η Ντόρτμουντ.
Η θέληση και το κίνητρο λοιπόν είναι στον υπερθετικό βαθμό για όλους, ωστόσο θα μπορούσαμε να πούμε πως για δύο πρόσωπα εκείνο το βράδυ η επιθυμία θα είναι ένα κλικ μεγαλύτερη. Γιατί από την επόμενη μέρα, η ζωή που μέχρι τώρα είχαν θα αλλάξει.
Ο λόγος φυσικά για τους δύο Γερμανούς. Τον Τόνι Κρόος που αυτό θα είναι το τελευταίο του παιχνίδι σε συλλογικό επίπεδο και τον Μάρκο Ρόις που θα φορέσει για τελευταία φορά την αγαπημένη του κιτρινόμαυρη φανέλα.
Το αντίο του Κρόος
Στα 34 του χρόνια ο Κρόος αποφάσισε πως το πλήρωμα του χρόνου έφτασε. Δεν ήταν μία απόφαση που πήρε σε μία νύχτα. Εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο στριφογύριζε στο μυαλό του. Μετά το Euro που θα φιλοξενηθεί στα γήπεδα της πατρίδας του θα βάλει τέλος σε μία σπουδαία καριέρα που πολλοί ονειρεύονται ως μικρά παιδιά, αλλά ελάχιστοι μπορούν να κάνουν πράξη.
Για πολλούς, θα μπορούσε να παίξει μερικά χρόνια ακόμη στο κορυφαίο επίπεδο, αλλά αυτός ήταν και ο λόγος που κρεμάει τα παπούτσια του τώρα. Για να τον θυμούνται όλοι σε αυτό το επίπεδο. Προτού αρχίσει η πτώση που αναπόφευκτα θα φέρει ο χρόνος.
«Από αυτή τη στιγμή, υπάρχει μόνο μια βασική σκέψη στο μυαλό μου και τίποτα δεν πρόκειται να με κρατήσει μακριά από αυτό: Πάμε για το 15ο. Πάμε Ρεάλ και τίποτε άλλο!». Έτσι έκλεισε το κείμενο της ανακοίνωσής του μέσω της οποίας έκανε γνωστή την απόφασή του. Πιο ξεκάθαρα δεν γίνεται.
Υποστολή σημαίας στην Ντόρτμουντ
Κι από την άλλη, ο Ρόις. Σαν καριέρα δεν μπορεί να συγκριθεί με του Κρόος σε καμία περίπτωση. Θα μπορούσε ίσως αν δεν είχε σταθεί τόσο άτυχος στην καριέρα του με πολλούς και μεγάλους τραυματισμούς να μην τον αφήνουν να φτάσει ποτέ στο επίπεδο που θα μπορούσε.
Και πάλι όμως, ο Ρόις είναι ένας θρύλος της Ντόρτμουντ. Ο αρχηγός της, το σπλάχνο της, η προσωποποίηση του τι είναι Ντόρτμουντ.
Μετά από μία ολόκληρη ζωή στη Βεστφαλία, ο έμπειρος άσος, που παραμονή του τελικού θα κλείσει τα 35 του χρόνια, θα φορέσει για τελευταία φορά τη φανέλα της αγαπημένης του Ντόρτμουντ. Τη φανέλα που τίμησε όσο λίγοι στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας και όταν μάλιστα πολλοί έφευγαν με την πρώτη ευκαιρία για την Μπάγερν, ώστε να κάνουν το επόμενο βήμα της καριέρας τους.
Και ο Κρόος και ο Ρόις αξίζουν να πουν «αντίο» με την κούπα του Champions League. Μόνο ένας θα τα καταφέρει και η αίσθηση που υπάρχει είναι πως οι ουδέτεροι θα είναι με τον Ρόις και την Ντόρτμουντ. Το έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και οι δύο είναι η αλήθεια.
